اول تو برو

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

اول تو برو

امروز من به پدرم کمک کردم تا تابِ جدید رو تو حیاط پشتی‌مون، آویزون کنیم. من واقعاً دلم می‌خواست، اولین نفری باشم که سوارش می‌شم، ولی خواهر کوچولوم جلوتر از من رفت و سوار شد. اصلاً عادلانه نیست!

مامان برای صبحانه، پن‌کیک‌های خنده‌رو درست کرد و من هم کمکش کردم. من می‌خواستم اولین پن‌کیک رو بردارم، ولی مامان گفت، به برادر کوچولوم بدم، چون اون از همه کوچیک‌تره. من هیچ وقت، نمی‌تونم اول بشم.

می‌خواستم اولین نفر سوار سرویسِ مدرسه بشم. نمی‌خواستم گَبی رو هُل بدم. فقط یه اتفاق بود. ولی تونستم اولین نفر سوار بشم!

وقتِ تغذیه، فکر کردم الان ببر منو هُل میده، ولی من اولین شیر رو برداشتم. هورااا!

تو زنگِ تفریح، من اولین نفر بودم که رفتم رو ترامبولین، هرچند شاید تمساح چند ثانیه قبل‌تر از من رسیده بود.

وقتی زنگِ “نشون بده و بگو” بود، من به جای اینکه دستم رو بلند کنم، پریدم جلو. گفتم: “خانمِ کیتی، لطفاً اول من!” خیلی هیجان‌زده بودم، طوریکه “نشون بده و بگوم” رو انداختم زمین. کلی زمان گرفت تا دوباره مورچه‌ها رو جمع کنم و برگردونم سرِ مزرعه‌شون. دیگه وقتی برای بقیه نموند تا “نشون بده و بگوشون” رو بگن. ای داد بیداد!

خانمِ کیتی، وقتِ تعطیلی مدرسه یه خبر بهمون داد. گفت قراره بریم اُردو، با کلی بازی و مسابقه و همه چیز. گفتم: “امیدوارم اولین بشم و جایزه رو ببرم.”

خانم کیتی گفت: “کوچولویِ من، لزوماً اولین نفر بودن به این معنی نیست که بیشتر بهت خوش گذشته. خوش گذشتن یعنی، از زمانی که با دوستات و خانواده‌ات داری بیشترین لذت رو ببری، و ازشون تشکر کنی دقیقاً طوریکه تو دوست داری اونها ازت تشکر کنن. خدا تو انجیل بهمون گفته، با دیگران طوری رفتار کن، که دوست داری، دیگران باهات اونطور رفتار کنن. بعضی وقت‌ها به این معنیه که اجازه بدی، اونها اول باشن. این نشون میده که تو بهشون توجه داری، و توجه نشون، دادن رمزِ کنار هم زندگی کردنه.”

بعد از مدرسه، ما رفتیم خونه ببر اینا، تا رو سکویی که باباش تازه ساخته، اسکوتر بریم. گفتم: “اول من میرم!” ولی تمساح گفت، باید اول ببر بره، چون خونه‌ی اونهاست. گَبی گفت: “می‌دونی چیه، کوچولو؟ اون موقع‌ها که، همش نمی‌خواستی اولین باشی، باحال‌تر بودی.” وقتی نوبتِ من رسید، می‌دونی چی شد؟ لیز خوردم. شرط می‌بندم اگه اول می‌رفتم، لیز نمی‌خوردم.

تو اُردو، تو مسابقه‌ی سه پایی، تمساح یارِ من بود. گفتم: “ما باید اول برسیم.” خانم کیتی گفت: “یادتون باشه، تو این مسابقه، مهم همکاری کردن و با هم کار کردنه. با علامتِ من، آماده، شروع!”

من جلوتر از تمساح دویدم و قبل از اینکه بفهمم، هر دو خوردیم زمین. تمساح گفت، علتش این بود که با هم هماهنگ نبودیم. من گفتم به این خاطر بود که اون به اندازه‌ی کافی سریع ندوید.

بعد، مسابقه‌ی دویِ قاشق و تخم‌مرغ بود. من اول شروع کردم. هورااا! ولی من اونقدر سریع دویدم که تخم‌مرغ از قاشق افتاد، به همین خاطر، اون یکی تیم برنده شد.

بعد، وقتِ خوردن بود. خانم کیتی پرسید: “کی اولین هات داگ رو می‌خواد؟” گفتم: “من، من، من!” تمساح گفت: “تمامِ فکر و ذکرت، اول بودنه. تو دیگه دوست خوبی نیستی.” تمساح اشتباه می‌کرد. من دوست خیلی خوبی بودم. فقط دوست داشتم، اول باشم.

برای پیدا کردنِ جونورا، ما اول باید یه تیکه چوب، یه سنگ، و یه بلوط پیدا می‌کردیم. پیدا کردنِ چوب و سنگ آسون بود، ولی هیچ کس نتونست بلوط رو پیدا کنه. وقتی همه داشتن با هم‌تیمی‌هاشون صحبت می‌کردن، من یه دسته درخت دیدم، که شرط می‌بندم بلوط داشتن.

سریع دویدم تا اولین نفر باشم که میرسه اونجا. بین درخت‌ها تاریک و بی سر و صدا بود. یهو، یه صدایی شنیدم. مار بود! خیلی ترسیده بودم. نمی‌تونستم جُم بخورم. از ته دل آرزو کردم، ای کاش یه نفر دیگه اول رسیده بود. ولی من تنهای تنها بودم، چون برای اول بودن، انقدر دویده بودم که از همه دور شده بودم.

حق با تمساح بود. من دوست خوبی نبودم. مار، فییس کرد. وااااای!!! تا جایی که می‌تونستم، تُند دویدم! وقتی برگشتم به محلِ اردومون، از اینکه دوستام رو دیدم، خیلی خوشحال بودم. و دیگه برام مهم نبود که اول از همه باشم! درباره‌ی حرفِ خانم کیتی، که درباره‌ی نحوه‌ی رفتار با دیگران بود، فکر کردم.

می‌خواستم به دوستام نشون بدم به، با بقیه طوری رفتار کن، که دوست داری باهات رفتار بشه، اهمیت میدم. تمساح مسابقه‌ی شکارِ جونور رو برد و من خیلی بلند تشویقش کردم.

زمانِ سوار سرویس شدن، گفتم: “اول تو برو.” پس اول گَبی سوار شد.

تو مدرسه، با اینکه نوبت من بود سُرسُره برم، به تیموتی گفتم: “اول تو برو.” اون یه لبخند جانانه زد.

و بعد از زنگ تفریح، وقتی صف کشیده بودیم بریم تو کلاس، به تمساح گفتم: “اول تو!” هرچند من سرِ صف بودم. تمساح لبخند زد.

به هنریتا سرِ آب خوردن گفتم: “اول تو!”

تو خونه، من و خواهر کوچولو هر دو می‌خواستیم تاب بریم. گفتم: “اول تو.” و حتی هُلش هم دادم.

هر وقت به کسی می‌گم: “اول تو.” می‌دونی چی می‌شه؟ اونها لبخند می‌زنن و من واقعاً احساس خوبی بهم دست میده!

اینطوری من به دوستام و خانواده‌ام نشون می‌دم که بهشون اهمیت میدم، همون‌طور که انجیل گفته، و این واقعاً رمزِ کنار هم زیستنه!