سیب خراب، داستان دوستی

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

سیب خراب، داستان دوستی

مک سیب خوبی بود. اسباب بازی هاش رو به بقیه ی سیب ها هم میداد و به مامانبزرگ اسمیت کمک می کرد بعد از زنگ هنر کلاس رو مرتب کنه، و عاشق این بود که با شهامت کامل توی آبچال شیرجه بزنه.

تو روزای آفتابی، مک میتونست ساعت ها روی آب شناور بمونه. تو روزای ابرای، مک دنبال یه بالش مناسب از علف های سبز میگشت تا یه چرت طولانی بزنه. توی خوابش هوا همیشه آفتابی بود. اما یه روز، وقتی مک خوابیده بود، بارون گرفت.

کمی بعد تمام موجودات کوچولویی که توی زمین اطرافش بودن کله هاشون رو از زیر خاک بیرون آوردن تا دنبال یه جای بلند بگردن. بعضیاشون زیر قارچ های سمی بزرگ یه جای امن پیدا کردن و بقیه شون رفتن روی سنگ ها و سنگ ریزه ها. اما یه کرم کوچولو یه فکر دیگه ای توی سرش داشت. وقتی مک از خواب بیدار شد، سرتاپاش از قطره های بارون پوشیده شده بود، و تنها هم نبود.

مک گفت: باورت نمیشه الآن چه خوابی دیدم. خواب دیدم یه کرم کوچولوی بامزه داشت اینجام رو قلقلک می داد. و حالا انگار نمیتونم… ویل گفت: از سرت بیرونش کنی؟ مک گفت: پس تو بودی!

اینطوری بود که مک و ویل با هم آشنا شدن. ویل به مک یاد داد که چطوری بادبادک هوا کنه، و خودش هم بره هوا، و توی خاک بازی کنه. (ویل عاشق کثیف کاری بود.) مک دوست جدیدش رو برد دم آبچال تا خودش رو تمیز کنه. یادش نمیومد که توی عمرش روزی از این بهتر داشته باشه.

تا اینکه مک ویل رو برد به باغ سیب. سیب های دیگه گفتن: مک رو ببینین! کرم گذاشته! مک یه سیب خرابه! مک گفت: من خراب نیستم. راستش… خیلی هم شیرینم. بعدش سیب های دیگه از اونجا رفتن.

ویل با خوندن بخش هایی از رمان های مورد علاقه اش روحیه ی مک رو عوض کرد. (آخه ویل یه خرده کرم کتاب هم بود.) مک بیشتر از همه از داستان های ماجراجویانه خوشش میومد. از این هم که ویل جمله هاش رو تموم میکرد هم خیلی خوشش میومد. مک میگفت: هیجان انگیزترین قسمتش اونموقع است که دزدهای دریایی… ویل میگفت: گنج رو توی خاک پیدا میکنن.

اما روز بعد، باز همون اتفاق افتاد. سیب های دیگه گفتن: هاها! سیب خراب رو ببینین! اَییی! کرم! و هیچکس توی باغ سیب حاضر نبود باهاشون بازی کنه. حتی سیبچه ها. سیبچه ها بعضی اوقات میتونن خیلی بدجنس باشن. اونها میگفتن: سیب خراب! اون شب، مک و ویل تنهایی بدون اینکه چیزی بگن روی علف ها نشستن. صبح روز بعد هیچ جا هیچ اثری از ویل نبود. ویل روی زمین نوشته بود: تو سیب خوبی هستی! از طرف ویل.

مک دوباره رفت سراغ بازی با دوستاش توی باغ سیب، باشهامت پریدن توی آبچال، و نقاشی و کلاس مامانبزرگ اسمیت. اما هیچ چیز مثل سابق نبود.

یه حفره ای توی وجود مک بود که نمیتونست پرش کنه. حفره ی بزرگی نبود، فقط یه حفره ی ریزه میزه بود… متوجهین. یه حفره ی کوچولو که فقط به اندازه ی…. (و هیچکس جمله ی مک رو کامل نکرد.) مک باید ویل رو پیدا می کرد. اون زیر زمین و روی هوا و اون وسط ها رو هم گشت. توی خاک، نزدیک آبچال، و- درست وقتی کل امیدش رو از دست داده بود- به آسمون نگاه کرد.

مک میدونست که ترجیح میداد با ویل باشه و یه سیب خراب باشه تا اینکه بدون ویل باشه و یه سیب غمگین باشه. مک گفت: امیدوار بودم بتونم… ویل گفت: کمکم کنی ورق بزنم؟ مک گفت: از کجا فهمیدی؟ ویل گفت: چون توی کتاب من تو همیشه یه سیب خوب باقی می مونی. خوب و خوشحال. (و هیچ چیز بدی هم توی این مسئله نیست.)