وینی

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

وینی

وقتی هری کول اون موقع ها، از پنجره ی قطار بیرون رو نگاه کرد، نمی تونست چیزی رو که می بینه رو باور کنه. یه خرس تو ایستگاه قطار. توقف قطار کوتاه بود، ولی هری حتماً باید پیاده می شد تا خرس رو با چشم های خودش ببینه.

هری با عجله به روی سکو رفت و نزدیکش نشست. “خرس کوچولو اینجا چیکار می کنی؟” توله خرس به روی زانوی هری رفت و چونه اش رو لیس زد. مردی که قلاده اش رو نگه داشته بود، گفت: “برای فروشه. بعد از اینکه به مادرش تیراندازی کردم، این بچه رو دیدم. نمی خوامش. نمی تونم از خرس مراقبت کنم.”

هری می تونست از یه خرس مراقبت کنه. اون دامپزشک بود. هری پرسید: “چقدر میشه؟” “بیست دلار.” قطار سوت کشید و هری تصمیمش رو گرفت. اون پول مرد رو داد. توله رو برداشت و با خودش به قطار برد.

دوست های هری ازش میلیون ها سوال پرسیدن. ولی کاپیتان با صدای بلند سوال پرسید: “هری، با خودت چه فکری می کنی؟” “اینکه باید از توله مراقبت کنم.” توله پشتش رو به پای کاپیتان مالید. کاپیتان سرش رو نوازش کرد. هری گفت: “من ازش مراقبت می کنم، آقا. با شیر خشک بهش غذا میدم. اون می-تونه با من تو اردو بمونه. وینیپگ خوش یُمنی ما میشه.” کاپیتان پرسید: “اسم هم که روش گذاشتی؟” “بله قربان، بالاخره اسم شهر اردوگاه مونه.” کاپیتان گفت: “خیلی خوب وینیپگ، به ارتش خوش اومدی.”

وقتی که اونها به اردوگاه آموزشی نظامی حزب تمام وقت ۱۸ کِبِک رسیدن، وینیپگ به وینی تبدیل شد. کار هری این بود که از اسب هایی که توی میدان نبرد بهشون نیاز هست، مراقبت کنه. کار وینی این بود که سایه ی هری باشه. وقتی هری به صدای قلب اسب ها گوش میداد، وینی پوزش رو به خاک می مالید. اگه اسب ها موقع آب خوردن سورتمه می کردن، هری وینی رو بغل میکرد تا از لرزه بیفته.

بازی مورد علاقه ی وینی، قایم کردن بیسکویت بود. اون از پنجه های بلندش استفاده می‌کرد تا بیسکویت-هایی که هری توی جیبش قایم کرده بود رو بیرون بکشه. هری وقتی موفق می‌شد به عنوان جایزه بهش می گفت: “دختر خوب!”

بعضی وقت ها هری به جاهایی میرفت که وینی نمی تونست بره. سربازهای دیگه ازش مراقبت می کردن. اونها عکس وینی رو می گرفتن. و اون رو برای قدم زدن به بیرون می بردن. ولی مهم نبود که در طول روز وینی کجاست، هر شب زیر تخت سفری هری می‌خوابید.

یه روز صبح وقتی هری داشت بندهای پوتینش رو می بست، وینی ستون چادر رو گرفت. ستون چادر صدا داد. هری داد زد: “وای وینی، نه!” بعد از اون هری اجازه می‌داد، وینی از درخت های کوتاه بالا بره. ولی همیشه قلاده اش رو نگه میداشت تا نتونه به جاهای خیلی بلندی بره.

یک ماه گذشت. و کاپیتان خبرهای بدی دریافت کرد. جنگ اون سمت اقیانوس اطلس داشت بدتر می شد. سربازها و اسب های بیشتری نیاز داشتن. “ما باید کانادا رو ترک کنیم و به انگلیس بریم. کشتی ها طی چند روز آینده حرکت می کنن.”

هری نمی تونست وینی رو ترک کنه. “آقا، اون هم باید با ما بیاد.” سربازها موافقت کردن. وقتی که سربازها و اسب ها سوار عرشه کشتیِ اس اس شدن، وینی هم سوار شد. وینی دریانورد خوبی بود. ولی هری نه. اون دریا زده شده بود و توی بیمارستان کشتی دراز کشیده بود. در مدتی که اون مریض بود، وینی با سربازهای دیگه بازی کرد. ولی همین که هری حالش بهتر شد، مستقیم دوید پیش هری.

توی انگلیس، هری، وینی و اسب ها به یه اردگاه نظامی دیگه رفتن. به مدت هفت هفته وینی تمرینِ رژه ی سربازها رو تماشا کرد. اون صدای گلوله ی تفنگ ها رو وقتی که سربازها داشتن تمرین تیراندازی می‌کردن رو می شنید. با این وجود هر شب زیر تخت سفری هری می‌خوابید.

یه روز کاپیتان گفت: “جنگ داره بدتر میشه. باید به فرانسه بریم و از اسب هایی که زخمی شدن مراقبت کنیم.” توی زمین نبرد احتمال داشت وینی زخمی بشه یا حتی کشته بشه. هری نمی‌خواست وینی رو ترک کنه، ولی نمی تونست با خودش هم به فرانسه ببره. اون یه مدت طولانی فکر کرد. بالاخره با باغ وحش لندن تماس گرفت. “وینی، باغ وحش یه جای جدیدِ جدید به اسم نقشه ی تراس داره، که فقط برای خرس ها ساخته شده. نگهبان‌های باغ وحش میدونن دقیقاً چطور از خرس مراقبت کنن.”

رانندگی به سمت باغ وحش خیلی طولانی بود. وینی رو زانوی هری نشسته بود. اون روی صندلی تکون میخورد. خودش رو به در می مالید. و وقتی هری و وینی با هم به باغ وحش رسیدن، خیال هری راحت شد. نگهبان باغ وحش هری و وینی رو به سمت نقشه تراس همراهی کرد. هری افسار و قلاده ی وینی رو باز کرد. اون بالای یه تخته سنگ رفت. دو تا توله ی کوچولویِ تازه رو بو کشید. وقتی نگهبان باغ وحش، بهش شیر خشک داد، وینی خندید. هری راضی شده بود. “وینی، هر موقع که بتونم به دیدنت میام. وقتی که جنگ تموم شد با هم به خونه، به وینیپگ برمی گردیم.” هری، وینی رو بغل کرد و خداحافظی کرد.

وینی و توله های قهوه ای خیلی زود با هم دوست شدن. ولی رفتار خرس هیمالیایی زیاد دوستانه نبود. اون وینی رو زد. وینی با نهایت سرعت، فرار کرد. نگهبان های باغ وحش نگران بودن. ولی حتی خرس هیمالیاییِ اخمو هم نتونست در مقابل وینی زیاد مقاومت کنه. چند روز بعد اونها با یه چوب با هم بازی می کردن.

نگهبان باغ وحش گفت: “ما تا حالا خرسی به آرومی وینی ندیدیم.” اونها به قدری بهش اطمینان داشتن، که گاهی اوقات اجازه میدادن بچه ها پشتش سوار بشن. هری، هر موقع که می تونست به دیدن وینی می‌رفت. ولی جنگ چهار سال طول کشید، و در طی این مدت نگهبان های باغ وحش به خوبی از خرسِ اون مراقبت کردن.

وینی دوست های زیادی داشت. در سال ۱۹۱۹ درست قبل از اینکه هری به شهر وینیپگ برگرده، یه تصمیم سخت دیگه ای گرفت. اون تصمیم گرفت که وینی برای همیشه همونجا تو باغ وحش لندن بمونه. هری ناراحت بود ولی میدونست که وینی تو خونه ای که بهتر از همه باهاش آشناست خوشحال تر خواهد بود.

یه روز، وقتی وینی ۱۱ ساله بود، یه پسر بچه به دیدنش رفت. پسر که اسمش کریستوفر روبین بود، گرفتش: “وای خرس!” اون وینی رو بغل کرد و بهش شیر داد.

پدرِ پسر، که یه نویسنده ی مشهور بود، پسرش رو که با خرس می خندید و بازی می کرد رو تماشا کرد. تمام راه تا خونه رو کریستوفر روبین درباره وینی حرف زد.

اون شب کریستوفر روبین و عروسک خرسیش زیر ملافه ها همدیگه رو بغل کرده بودن. پدر پسر پرسید: “تو و خرست ادوارد، دوست دارید یه داستان بشنوید؟” کریستوفر روبین گفت: “بله!” ولی اسم ادوارد به وینی خرس کوچولو تبدیل شد.

پدرش گفت: “روزی روزگاری یه خرس به اسم وینی خرس کوچولو توی یه جنگل زندگی میکرد.” داستان های زیادی تا وقتی که اونها برای خودشون مردی بشن، گفته شد. بعد از اون وینیِ واقعی مشهورتر شده بود.

هر چند که آدم‌های زیادی برای دیدنش می رفتن، ولی زندگی وینی به شکل معمولش باقی موند. نگهبان-های باغ وحش با مهربونی باهاش رفتار می کردن. بازدیدکنندگان مهربون پشتش رو می خاروندن و بچه های آروم با قاشق بهش شیر می دادن. برای وینی این بهترین روشِ نگهداریش بود.