شیرینیِ پایِ دشمن
آموزش رایگان زبان انگلیسی > پکیج: داستان های مصور صوتی / مجموعه: بسته ی دوم / درس: شیرینیِ پایِ دشمنسرفصل های مهم
شیرینیِ پایِ دشمن
توضیح مختصر
یه پسر کوچیک بود که یه دشمن جدید به نام جرمی روس پیدا کرده بود. پدرش یه راهی برای خلاص شدن از دست دشمن داشت. شیرینیِ پایِ دشمن.
- سطح ساده
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
راهنمای خواندن این درس
نکته اول:
ابتدا میتوانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.
نکته دوم:
اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.
فایل ویدیویی
متن انگلیسی درس
Enemy pie
It should have been a perfect summer. My dad helped me build a tree house in our backyard. My sister was at camp for three whole weeks. And I was on the best baseball team in town. It should have been a perfect summer. But it wasn’t. It was all good until Jeremy Ross moved into the neighborhood, right next door to my best friend Stanley.
I did not like Jeremy Ross. He laughed at me when he struck me out in a baseball game. He had a party on his trampoline, and I wasn’t even invited. But my best friend Stanley was. Jeremy Ross was the one and only person on my enemy list. I never even had an enemy list until he moved into the neighborhood. But as soon as he came along, I needed one. I hung it up in my tree house, where Jeremy Ross was not allowed to go.
Dad understood stuff like enemies. He told me that when he was my age he had enemies too. But he knew a good way to get rid of them. I asked him to tell me how. “Tell you how? I’ll show you how!” he said. He pulled a really old recipe book off the kitchen shelf. Inside, there was a worn-out scrap of paper with faded writing. Dad held it up and squinted at it. “Enemy Pie,” he said, satisfied.
You may be wondering what exactly is in Enemy Pie. I was wondering, too. But Dad said the recipe was so secret, he couldn’t even tell me. I decided it must be magic. I begged him to tell me something– anything. “I will tell you this,” he said. “Enemy Pie is the fastest known way to get rid of enemies.” Now, of course, this got my mind working. What kinds of things– disgusting things– would I put into a pie for an enemy? I brought Dad some weeds from the garden, but he just shook his head. I brought him earthworms and rocks, but he didn’t think he needed those. I gave him the gum I’d been chewing on all morning. He gave it right back to me.
I went out to play alone. I shot baskets until the ball got stuck on the roof. I threw a boomerang that never came back to me. And all the while, I listened to the sounds of my dad chopping and stirring and blending the ingredients of Enemy Pie. This could be a great summer after all. Enemy Pie was going to be awful. I tried to imagine how horrible it must smell, or worse yet, what it was going to look like. But when I was in the backyard, looking for ladybugs, I smelled something really, really, really good, and as far as I could tell, it was coming from our kitchen.
I was a bit confused. I went in to ask my Dad what was wrong, Enemy Pie shouldn’t smell this good. But Dad was smart. “If Enemy Pie smelled bad, your enemy would never eat it,” he said. I could tell he’d made Enemy Pie before. The buzzer rang, and Dad put on the oven mitts and pulled the pie out of the oven. It looked like plain old pie. It looked good enough to eat! I was catching on. But still, I wasn’t really sure how this Enemy Pie worked. What exactly did it do to enemies? Maybe it made their hair fall out, or their breath stinky. Maybe it made bullies cry. I asked Dad, but he was no help. He wouldn’t tell me a thing. But while the pie cooled, he filled me in on my job.
He talked quietly. “There is one part of Enemy Pie that I can’t do. In order for it to work, you need to spend a day with your enemy. Even worse, you have to be nice to him. It’s not easy. But that’s the only way that Enemy Pie can work. Are you sure you want to go through with this?” Of course I was. It sounded horrible. It was scary. But it was worth a try. All I had to do was spend one day with Jeremy Ross, then he’d be out of my hair for the rest of my life.
I rode my bike to his house and knocked on the door. When Jeremy opened the door, he seemed surprised. He stood on the other side of the screen door and looked at me, waiting for me to say something. I was nervous. “Can you play?” I asked. He looked confused. “I’ll go ask my mom,” he said. He came back with his shoes in his hand. His mom walked around the corner to say hello. “You boys stay out of trouble,” she said, smiling. We rode bikes for a while and played on the trampoline. Then we made some water balloons and threw them at the neighborhood girls, but we missed. Jeremy’s mom made us lunch. After lunch we went over to my house. It was strange, but I was kind of having fun with my enemy.
He almost seemed nice. But of course I couldn’t tell Dad that, since he had worked so hard to make the Enemy Pie. Jeremy Ross liked my basketball hoop. He said he wished he had a basketball hoop, but they didn’t have room for one. I let him win a game, just to be nice. Jeremy Ross knew how to throw a boomerang. He threw it and it came right back to him. I threw it and it went over my house and into the backyard. When we climbed over the fence to find it, the first thing Jeremy noticed was my tree house.
My tree house was my tree house. I was the boss. If my sister wanted in, I didn’t have to let her. If my dad wanted in, I didn’t have to let him. And Jeremy Ross wanted in. “Can we go in it?” he asked. I knew he was going to ask me that! But he was the top person, the ONLY person, on my enemy list. And enemies aren’t allowed in my tree house. But he did teach me how to throw a boomerang. And he did have me over for lunch. And he did let me play on his trampoline. He wasn’t being a very good enemy.
“Okay,” I said, “but hold on.” I climbed up ahead of him and tore the enemy list off the wall. I had a checkerboard and some cards in the tree house, and we played games until my dad called us down for dinner. We pretended we didn’t hear him, and when he came out to get us, we tried to hide from him. But somehow he found us. Dad made us macaroni and cheese for dinner– my favorite. It was Jeremy’s favorite, too! Maybe Jeremy Ross wasn’t so bad after all. I was beginning to think that maybe we should just forget about the Enemy Pie.
But sure enough, after dinner, Dad brought out the pie. I watched as he cut the pie into eight thick slices. “Dad,” I said, “It sure is nice having a new friend in the neighborhood.” I was trying to get his attention and trying to tell him that Jeremy Ross was no longer my enemy. But Dad only smiled and nodded. I think he thought I was just pretending.
Dad dished up three plates, side by side, with big pieces of pie and giant scoops of ice cream. He passed one to me and one to Jeremy. “Wow!” Jeremy said, looking at the pie, “my dad never makes pies like this.” It was at this point that I panicked. I didn’t want Jeremy to eat Enemy Pie! He was my friend! I couldn’t let him eat it! “Jeremy, don’t eat it! It’s bad pie! I think it’s poisonous or something!” Jeremy’s fork stopped before reaching his mouth. He crumpled his eyebrows and looked at me funny. I felt relieved. I had saved his life. I was a hero.
“If it’s so bad,” Jeremy asked, “then why has your dad already eaten half of it?” I turned to look at my dad. Sure enough, he was eating Enemy Pie! “Good stuff,” he mumbled through a mouthful. And that was all he said. I sat there watching them eat Enemy Pie for a few seconds. Dad was laughing. Jeremy was happily eating. And neither of them was losing any hair! It seemed safe enough, so I took a tiny taste.
Enemy Pie was delicious! After dessert, Jeremy rode his bike home but not before inviting me over to play on his trampoline in the morning. He said he’d teach me how to flip. As for Enemy Pie, I still don’t know how to make it. I still wonder if enemies really do hate it or if their hair falls out or their breath turns bad. But I don’t know if I’ll ever get an answer, because I just lost my best enemy.
ترجمه‌ی درس
شیرینیِ پایِ دشمن
باید تابستونِ فوق العاده ای میشد. پدرم کمک کرد تا خونه ی درختیم رو تو حیاط پشتی مون بسازم. خواهرم به مدت سه هفته ی تمام تو اردو بود. و من هم توی بهترین تیم بیس بالِ شهر بودم. باید تابستونِ فوق العاده ای میشد. ولی نبود. تابستون خوبی بود تا اینکه جرمی روس به محله اسباب کشی کرد، دقیقاً خونه ی بغلِ بهترین دوستم، استنلی.
جرمی روس رو دوست نداشتم. وقتی من رو تو بازی بیسبال به بیرون انداخت، بهم خندید. روی ترامبولینش یه پارتی گرفته بود و من رو حتی دعوت هم نکرده بود. ولی بهترین دوستم استنلی دعوت بود. جرمی روس یکی از افراد توی لیست دشمنانم بود. من تا اون موقع، هیچ وقت لیست دشمن نداشتم، تا اینکه اون به محله مون اسباب کشی کرد. ولی همین که از راه رسید، من به یه لیست احتیاج پیدا کردم. من لیست رو توی خونه درختیم آویزون کردم، جایی که جرمی روس اجازه ورود بهش رو نداشت.
بابا از اینجور چیزا، در مورد دشمنان سر در میاورد. بهم گفت وقتی که همسن من بود اون هم دشمنانی داشت. ولی یه راه خوب برای خلاص شدن از دستشون بلده. ازش خواستم که بهم بگه چطور. اون گفت: “بهت بگم چطور؟ بهت نشون میدم!” اون یه دستورالعمل خیلی قدیمی از تو قفسه ی آشپزخونه بیرون کشید. توش یه تیکه کاغذِ پاره پوره با نوشته های کم رنگ بود. بابا بالا گرفتش و از کنار چشم نگاهش کرد. اون خیلی خوشنود گفت: “پایِ دشمن.”
ممکنه بخوای بدونی که پای دشمن دقیقا چی هست، من هم می خواستم بدونم. ولی بابا گفت که دستورالعمل یه رازه و حتی نمی تونه به من هم بگه. من هم فکر کردم که حتما باید یه جادو باشه. بهش التماس کردم که یه چیزی بهم بگه؛ هر چیزی که شد. اون گفت: “این رو بهت میگم که پای دشمن سریع ترین راهیه که بتونی از دست دشمنات خلاص بشی.” حالا، البته که، ذهن من رو به خودش مشغول کرد. چه چیزهایی، چیزهای چندش آور، میتونم توی پای دشمن بریزم. برای بابا از توی باغچه کمی علف هرز بردم، ولی اون سرش رو تکون داد. من کرم خاکی و کلوخه براش بردم، ولی اون فکر نمی کرد که به همچین چیزهایی نیاز داشته باشه. من آدامسی رو که از صبح تو دهنم بود و می جویدم رو بهش دادم، ولی اون بهم پسش داد.
رفتم بیرون تا تنهایی بازی کنم. بسکتبال بازی کردم تا اینکه توپ روی سقف گیر کرد. بومرنگ پرت کردم که رفت و دیگه به سمت من برنگشت. و تمام این مدت، به صدای تکه تکه کردن و به هم زدن و مخلوط کردن موادِ پایِ دشمن گوش می دادم. بالاخره می تونست تابستون خوبی باشه. پای دشمن یه چیز مزخرفی از آب در می اومد. سعی کردم که تصور کنم چقدر بوی بدی قراره بده، و یا حتی بدتر، این که شبیه چی قراره بشه. ولی وقتی توی حیاط پشتی بودم، و دنبال کفشدوزک می گشتم، یه بوی خیلی، خیلی، خیلی، خوب به مشامم رسید. تا جایی که می تونم بگم، این بو از توی آشپزخونه ی ما میومد.
من یه کم گیج شده بودم. رفتم تا از پدرم بپرسم، اشکال کار کجاست. پای دشمن نباید بوی خوبی بده. ولی بابا باهوش بود. اون گفت: “اگه پای دشمن بوی بدی بده، دشمنت هرگز حاضر نمی شه اون رو بخوره.” می تونستم بگم که پای دشمن رو قبلاً پخته بود. زنگ زد و بابا دستکش های اجاق رو پوشید و پای رو از اجاق بیرون کشید. مثل پایِ ساده یِ قدیمی به نظر می رسید. به قدری خوب به نظر میرسید که میشد خوردش. موضوع رو گرفته بودم. ولی هنوز هم زیاد مطمئن نبودم که پای دشمن چطور عمل میکنه. اینکه دقیقا سر دشمنات چی میاره؟! شاید کاری می کنه که موهاشون بریزه یا اینکه نفس شون بو بده. شاید کاری میکرد که آدمای گردن‌کلفت و قلدر گریه کنن. از بابا پرسیدم، ولی اون هیچ کمکی نکرد. اون نمی-خواست چیزی به من بگه. ولی وقتی که پای داشت سرد میشد، اون کارم رو برام تشریح کرد.
اون به آرومی حرف زد. “یه قسمت از پایِ دشمن هست، که من نمی تونم انجام بدم. برای این که، این کار عملی بشه، تو باید یک روز رو با دشمنت سپری کنی. حتی بدتر، تو باید باهاش مهربون باشی. آسون نیست. ولی این تنها راهیه که پای دشمن عمل میکنه. مطمئنی که میخوای این کار رو انجام بدی؟” البته که میخواستم. وحشتناک به نظر می رسید. ترسناک بود. ولی ارزش امتحان کردن رو داشت. همه ی کاری که باید انجام می دادم این بود که، یک روز را با جرمی روس بگذرونم. بعد از دستش خلاص می شدم.
با دوچرخه به خونشون رفتم و در رو زدم. وقتی جرمی در رو باز کرد به نظر میرسید که سورپرایز شده. اون، تو سمت دیگه ی در ایستاد و به من نگاه کرد، و منتظر بود که من چیزی بگم. من مضطرب بودم. پرسیدم: “میتونی بازی کنی؟”به نظر گیج شده بود. گفت میرم از مامانم اجازه بگیرم. اون برگشت در حالی که کفش هاش تو دستش بود. مامانش اومد و سلام داد. مامانش با لبخند گفت: “پسرا دردسر درست نکنید.” برای مدتی دوچرخه‌سواری کردیم، و روی ترامبولین بازی کردیم. بعد حبابِ آب درست کردیم و اونها رو تو خونه ی دخترای همسایه انداختیم، ولی خطا رفتن. مامانِ جرمی برامون ناهار درست کرد. بعد از ناهار رفتیم خونه ی ما. عجیب و غریب بود، ولی یه جورایی با دشمنم بهم خوش می گذشت.
به نظر خوب می رسید. ولی البته که نمی تونستم به پدر این رو بگم. برای اینکه برای پختن پایِ دشمن خیلی زحمت کشیده بود. جرمی روس حلقه ی بسکتبال من رو دوست داشت. اون گفت، ای کاش اون هم یه حلقه ی بسکتبال داشت، ولی جای کافی براش ندارن. من گذاشتم که بازی رو ببره؛ فقط برای اینکه مهربون باشم. جرمی روس بلد بود چطور بومرنگ را پرت کنه. اون پرتش کرد و بوم رنگ درست برگشت پیشش. من پرتش کردم و رفت اون سمتِ خونه، توی حیاط پشتی. وقتی ما از روی حصارها بالا رفتیم تا پیداش کنیم، اولین چیزی که جرمی متوجهش شد خونه ی درختی من بود.
خونه ی درختی من، خونه ی درختی من بود. من رئیس بودم. اگه خواهرم می خواست بیاد تو، من مجبور نبودم راهش بدم. اگه بابام می خواست بیاد تو، من مجبور نبودم راهش بدم. و جرمی روس می خواست بیاد تو. اون پرسید: “می تونیم بریم تو؟” می دونستم که این سوال رو می پرسه. ولی اون نفرِ بالایی بود، تنها فرد، توی لیست دشمنانم. و دشمنان اجازه ورود به خونه درختی من رو ندارن. ولی اون به من یاد داد که چطور بومرنگ رو پرت کنم. و من رو برای ناهار نگه داشت. و به من اجازه داد روی ترامبولینش بازی کنم. اون دشمن خوبی نبود.
گفتم: “خیلی خوب، ولی صبر کن!” جلوتر از اون بالا رفتم، و لیست دشمنم رو از روی دیوار پاره کردم. من بازی چکر و کمی کارت تو خونه ی درختیم داشتم. و ما تا وقتی که بابا برای شام صدامون کرد پایین، بازی کردیم. ما وانمود کردیم که صدای بابا رو نشنیدیم. و وقتی که اون اومد دنبالمون، سعی کردیم از دستش قایم بشیم. ولی یه جورایی ما رو پیدا کرد. بابا، برامون ماکارونی با پنیر برای شام درست کرده بود. غذای مورد علاقه من. غذای مورد علاقه جرمی هم بود. شاید جرمی روس، اونقدرها هم بد نبود. شروع به این فکر کردم که، شاید بهتره پای دشمن رو فراموش کنیم.
ولی صد البته، بعد از شام، بابا پای دشمن رو آورد. و وقتی داشت پای رو به هشت تکه ضخیم میبرید، تماشاش کردم. گفتم: “بابا، داشتن یه دوست جدید تو محله خیلی خوبه.” سعی میکردم توجهش رو جلب کنم. و سعی می کردم بهش بگم که جرمی روس دیگه دشمن من نیست. ولی بابا فقط لبخند زد و سرش رو تکون داد. فکر کنم، فکر میکرد که من دارم تظاهر می کنم.
بابا سه تا بشقاب رو با تکه های بزرگ پای و گلوله های بزرگ بستنی، کنار هم گذاشت. اون یکی را به من و یکی را به جرمی داد. جرمی در حالی که به پای نگاه می کرد، گفت: “واو! بابای من هیچ وقت نمیتونه همچین پایی درست کنه.” همین لحظه بود که من وحشت کردم. نمی خواستم جرمی، پایِ دشمن رو بخوره. اون دوست من بود. نمی تونستم بذارم بخورتش. “جرمی نخورش! این یه پایِ بده! فکر کنم سَمّیه یا همچین چیزی.” چنگال جرمی قبل از این که به دهنش برسه، وایستاد. اون، ابروهاشو بالا داد و یه جوری خنده دار به من نگاه کرد. راحت شدم. جونش رو نجات داده بودم. من یه قهرمان بودم.
اون پرسید: “اگه انقدر ها بده، پس چرا بابات نصفش رو خورده؟” من برگشتم تا به بابام نگاه کنم. اون پای دشمن رو خورده بود! اون با دهن پر، زیر لبی گفت: “چیز خوبیه!” و این تمام چیزی بود که، اون گفت. من نشسته بودم و اونا رو که پای دشمن رو توی چند ثانیه خوردن، تماشا میکردم. بابا داشت می خندید، و جرمی با خوشحالی می خورد. و هیچ کدوم از اونها موهاشون را از دست ندادن. به اندازه کافی سالم به نظر می رسید. پس من هم یه تیکه کوچیک مزه کردم.
پای دشمن خوشمزه بود! بعد از دسر، جرمی با دوچرخه رفت خونشون، ولی نه قبل از اینکه من رو برای بازی روی ترامبولین، برای صبح دعوت کنه. اون بهم گفت، بهم یاد میده که چطور بپرم. درست مثل پای دشمن، که هنوز نمیدونم چطور پخته میشه؛ هنوز هم مطمئن نیستم که دشمنها واقعاً ازش بدشون میاد، یا موهاشون رو از دست میدن، یا نفسشون بد میشه. ولی نمی دونم که آیا هرگز می تونم جواب رو بگیرم یا نه؛ برای اینکه بهترین دشمنم رو از دست دادم.