من هیولام رو میخوام

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

من هیولام رو میخوام

امشب، وقتی زیر تخت رو نگاه کردم تا هیولام رو ببینم، به جاش یه یادداشت پیدا کردم: رفتم ماهیگیری. تا یه هفته ی دیگه برمیگردم. - گیب

حالا باید چیکار می کردم؟ من نیاز داشتم یه هیولا زیر تختم باشه. اگه هیولام نباشه چطوری خوابم ببره؟ سعی کردم بخوابم، اما بدون گیب اوضاع دیگه مثل قبل نبود. دلم برای صدای نفس های بریده بریده اش تنگ شده بود. صدای سوت بینیش. صدای کشیده شدن پنجه های بلندش. بدون صداهای ترسناک و آشنای گیب و لجن سبز و رعب انگیزش چطوری میتونستم بخوابم؟ فایده ای نداشت. گیب تا یه هفته ی دیگه برنمی گشت و من باید برای خودم هیولایی دست و پا می کردم. یواش از تختم اومدم بیرون تا پدر و مادرم صدام رو نشنون. بزرگترها درباره ی هیولاهای زیر تخت افکار عجیب و غریبی دارن. روی کف پوش ضربه زدم، بعد دوباره با عجله زیر ملحفه هام خزیدم. با نگرانی منتظر موندم. یعنی سر و کله ی هیولای جدیدی پیدا می شد؟ یعنی چه شکلی بود؟ یعنی صدای خرخرش مثل صدای خرخر گیب سرزنده بود؟ وقتی از زیر تخت صدای جیر جیر شنیدم، فهمیدم که هیولای جایگزین از راه رسیده. یه صدای آروم و نفس نفس زنان گفت: شب بخیر. اسم من هربرته و امشب هیولای شمام. هربرت؟ اینم شد اسم هیولا؟! تو اصلاً ترسناک به نظر نمی رسی. هی، تو تا حالا بچه ای رو ترسوندی؟ خب، نه، اما بهترین کتاب های مربوطه رو خوندم. پرسیدم: دندونهات دراز و پنجه هات تیز و زبرن؟ نه، اما یه دندون گرازی دارم. و از دهن نفس می کشم. گوش کن.

صدای نفس نفس زدن هربرت یه جورایی ترسناک بود، اما برای من کافی نبود. گوش کن هربرت، متأسفم. اما فکر نمی کنم جواب بده. موضوع شخصی نیست، ولی من واقعاً هیولایی لازم دارم که پنجه داشته باشه. هربرت گله مندانه گفت: چه مشکل پسند. هرطور راحتی. الآن میرم. دوباره صدای جیر جیر اومد. بعد هربرت رفته بود.

از صدای خراشیده شدن فهمیدم که سر و کله ی هیولای دوم پیدا شده. هیولا با صدای بلند و مخملی گفت: شب خوش. اسم من راف ه. شنیدم که یه هیولای پنجه دار لازم دارید. اگه اینطرفی خم بشید، یه دستم رو میارم جلو که بررسی کنید.

من لب تخت خم شدم و امیدوارم بودم یه دست وحشتناک و پرمو با ناخن های تیز و کوتاه و بلند ببینم. به جاش، از دیدن پشم براق و شونه زده و پنجه های درخشان و صاف غافلگیر شدم.

پرسیدم: عذر میخوام، نمیخوام جسارت کنم، اما ناخن هاتون رو لاک زدین؟ راف جواب داد: بله، همینطوره، به عقیده ی من هیولاهای حرفه ای همیشه باید مرتب و تمیز باشن. برام مشخص بود که با این هیولا هم به نتیجه ای نمی رسم. متأسفم که ناامیدت می کنم، راف، اما من هیولایی لازم دارم که پنجه های ترسناک داشته باشه. پیش خودم فکر کردم: مثل پنجه های گیب. بازم صدای خراشیدن شنیدم و فهمیدم که راف رفته.

یه دقیقه بعد، هیولای سومی از زیر تخت با صدای گوشخراشی گفت: این پنجه ها رو ببین، بچه. شهامتم رو جمع کردم و از لبه ی تخت نگاه کردم. پنجه ها فوق العاده بودن، دندونه دندونه و تیره و مثل تیغ تیز. تا اینجا که خوب بود. یه خرده مضطرب بودم.

نجواکنان گفتم: میشه دمت رو هم بیاری بیرون؟ حتماً. اما بپا نترسی. از لای انگشت هام به دم لزج و سردی که پای تختم وول می خورد نگاه کردم. و اونموقع بود که متوجه پاپیون شدم. شما یه هیولای دخترین؟ هیولا با عصبانیت گفت: معلومه که یه هیولای دخترم. اسمم سینتیاست. با دختر بودنم مشکلی داری؟ من اعتراف کردم: ام، آره، همینطوره. من حتماً یه هیولای پسر میخوام. هیولاهای پسر برای پسرهان و هیولاهای دختر برای دخترها. همه این رو میدونن. هیولا بینیش رو بالا کشید و با تحقیر گفت: چه پسر مشکل پسندی. بعد رفته بود.

یعنی من بیش از حد مشکل پسند بودم؟ نه. میدونستم که هیولام باید پنجه های حسابی داشته باشه و وحشتناک باشه. یعنی میگم در نهایت هدف از داشتن هیولا این بود که من رو توی تختم نگه داره که تصور کنم اگه از تخت برم بیرون چه اتفاقات وحشتناکی ممکنه بیفته. بعد یه صدای لخ لخ کردن شنیدم. بعد صدای راه افتادن آب دهن از لک و لوچه. هیولای چهارم زیر تختم بود.

سلام، اسم من مک ه. یه نگاه به پنجه هاش نشون می داد که مک یه هیولای پسر گنده و کر و کثیفه. از ترس لرزیدم. شاید این یکی جواب می داد. پنجه هات حرف ندارن، اما ببینم دم دراز هم داری؟ خم شدم تا ببینم. مک ملچ ملوچ کنان گفت: نه. دم من کوتاه و کلفته. اما زبونم به طرز غیرمعمولی درازه! پرسیدم: چرا باید از یه زبون دراز بترسم؟ اون در حالیکه سعی می کرد وحشتناک به نظر بیاد گفت: اه، من نمیدونم. هیچ وقت نمیدونی کی ممکنه… لیست بزنم! در حالیکه می خندیدم افتادم روی تخت. مک ناله کنان گفت: خب، اگه حتی نمیخوای سعی کنی باهام کنار بیای… خنده ام رو نگه داشتم. مک هشدار داد: واقعاً فکر نمی کنم درست باشه که من رو بفرستی برم. بچه هایی که توی یه شب پنج تا هیولا رو رد می کنن…

من حرفش رو قطع کردم و گفتم: من امشب پنج تا هیولا رو رد نکردم! هیولای همیشگیم رفته ماهیگیری. ماهیگیری، هان؟ شاید از بس که مشکل پسندی گذاشته و رفته. باشه، من میرم. اما اگه جای تو بودم امشب منتظر هیولای دیگه ای نمیشدم.

بدون هیولام چطوری میتونستم بخوابم؟ وقتی بازم از زیر تخت صدای جیر جیر شنیدم غافلگیر شدم. جیر جیر بلندی بود. با صدای خراشیدن.

گفتم: فکر کردم امشب دیگه هیولایی اینجا نمیاد. ببخشید دیر کردم، بچه. آخیش. گیب بود. گیب توضیح داد: فکر می کردم از ماهیگیری لذت می برم، اما نبردم. اون ماهی ها خیلی راحت میترسن. اصلاً چالشی وجود نداره. اما تو دوست من، چالش انگیزی. تقریباً دیگه بزرگتر از اونی که از هیولاها بترسی. باعث میشی دائم حواسمو جمع کنم. اه، انگشت های پا… عجب میان وعده ی خوشمزه ای. شکم گیب از گرسنگی غار و غور کرد و باعث شد تخت به لرزه دربیاد. حالا، اگه ناراحت نمیشی، میخوام شب رو با یه چاله ی نکبتی از آب دهن شروع کنم.

از لبه ی تخت نگاه کردم. لجن سبزرنگ بی صدا از زیر تخت پخش می شد. بعد وقتی گیب دم نوک تیزش رو باز کرد تخت به لرزه دراومد. داشت به مبارزه می طلبیدم تا حدس بزنم از کجا ممکنه بیرون بیاد. از ترس لرزیدم.

گیب در حالیکه پنجه هاش رو با تیرک های تختم تیز می کرد گفت: خب، پس امشب هیولای جایگزین داشتی. ببینم… ترسیده بودی؟ بعد شروع کرد به ضرب گرفتن. معلوم بود که میخواد بدونه هنوز بهش نیاز دارم یا نه. من در حالیکه نخودی می خندیدم گفتم: هیچ هیولای دیگه ای نمیتونه مثل تو من رو بترسونه! بعد پریدم زیر ملحفه هام و اونها رو محکم بالا کشیدم. از زیر پتو صدای خرخر آروم و آرامش بخش گیب رو می شنیدم.

گیب غرش کرد: هاه! میدونستم! ما برای همدیگه ساخته شدیم. وقتی پتوم کم کم از روی تخت سرید پایین میدونستم که گیب آماده ی غذا خوردنه. اون گفت: حالا لطف کن و پات رو بیار بیرون، دلم میخواد انگشت کوچیکه ات رو گاز بگیرم. من سریع پتوم رو کشیدم بالا و پاهام رو جمع کردم تا دست گیب بهشون نرسه. در حالیکه یه بالشت رو از تخت پایین می نداختم گفتم: امشب از انگشت پا خبری نیست، اما میتونی این رو بخوری. حتی صدای به زمین خوردن بالش رو هم نشنیدم. گیب برگشته بود. لجنی که از دهنش میومد بدون نقص بود. همه چیز به حالت عادی برگشته بود. دوباره از ترس لرزیدم. حالا دیگه چیزی نمی گذشت که خوابم می برد.