داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

یه نفر آقای هچ رو دوست داره

توضیح مختصر

آقای هچ یه آدم خیلی تنهاست که یه زندگیِ خیلی خسته کننده داره. یه روز تو روز ولنتاین یه جعبه دریافت می کنه، که روش یه یادداشت داره - یه نفر دوستت داره.

  • سطح متوسط

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

Somebody loves Mr. Hatch

Mr. Hatch was tall and thin and he did not smile. Every morning at 6:30 sharp he would leave his brick house and walk eight blocks to the shoelace factory where he worked. At lunch time he would sit alone in a corner, eat his cheese and mustard sandwich, and drink a cup of coffee. Sometimes he brought a prune for dessert.

After work he would make two stops: at the newsstand to get the paper, and at the grocery store to buy a fresh turkey wing for his supper. After supper he read the paper, took a shower, and went to bed early. “He keeps to himself.” That is what everyone said about Mr. Hatch.

One Saturday, when Mr. Hatch stepped onto the porch with his dustpan and broom, he got a surprise, a package wrapped in brown paper. He had never spoken to the postman before. “Thank you Mr. Goober,” he said. Mr. Goober smiled. “You’re welcome. I always enjoy delivering packages.” Mr. Hatch tore the brown paper off. Inside was a white box, which he opened to find another box. This one was heart-shaped, all satiny red with a pink bow on top. It was filled with candy. Something fluttered to the porch floor. It was a little white card. He picked it up. It said, “Somebody loves you.”

Only then did he remember that this was Valentine’s Day. Mr. Hatch wondered and wondered. “Now who would send this to me?” He was all alone. He had no friends. And yet someone, someone had sent him a valentine. Who? Who? He put the box on the coffee table and tried to do some dusting, but every time he left the room he had to keep peeking to see if the box was still there. He dusted and dusted, and the dustcloth seemed to whisper: “Somebody loves you… Somebody loves you… “ At last he flung the dustcloth away and exclaimed, “I’ve got a secret admirer!” And then he did something he had never done before: he laughed. He laughed and danced and clapped his hands. And then he took a piece of candy from the box and ate it.

Mr. Hatch changed his shirt and found some old aftershave in the bottom drawer. He splashed it on his face. He picked out a yellow tie with blue polka dots and put it on. And then he went for a walk. “Maybe,” he thought, “I will meet the person who sent me the candy.” Of course no one had ever seen Mr. Hatch wearing a tie, or smelling of aftershave, or smiling. So he got a lot of attention. Mrs. Weed tripped over her dog. Mr. Dunwoody nearly fell off his ladder. And little Tina Finn spilled all the toys out of her wagon. Mr. Hatch waved hello to them all.

On Monday it was back to work. At lunchtime Mr. Hatch sat in the middle of the cafeteria. He spoke to everyone and passed out chocolates from his heart box. On the way home, as usual, he stopped at the newsstand. Mr. Smith handed him the usual newspaper. “I think I’ll have a pack of mints,” said Mr. Hatch, not as usual. Mr. Smith was shocked. “Was that you speaking, Mr. Hatch?” “Indeed it was,” said Mr. Hatch. “I said I would also like a pack of mints. And if you don’t mind my saying so, Mr. Smith, you don’t look very well today.” Mr. Smith recovered from his shock to reply, “You’re right. I, I, I … don’t feel very well. I have a cold. I was supposed to go to the doctor’s this afternoon, but the stand has been so busy I haven’t had the time.”

Mr. Hatch smiled. “Why, I’d be happy to watch the stand for you while you go.” Mr. Smith could hardly believe his ears. “You would?” “Certainly, just show me what to do.” And so Mr. Hatch ran the newsstand for an hour. He wondered if any of the women who stopped to buy a paper, or a magazine, or a candy bar, had sent him the mysterious valentine. When Mr. Smith returned, Mr. Hatch made his usual stop at the grocery store.

“I’m a little tired of turkey wings,” he told Mr. Todd. “I think I’ll have a nice fresh slice of ham.” Mr. Todd weighed the meat and wrapped it. “You look worried,” said Mr. Hatch. “I am,” said Mr. Todd. “My little girl is late.” “She hasn’t come home from school yet, and I can’t leave the store to look for her until my wife arrives.” “Goodness! Why didn’t you say so?” said Mr. Hatch. “I will go look for her.” And so he walked to school and found little Melanie Todd by the swings and brought her home. “Thank you, thank you,” said the grocer. “Anytime,” said Mr. Hatch.

After supper Mr. Hatch did not bother to read the paper. He decided to bake brownies instead. It would be nice to have brownies to share the next day with the people at the shoelace factory. As he baked, the warm chocolate smell of brownies floated through the neighborhood. Children gathered round Mr. Hatch’s house, sniffing the air. “Well, I suppose the factory can wait,” said Mr. Hatch as he looked out the window. And he brought out two platefuls. “Now what are brownies without lemonade?” he said, and he stirred up a nice cold pitcher. When the parents came to gather their children, they had some brownies too. It turned out to be a picnic in Mr. Hatch’s backyard.

He dusted off an old harmonica and played songs he remembered from his boyhood. Everyone danced. And so the days and weeks went by. When Mr. Hatch wasn’t smiling, he was laughing. And when he wasn’t laughing he was helping someone. And when he wasn’t helping someone, he was having a party in his yard or on his porch. He seemed to have forgotten about finding the person who sent him the valentine.

Then one afternoon Mr. Goober, the postman, came to his door. His face was very serious. “Come in, Mr. Goober,” said Mr. Hatch. “You look upset.” “I am upset, I made a mistake some time ago. My supervisor is very angry with me. Do you … do you…” “Yes, Mr. Goober? What is it?” “Do you recall the package I delivered to you? On Valentine’s Day, I think it was.” “Yes, I believe so,” replied Mr. Hatch, beginning to feel a little uneasy. “I don’t suppose you still have it,” said Mr. Goober sadly. “As a matter of fact,” said Mr. Hatch, “I still have the box. The candy is gone, though. Why do you ask?”

The postman took a deep breath. “I’m afraid I delivered it to the wrong address. It was supposed to go to another house.” Mr. Hatch recalled tearing off the brown paper. It had never occurred to him to look at the address. He fetched the heart-shaped box and the pink bow and gave them to the postman. “I do hope your supervisor won’t be too angry with you now.”

The postman was heading down the sidewalk when Mr. Hatch called from his porch. “Mr. Goober, I forgot something!” He gave the postman the little white card. “Somebody loves you,” it said. Alone in his living room, Mr. Hatch sighed. “Nobody loved me after all.” Then he read the paper, took his shower, and went to bed early.

The next morning at 6:30 sharp, Mr. Hatch left his brick house and walked eight blocks to the shoelace factory. At lunchtime he sat in the corner by himself, ate his cheese and mustard sandwich, and drank a cup of coffee. After work he stopped at the newsstand for his paper, but he did not speak to Mr. Smith. And when he ordered his turkey wing from Mr. Todd, he did not smile. Nor did he pat little Melanie Todd on the head or bake brownies or have picnics or parties or play his old harmonica anymore. Everyone whispered, “What is wrong with Mr. Hatch?”

Mr. Goober, the postman, told them. “We love Mr. Hatch,” insisted Mr. and Mrs. Dunwoody. “He gave us flowers for our garden. He helped to mend our back fence.” Mrs. Weed nodded. “I love him too. He saved his bones for my dog Ruffy.” Ruffy barked. she loved Mr. Hatch too. Mr. Smith told everyone how Mr. Hatch had watched his newsstand so he could visit the doctor. And Mr. Todd told everyone how Mr. Hatch had found his little girl. All the children in the neighborhood remembered Mr. Hatch’s wonderful brownies and lemonade. And most of all his laughter. “Poor Mr. Hatch,” they said. “What can we do?”

Then Mr. Goober announced, “I have an idea.” On Saturday morning Mr. Hatch woke to a bright and sunny day. He put on his old overalls and went out to the porch with his dustpan and broom. He couldn’t believe his eyes. All over the porch were red and white hearts and pink bows. There were boxes of candy on the chairs and yellow streamers flowing from the ceiling. And sticking up out of his mailbox was a shining silver harmonica. The front yard was filled with people. Happy smiling people. They were holding up a huge sign with hand-painted letters. It said: EVERYBODY LOVES MR. HATCH.

Mr. Hatch dabbed at a tear with his handkerchief. “I do believe,” he sniffed, “somebody loves me after all.” And then he smiled. And then he laughed. And then he hurried down to be with his friends.

ترجمه‌ی درس

یه نفر آقای هچ رو دوست داره

آقای هچ بلند و لاغر بود، و لبخند نمیزد. هر روز صبح رأس ساعت شش و نیم، خونه ی آجریش رو ترک می‌کرد، و هشت بلوک اون ورتر به کارخانه ی بند کفش سازی که اونجا کار می کرد، می رفت. موقع ناهار، اون یه گوشه تنها می نشست و ساندویچ پنیر و خردلش رو می خورد و یه فنجون قهوه هم می نوشید. بعضی وقت ها دسر آلو هم می برد.

بعد از کار، دو جا می ایستاد: یکی دکه ی روزنامه فروشی برای خریدن روزنامه؛ و خواربار فروشی برای خریدن بالِ تازه ی بوقلمون برای شام. شب، بعد از شام روزنامه میخوند، دوش می گرفت، و زود هنگام به رختخواب میرفت. “اون تو حال خودشه.” این چیزی بود که همه درباره آقای هچ می گفتن.

یه روز شنبه، وقتی آقای هچ با جارو و خاک اندازش به روی ایوان قدم گذاشت، سورپرایز شد؛ یه بسته تو کاغذ قهوه ای پیچیده شده. قبلا هیچ وقت با پستچی صحبت نکرده بود. اون گفت: “ممنونم آقای گوبر.” آقای گوبر لبخند زد. “خواهش می کنم. همیشه از رسوندن بسته لذت می برم.” آقای هچ کاغذ قهوه ای رو پاره کرد. توش یه جعبه ی سفید بود که بازش کرد و یه جعبه ی دیگه پیدا کرد. این یکی به شکل قلب بود- ساتن قرمز با یه روبان صورتی روش. پر از شکلات بود. یک چیزی پر زد و افتاد کف ایوان. یک کارت سفید کوچولو بود. اون برش داشت. روش نوشته بود: “یه نفر دوستت داره.”

درست همون موقع به یادش اومد که روز ولنتاینه. آقای هچ تعجب کرد و تعجب کرد. “حالا یعنی کی این رو برای من فرستاده؟” اون تنهای تنها بود. هیچ دوستی نداشت. ولی با این حال یه نفر براش کادوی ولنتاین فرستاده بود. کی؟ کی؟ اون جعبه رو به روی میز گذاشت و سعی کرد که کمی گردگیری کنه. ولی هر بار که جارو رو می ذاشت، می رفت سراغ جعبه که ببینه هنوز اونجا هست یا نه. اون گردگیری کرد و گردگیری کرد، و مثل این بود که دستمال گردگیری زمزمه می کنه: “یه نفر دوستت داره … یه نفر دوستت داره …” آخر سر، اون دستمال گردگیری رو پرت کرد یه طرف، و فریاد کشید: “من یه ستاینده ی مخفی دارم!” و بعد کاری کرد که قبلا هیچ وقت انجام نداده بود: اون خندید. اون خندید و رقصید و دست زد. و بعد یه تکه شکلات از توی جعبه برداشت و خورد.

آقای هچ پیراهنش رو عوض کرد و یک افتر شیوِ قدیمی تو کشویِ پایینی پیدا کرد. اون رو، روی صورتش اسپری کرد. یه کراوات زرد با نقطه های آبی بیرون کشید و بستش. و بعد رفت تا قدم بزنه. با خودش فکر کرد: “ شاید، کسی رو که شکلات رو برام فرستاده رو ببینم.” البته قبلاً هیچ کس آقای هچ رو ندیده بود که کراوات بزنه، یا بوی افتر شیو بده، یا لبخند بزنه. بنابراین کلی جلب توجه کرد. خانم وید از روی سگش سکندری خورد. آقای دان وودی کم مونده بود از روی نردبونش بیفته. و تینا فینِ کوچولو همه ی اسباب بازیهاش رو از روی کالسکه ریخت زمین. آقای هچ به همگی دست تکون داد و سلام داد.

روز دوشنبه، روز برگشتن به سر کار بود. موقع ناهار، آقای هچ درست وسط کافه تریا نشست. با همه حرف زد و شکلات های جعبه ی قلبیش رو به همه تعارف کرد. تو راه خونه، مثل همیشه، کنار دکه ی روزنامه فروشی ایستاد. آقای اسمیت، روزنامه ی همیشگی رو بهش داد. آقای هچ نه به روال همیشه، گفت: “فکر کنم یک بسته قرص نعنا می خوام.” آقای اسمیت شوکه شده بود. “شما بودین که صحبت کردین، آقای هچ؟” آقای هچ گفت: “دقیقا خودم بودم. گفتم یه بسته قرص نعنا می خوام. و اگه از نظرتون اشکالی نداره، آقای اسمیت امروز خیلی سرحال به نظر نمی رسید.” آقای اسمیت از شوک در اومد و جواب داد: “حق با شماست. من، من، … زیاد حالم خوب نیست. سرما خوردم. باید امروز عصر به دکتر می رفتم، ولی دکه خیلی شلوغ بود و وقت نداشتم.”

آقای هچ لبخند زد. “چرا، من خوشحال میشم وقتی که شما میرین، مراقب دکه باشم.” آقای اسمیت نمی تونست چیزی رو که شنیده رو باور کنه. “این کار رو می کنید؟” “قطعاً، فقط بهم نشون بدید که چیکار باید بکنم!” و آقای هچ دکه ی روزنامه فروشی رو به مدت یک ساعت اداره کرد. اون فکر می کرد که، شاید یکی از زن هایی که برای خریدن روزنامه، یا مجله، یا شکلات می ایسته، کادوی ولنتاینِ مرموز رو براش فرستاده باشه. وقتی آقای اسمیت برگشت، آقای هچ مثل همیشه، به مغازه ی خواربار فروشی رفت.

اون به آقای تاد گفت: “کمی از بال بوقلمون خسته شدم. فکر کنم یه برش از ژامبون تازه بخوام.” آقای تاد، گوشت رو وزن کرد و پیچید. آقای هچ گفت: “به نظر نگران می رسید.” آقای تاد گفت: “هستم. دختر کوچولوم دیر کرده. هنوز از مدرسه به خونه برنگشته و من هم تا وقتی که زنم برسه، نمی تونم مغازه رو ترک کنم و برم سراغش .” آقای هچ گفت: “خدای من! چرا قبلا نگفتید؟ من میرم دنبالش.” و به سمت مدرسه قدم زد و ملانی تادِ کوچولو رو کنار تاب ها پیدا کرد و بردش خونه. مغازه دار گفت: “ممنونم! ممنونم!” آقای هچ گفت: “هر وقت لازم بشه در خدمتم..”

بعد از شام، آقای هچ زحمت روزنامه خوندن رو به خودش نداد. به جاش تصمیم گرفت براونی بپزه. خوب میشه که فردا تو کارخونه ی بند کفش سازی براونی رو با مردم تقسیم کنم. در حالی که اون می پخت، بوی گرم شکلاتِ براونی توی محله پخش شد. بچه ها اطرافِ خونه ی آقای هچ، در حالی که بو می کشیدن، جمع شدن. آقای هچ وقتی از پنجره بیرون رو نگاه کرد گفت: “فکر کنم کارخونه میتونه منتظر بمونه.” و دو بشقاب پر برد بیرون. اون گفت: “براونی بدون لیموناد چه معنی ای داره؟” و یه پارچ لیموناد خوب و خنک هم زد. وقتی والدین، برای جمع کردن بچه هاشون اومدن، اونها هم کمی براونی خوردن. مثل این بود که تو حیاط پشتیِ آقای هچ پیک نیکه.

اون سازدهنیِ قدیمیش رو گردگیری کرد و آهنگ هایی رو که از زمان نوجوانیش به یاد می آورد رو زد. همه رقصیدن. و روزها و هفته ها این طور سپری شدن. وقتی آقای هچ لبخند نمی زد، می خندید. وقتی که نمی خندید، داشت به یه نفر کمک می‌کرد. و وقتی که به یه نفر کمک نمی کرد، تو حیاط یا روی ایوانش مهمونی داشت. مثل اینکه فراموش کرده بود دنبال شخصی که کادوی ولنتاین رو براش فرستاده بود، بگرده.

بعد یک روز بعد از ظهر، آقای گوبرِ پستچی، اومد دم در خونه اش. قیافش خیلی جدی بود. آقای هچ گفت: “بفرمایید داخل، آقای گوبر. به نظر ناراحتید.” “بله هستم. یه مدت قبل، یه اشتباه انجام دادم. سرپرستم از دستم خیلی عصبانیه. شما … شما …” “بله آقای گوبر؟ موضوع چیه؟” “بسته ای رو که براتون آوردم رو به خاطر دارید؟ فکر کنم روز ولنتاین بود.” آقای هچ که کمی معذب شده بود، جواب داد: “بله، فکر کنم.” آقای گوبر با ناراحتی گفت: “فکر نکنم هنوز داشته باشیدش!” آقای هچ گفت: “در حقیقت، من هنوز جعبه رو دارم. هر چند که، شکلات تموم شده .چرا می پرسید؟”

پستچی یه نفس عمیق کشید. “متاسفانه به آدرس اشتباه تسلیمش کردم. باید به یه خونه ی دیگه میرفت.” آقای هچ پاره کردنِ کاغذ قهوه ای رو به خاطر آورد. به آدرس نگاه نکرده بود. اون جعبه ی قلب شکل رو با روبان صورتی آورد و دادشون به پستچی. “امیدوارم سرپرست تون حالا دیگه از دستتون عصبانی نباشه.”

پستچی داشت از پیاده رو به سمت پایین می رفت که آقای هچ از روی ایوان صداش کرد. “آقای گوبر، یه چیزی رو فراموش کردم!” او کارت سفید کوچولو رو به پستچی داد. روش نوشته بود: “یه نفر دوستت داره.” آقای هچ تنها تو اتاق نشیمنش، یه آه کشید. “نهایتاً، کسی دوستم نداره.” بعد روزنامه خوند، دوشش رو گرفت، و زود هنگام به رختخواب رفت.

صبح روز بعد، راس ساعت شش و نیم، آقای هچ خونه ی آجریش رو ترک کرد و هشت بلوک اون ورتر به کارخانه بند کفش سازی رفت. وقت ناهار، تو یه گوشه تنهایی نشست و ساندویچ پنیر و خردلش رو خورد و یه فنجون قهوه نوشید. بعد از کار، برای خریدنِ روزنامه اش کنار دکه ی روزنامه فروشی ایستاد. ولی با آقای اسمیت حرف نزد. و وقتی که بال بوقلمون رو از آقای تاد سفارش داد، لبخند نزد. و سر ملانی تادِ کوچولو رو هم نوازش نکرد و براونی نپخت و پیک نیک و پارتی برگزار نکرد و سازدهنی قدیمیش رو هم نزد. همه در گوشی به هم می گفتن: “ آقای هچ چش شده؟”

آقای گوبرِ پستچی بهشون گفت. خانوم و آقای دان وودی به اصرار گفتن: “ما آقای هچ رو دوست داریم. اون برای باغچمون گل داد و کمکمون کرد که حصار پشت خونه رو تعمیر کنیم.” خانم وید به علامت موافقت سرش رو تکون داد. “من هم دوستش دارم. اون استخون هاش رو برای سگم رافی نگه میداره.” رافی پارس کرد. اون هم، آقای هچ رو دوست داشت. آقای اسمیت به همه گفت که چطور آقای هچ از دکه ی روزنامه فروشیش مراقبت کرده تا اینکه اون بتونه به دکتر بره. و آقای تاد به همه گفت که چطور آقای هچ دختر کوچولوش رو پیدا کرده. همه ی بچه های محله براونی و لیموناد بی نظیر آقای هچ رو به خاطر آوردن، و بیشتر از همه خنده هاش رو. اونها گفتن: “آقای هچِ بیچاره! چه کاری میتونیم انجام بدیم؟”

بعد آقای گوبر اعلام کرد: “من یه نظر دارم.” صبح روز شنبه، آقای هچ به یک روز آفتابی و روشن بیدار شد. اون سرهمیِ قدیمیش رو پوشید، و با جارو و خاک اندازش به روی ایوان رفت. نمی تونست چیزی که میبینه رو باور کنه. همه جایِ ایوان پر از قلب های سفید و قرمز و روبان های صورتی، جعبه های شکلات روی صندلی ها، و روبان های زرد آویزون از سقف بود. و از جعبه ی پستش، یه سازدهنیِ نقره ای و درخشان بیرون اومده بود. حیاط جلویی، پر از آدم بود. آدم های خوشحال و خندان. اونها یه تابلوی بزرگ رو که با دست روش نوشته شده بود رو بالا گرفته بودن. روش نوشته بود: همه آقای هچ رو دوست دارن.

آقای هچ با دستمال اشک هاش رو پاک کرد. اون دماغش رو کشید و گفت: “باور دارم، از همه ی اینها گذشته، یه نفر دوستم داره.” و بعد لبخند زد. و بعد خندید. و بعد با عجله پایین رفت تا با دوستاش باشه.