داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

آیرینِ شجاع

توضیح مختصر

مادر آیرین خیاط بود و برای دوشس یه لباس شب دوخته بود که باید همون شب تحویل داده میشد. ولی اون خسته و مریض بود. آیرین گفت که می تونه این کار رو بکنه و لباس رو تحویل بده. روز برفی و طوفانی ای بود و راه تا قصر هم طولانی بود. به رغم تمام سختی ها و مشکلاتِ توی راه، آیرین تونست لباس رو تحویل بده. مشکلات زیادی براش پیش اومد ولی اون به قدری شجاع بود که تسلیم نشد.

  • سطح ساده

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

Brave Irene

Mrs. Bobbin, the dressmaker, was tired and had a bad headache, but she still managed to sew the last stiches in the gown she was making. “It’s the most beautiful dress in the whole world!” said her daughter, Irene. “The duchess will love it.” “It is nice,” her mother admitted. “But, dumpling, it’s for tonight’s ball, and I don’t have the strength to bring it. I feel sick.”

“Poor Mama,” said Irene. “I can get it there!” “No, cupcake, I can’t let you,” said Mrs. Bobbin. “Such a huge package, and it’s such a long way to the palace. Besides, it’s starting to snow.” “But I love snow,” Irene insisted.

She coaxed her mother into bed, covered her with two quilts, and added a blanket for her feet. Then she fixed her some tea with lemon and honey and put more wood in the stove. With great care, Irene took the splendid gown down from the dummy and packed it in a big box with plenty of tissue paper. “Dress warmly, pudding,” her mother called in a weak voice, “and don’t forget to button up. It’s cold out there, and windy.”

Irene put on her fleece-lined boots, her red hat and muffler, her heavy coat, and her mittens. She kissed her mother’s hot forehead six times, and then once again, made sure she was tucked in snugly, and slipped out with the big box, shutting the door firmly behind her. It really was cold outside, very cold.

The wind whirled the falling snow-flakes about, this way, that way, and into Irene’s squinting face. She set out on the uphill path to Farmer Bennett’s sheep pasture. By the time she got there, the snow was up to her ankles and the wind was worse. It hurried her along and made her stumble. Irene resented this; the box was problem enough. “Easy does it!” she cautioned the wind, leaning back hard against it.

By the middle of the pasture, the flakes were falling thicker. Now the wind drove Irene along so rudely she had to hop, skip, and go helter-skeltering over the knobby ground. Cold snow sifted into her boots and chilled her feet. She pushed out her lip and hurried on. This was an important errand.

When she reached Apple Road, the wind decided to put on a show. It ripped branches from trees and flung them about, swept up and scattered the fallen snow, got in front of Irene to keep her from moving ahead. Irene turned around and pressed on backwards. “Go home!” the wind squalled. “Irene… go hooome…” “I will do no such thing,” she snapped. “No such thing, you wicked wind!” “Go hoooome,” the wind yodeled. “GO HOOOOM,” it shrieked, “or else.”

For a short second, Irene wondered if she shouldn’t heed the wind’s warning. But no! The gown had to get to the duchess! The wind wrestled her for the package walloped it, twisted it, shook it, snatched at it. But Irene wouldn’t yield. “It’s my mother’s work!” she screamed.

Then … oh, wooo! the box was wrenched from her mittened grasp and sent bumbling along in the snow. Irene went after it. She pounced and took hold, but the ill-tempered wind ripped the box open. The ball gown flounced out and went waltzing through the powdered air with tissue-paper attendants. Irene clung to the empty box and watched the beautiful gown disappear.

How could anything so terribly wrong be allowed to happen? Tears froze on her lashes. Her dear mother’s hard work, all those days of measuring, cutting, pinning, stitching… for this? And the poor duchess! Irene decided she would have to trudge on with just the box and explain everything in person. She went shuffling through the snow. Would her mother understand, she wondered, that it was the wind’s fault, not hers? Would the duchess be angry? The wind was howling like a wild animal.

Suddenly Irene stepped in a hole and fell over with a twisted ankle. She blamed it on the wind. “Keep quiet!” She scolded. “You’ve done enough damage already. You’ve spoiled everything! Everything!” The wind swallowed up her words. She sat in the snow in great pain, afraid she wouldn’t be able to go on. But she managed to get to her feet and start moving. It hurt. Home, where she longed to be, where she and her mother could be warm together, was far behind. It’s got to be closer to the palace, she thought. But where any place was in all this snow, she couldn’t be sure.

She plowed on, dragging furrows with her sore foot. The short winter day was almost done. “Am I still going the right way?” she wondered. There was no one around to advise her. Whoever else there was in this snow-covered world was far, far away, and safe indoors- even the animals in their burrows. She went plodding on. Soon night took over. She was in the dark that the muffled snow was still falling- she could feel it. She was cold and alone in the middle of nowhere. Irene was lost. She had to keep moving.

She was hoping she’d come to a house, any house at all, and be taken in. She badly needed to be in someone’s arms. The snow was above her knees now. She shoved her way through it, clutching the empty box. She was asking how long a small person could keep this struggle up, when she realized it was getting lighter. There was a soft glow coming from somewhere below her. She waded toward this glow, and soon was gazing down a long slope at a brightly lit mansion. It had to be the palace!

Irene pushed forward with all her strength and, sloosh! thuump! she plunged downward and was buried. She had fallen off a little cliff. Only her hat and the box in her hands stuck out above the snow. Even if she could call for help, no one would hear her. Her body shook. Her teeth chattered. “Why not freeze to death,” she thought, “and let all these troubles end.” Why not? She was already buried. And never see her mother’s face again? Her good mother who smelled like fresh-baked bread?

In an explosion of fury, she flung her body about to free herself and was finally able to climb up on her knees and look around. How to get down to that glittering palace? As soon as she raised the question, she had the answer. She laid the box down and climbed aboard. But it pressed into the snow and stuck. She tried again, and this time, instead of climbing on, she leaped. The box shot forward, like a sled. The wind raced after Irene but couldn’t keep up. In a moment she would be with people again, inside where it was warm.

The sled slowed and jerked to a stop on paving stones. The time had come to break the bad news to the duchess. With the empty box clasped to her chest, Irene strode nervously toward the palace. But then her feet stopped moving and her mouth fell open. She stared. Maybe this was impossible, yet there it was, a little way off and over to the right, hugging the trunk of a tree, The beautiful ball gown!

The wind was holding it there. “Mama!” Irene shouted. “Mama, I found it!” She managed somehow, despite the wind’s meddling, to get the gown off the tree and back in its box. And in another moment she was at the door of the palace. She knocked twice with the big brass knocker. The door opened and she burst in. She was welcomed by cheering servants and a delirious duchess. They couldn’t believe she had come over the mountain in such a storm, all by herself. She had to tell the whole story, every detail. And she did.

Then she asked to be taken right back to her sick mother. But it was out of the question, they said; the road that ran around the mountain wouldn’t be cleared until morning. “Don’t fret, child,” said the duchess. “Your mother is surely sleeping now. We’ll get you there first thing tomorrow.” Irene was given a good dinner as she sat by the fire, the moisture steaming off her clothes.

The duchess, meanwhile, got into her freshly ironed gown before the guests began arriving in their sleighs. What a wonderful ball it was! The duchess in her new gown was like a bright star in the sky. Irene in her ordinary dress was radiant. She was swept up into dances by handsome aristocrats, who kept her feet off the floor to spare her ankle. Her mother would enjoy hearing all about it.

Early the next morning, when snow had long since ceased falling, Mrs. Bobbin woke up from a good night’s sleep feeling much improved. She hurried about and got a fire going in the cold stove. Then she went to look in on Irene. But Irene’s bed was empty! She ran to the window and gazed at the white landscape. No one out there. Snow powder fell from the branch of a tree. “Where is my child?” Mrs. Bobbin cried. She whipped on her coat to go out and find her. When she pulled the door open, a wall of drift faced her. But peering over it, she could see a horse-drawn sleigh hastening up the path. And seated on the sleigh, between two large footmen, was Irene herself, asleep but smiling.

Well, there was a bearded doctor in the back of the sleigh… and the duchess had sent Irene’s mother a ginger cake with white icing, some oranges and a pineapple, and spice candy of many flavors, along with a note saying how much she cherished her gown, and what a brave and loving person Irene was. Which, of course, Mrs. Bobbin knew. Better than the duchess.

ترجمه‌ی درس

آیرینِ شجاع

خانوم بابین، خیاط لباس زنانه، خسته بود و به شدت سردرد داشت، ولی هنوز باید آخرین کوک های لباس شبی رو که تو دستش داشت رو می زد. دخترش، آیرین گفت: “این زیباترین لباس تو کل دنیاست! دوشس حتماً ازش خوشش میاد!” مادرش تصدیق کرد: “قشنگه، ولی چاقالو این برای مجلس رقص امشبه و من هم قدرت کافی برای بردنش رو ندارم. احساس می کنم مریضم.”

آیرین گفت: “مامانِ بیچاره. من می تونم ببرمش.” خانم بابین گفت: “کاپ کیکم، نمی تونم بهت اجازه بدم. بسته، خیلی بزرگه و راهِ تا قصر هم طولانیه. به علاوه برف داره شروع به باریدن میکنه.” آیرین اصرار کرد: “ولی من برف رو دوست دارم.”

اون، مامانش رو تو رختخوابش جا داد، روش رو با دو تا لحاف پوشوند، و یه پتو به روی پاهاش اضافه کرد. بعد براش چای لیمو و عسل درست کرد و الوار اضافی توی بخاری ریخت. با نهایت مراقبت، آیرین لباس شبِ پر زرق و برق رو از تن مانکن بیرون آورد و در یک جعبه ی بزرگ، لای یک عالمه دستمال کاغذی بسته بندی کرد. مامانش با یه صدای ضعیف صدا زد: “لباس گرم بپوش، پودینگ، و فراموش نکن که دکمه هات رو ببندی. بیرون خیلی سرده و به شدت باد می وزه.”

آیرین چکمه‌های آستر پوست گوسفندیش، کلاه قرمزش، و شال گردن و کت ضخیمش و دستکش هاش رو پوشید. پیشونی داغ مامانش رو شش بار بوسید، و یک بار دیگه مامانش رو کنترل کرد که روش پوشیده و جاش راحت باشه، و با بسته ی بزرگ، آروم بیرون رفت، و در رو پشت سرش محکم بست.

باد، دونه های برف رو به اطراف می چرخوند، به این ور، به اون ور، و توی صورت جمع شده ی آیرین. اون از راهِ بالای تپه، از مرتع های گوسفندهای کشاورز بِنِت، راهش رو شروع کرد. زمانی که به اونجا رسید، برف تا مچ پاهاش می رسید و باد بدتر شده بود. باد با سرعت همراهیش می‌کرد و کاری می‌کرد که تلو تلو بخوره. آیرین از دستش عصبانی بود؛ بسته به اندازه ی کافی براش مشکل ایجاد کرده بود. اون، در حالی که محکم پشتش رو به باد کرده بود، هشدار داد: “آروم بگیر!”

در وسط های مرتع، برف با شدت بیشتری می بارید. حالا دیگه باد، آیرین رو چنان گستاخانه با خودش می-کشید که اون مجبور بود بپره، جُست بزنه، و روی زمین ناهموار، به این ور و اون ور بره. برف سرد، توی چکمه هاش می‌ریخت و پاهاش یخ میزد. اون لبش رو بیرون داد و با عجله به راهش ادامه داد. این یه ماموریت مهم بود.

وقتی به جاده ی سیب رسید، باد تصمیم گرفت بیشتر خودنمایی بکنه. باد، شاخه های درخت ها رو می‌کند و برفی رو که می بارید رو درست جلوی رویِ آیرین پخش می‌کرد و به اطراف می پاشوند تا نذاره آیرین به جلو حرکت بکنه. آیرین چرخید و به پشت فشار داد. بادِ طوفانی فریاد زد: “برو خونه! آیرین، بروووو خونه!” اون با عصبانیت گفت: “من همچین کاری نمی کنم. همچین کاری نمی‌کنم، ای باد شرور.” باد با آواز گفت: “بروووو … خووووونه …!” باد جیغ زد: “برو خونه! و گرنه هر چی دیدی از چشم خودت دیدی!”

برای یه لحظه ی کوتاه، آیرین با خودش فکر کرد که شاید بهتره هشدار باد رو نادیده نگیره. ولی نه! لباس شب باید به دست دوشس برسه! باد با اون و جعبه اش گلاویز شد و واژگونش کرد، پیچیدش و تکونش داد و از دستش قاپید. ولی آیرین تسلیم نشد. اون داد کشید: “این کار مادر منه!”

بعد، ای وای! … جعبه از چنگ دستکشیش در اومد و با صدای وزوز با برف همراه شد و رفت. آیرین پشت سرش رفت. چنگش زد و محکم گرفتش، ولی بادِ بدخلق جعبه رو پاره و باز کرد. لباس شبِ مجلسِ رقص به بیرون پرت شد و در هوای پودری، همراه دستمال کاغذی ها رقصکنان رفت. آیرین به جعبه ی خالی چسبید و ناپدید شدن لباس شب زیبا رو تماشا کرد.

چطور همچین اتفاق بدی می تونست بیفته؟ اشک روی مژه هاش یخ زد. کارِ سختِ مادر عزیزش، تمام اون روزهایی که اندازه گرفته بود، بریده بود، سنجاق زده بود، و دوخته بود، همه برای این بود؟ و دوشس بیچاره! آیرین تصمیم گرفت این همه راه رو پیاده با جعبه ی خالی به اونجا بره و همه چیز رو شخصاً توضیح بده. اون تلوتلو خوران از بین برف راه میرفت. یعنی مادرش متوجه می شد که همه ی اینها تقصیر برف بوده، نه اون؟ یعنی دوشس عصبانی می شد؟ باد مثل یک حیوان وحشی زوزه می کشید.

ناگهان، آیرین روی یک چاله قدم گذاشت و با مچِ پیچ خورده افتاد توش. اون، باد رو سرزنش کرد. با اوقات تلخی گفت: “ساکت باش! به حد کافی آسیب زدی. همه چیز روخراب کردی! همه چیز رو!” باد کلماتش رو قورت داد. اون، با یه درد خیلی بزرگ توی برف نشست، و از این که نتونه ادامه بده می ترسید. ولی تونست روی پاهاش بایسته و شروع به حرکت کرد. درد داشت. خونه، جایی که الان باید اونجا می بود، جایی که اون و مادرش میتونستن با هم گرم بشن، دور و دور، پشت سرش بود. با خودش فکر کرد، حتما قصر نزدیک تره. ولی الان اینجا، بین این همه برف کجا بود، مطمئن نبود.

اون به سختی توی برف راه می رفت و با پای آسیب دیده اش روی زمین شیار ایجاد می کرد. روز کوتاه زمستانی تقریبا به پایان می رسید. از خودش می پرسید: “یعنی راه رو دارم درست میرم؟” کسی اون اطراف نبود تا راه رو نشونش بده. هر کسی که تو این دنیای برف پوشیده بود، خیلی دورتر بود، خیلی دور، و در یه جای سرپوشیده جاش امن بود. حتی حیوون ها هم توی لونه هاشون بودن. اون، با زحمت به راهش ادامه می‌داد. به زودی شب فرا رسید. اون تو تاریکی ای که برف خاموش هنوز هم می بارید، بود ،می تونست حسش کنه. اون وسط ناکجا آباد سردش بود و تنها بود. آیرین گم شده بود. باید به راه ادامه میداد.

امیدوار بود به یه خونه برسه، هر خونه ای که باشه، و بره توش. به شدت احتیاج داشت که بین بازوهای کسی باشه. برف، حالا تا بالای زانوهاش رسیده بود. اون در حالی که جعبه ی خالی رو زیر بغلش گرفته بود، راهش رو از بین برف باز کرد. اون با خودش فکر می کرد، چه طور یه آدمِ به این کوچیکی می تونه این همه دووم بیاره، تا اینکه متوجه شد داره روشن تر میشه. یه نورِ ملایمی از یه جایی رو به روش داشت میومد. اون به سختی به طرف اون نور حرکت کرد. و بعد از مدت کوتاهی، به عمارتی با نور روشن، پایین سرازیری، چشم دوخته بود. حتماً قصر بود!

آیرین با تمام نیروش به سمت جلو حرکت کرد و شلپ، شترق! اون به سمت پایین شیرجه خورد و دفن شد. از صخره ای کوچیک پایین افتاده بود. فقط کلاهش و جعبه ی توی دستاش، بالا، توی برف مونده بود. حتی اگه میتونست برای کمک داد بزنه هم کسی صداش رو نمیشنید. بدنش لرزید. و دندونش به هم خورد. با خودش فکر کرد: “چرا نباید تا حد مرگ یخ نزنم، و همه این مشکلات به پایان برسه؟” چرا که نه؟ اون همین الانشم دفن شده بود. و دیگه هیچ وقت نتونه صورت مامانش رو ببینه؟ مامان خوبش که بوی نون تازه پخته شده میداد.

با یک انفجار خشم، بدنش را پرت کرد و تونست خودش رو نجات بده و بالاخره روی پاهاش و زانوهاش ایستاد و اطراف رو نگاه کرد. چطور می تونست به اون پایین به قصر پرزرق و برق برسه؟ همین که سوال رو مطرح کرد، جوابش هم به ذهنش رسید. جعبه رو پایین گذاشت و رفت روش. ولی جعبه رفت توی برف و گیر کرد. اون دوباره تلاش کرد، ولی این بار به جای اینکه بره روش، پرید روش. جعبه مثل یک سورتمه به جلو پرتاب شد. باد، پشت سرش با شتاب حرکت کرد، ولی نتونست بهش برسه. تو یه چشم به هم زدن، دوباره می تونست با مردم باشه، جایی که گرمه.

سرعت سورتمه کم شد تا روی سطح سنگ فرش بایسته. زمان اینکه خبر بد رو به دوشس بده، رسیده بود. آیرین، درحالی که جعبه ی خالی رو به سینش چسبونده بود، دلواپسانه به سمت قصر قدم برداشت. ولی بعد پاهاش از رفتن ایستاد و دهنش باز شد. اون خیره موند. شاید غیرممکن بود، ولی اونجا بود، یکم جلوتر، سمت راست، چسبیده به تنه درخت، لباسِ شبِ مجلسِ رقصِ زیبا!

باد اونجا نگهش داشته بود. آیرین فریاد زد: “مامان! مامان پیداش کردم!”اون به رغم باد تونست یه جورهایی لباس شب رو از درخت پایین بیاره و بذاره توی جعبه. و یک لحظه بعد، اون جلوی در قصر بود. اون با زنگ برنجی، دو بار در رو زد. در باز شد و اون پرید تو. خدمتگزارانِ با نشاط و دوشسِ هیجان زده بهش خوش آمد گفتن. اونا نمی تونستن باور کنن که اون، این همه راه رو، از روی کوه ها، تو همچین طوفانی، تنهایی اومده. اون باید همه ماجرا رو با تمام جزئیات تعریف می‌کرد. و همین کار رو هم کرد.

و بعد تقاضا کرد که به کنار مادر بیمارش برگرده. ولی اون ها گفتن؛ امکان نداره. جاده ای که اطراف کوهه تا صبح پاک نمیشه. دوشس گفت: “اخم نکن بچه جون! مامانت مطمئناً الان تو خوابه. فردا اولین کار تو رو می بریم اونجا.” به آیرین شام داده شد، و در حالی که از رو لباس هاش بخار بلند می شد، کنار آتیش نشست.

در همین حال، دوشس با لباس شبِ تازه اتو کشیده اش، قبل از اینکه مهمونها با درشکه هاشون برسن، اومد تو. چه مجلس رقص بی نظیری! دوشس تو لباس شب جدیدش مثل ستاره ی درخشان آسمون بود. آیرین، تو لباس ساده اش می درخشید. اون توسط نجیب زاده ای خوش قیافه به رقص دعوت شد که پاهای اون رو از زمین بلند می کرد تا مچش کار نکنه. مامانش از شنیدن تمام این ماجرا لذت می‌برد.

صبح روز بعد، وقتی مدت زمان طولانی ای از باریدن برف گذشته بود، خانم بابین از یک خواب راحت شب بیدار شد و احساس کرد که بهتر شده. اون عجله کرد و دید که آتشِ توی بخاری داره سرد میشه. اون رفت تا سری به آیرین بزنه. ولی تخت خواب آیرین خالی بود! به سمت پنجره دوید و به منظره ی سفیدِ بیرون چشم دوخت. کسی اون بیرون نبود. برف از روی شاخه های درخت به پایین می ریخت. خانم بابین داد کشید: “بچه ی من کجاست؟” کتش رو با عجله برداشت تا بره بیرون و دخترش رو پیدا کنه. وقتی که در رو باز کرد، با یه دیوار بزرگ از برف باد آورده روبه‌رو شد. اما وقتی که از بالا با دقت نگاه کرد، تونست یه درشکه ای رو که از بالای جاده که با عجله می اومد و اسب می کشیدش رو ببینه. آیرین اونجا بود، نشسته بر روی درشکه، میون دوتا جلودارِ بزرگ، خوابیده ولی خندان.

خب، یک دکترِ ریشو هم پشت درشکه بود … دوشس، برای مادرِ آیرین کیک زنجبیلی با خامه ی سفید، کمی پرتقال و آناناس، آبنبات ادویه ای با رایحه های مختلف، و همراه‌شون یک یادداشت که روش نوشته بود چقدر لباس شبش رو دوست داشت و چه قدر آیرین، شخص دوست داشتنی و شجاعی بود. که البته خانم بابین خودش می دونست. بهتر از دوشس.