فقط یه شکرگزاری مخصوص

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فقط یه شکرگزاری مخصوص

آخرین روز مدرسه قبل از تعطیلات روز شکرگزاری بود. کلاس من پروژه هایی رو برای بردن به خونه درست می کرد. ببر گفت، بوقلمون من شبیه کدو حلوایی شده. من به ببر گفتم، زائر اون شبیه پرچین پستی ای شده که با خط بد روش نوشتن. همه خندیدن.

خانم کیتی گفت: “وقت تمیزیه. امشب، نمایش مدرسه یادتون نره.” زنگ خورد و وقت رفتن به خونه بود. اون روز عصر من برای نمایش آماده شدم. مامان کمکم کرد لباسم رو بپوشم. من بوقلمون بودم.

ما رفتیم به مدرسه و من رفتم به پشت صحنه تا منتظر بمونم. بیرون به تماشاگرها نگاه کردم. حس کردم کلی پروانه تو شکممه.

پرده رفت بالا و نمایش شروع شد. وقتی نوبت من بود تا چیزی بگم، من متنم رو فراموش کردم، خیلی اضطراب داشتم.

پس همه رو سورپرایز کردم و به جاش یه ترانه خوندم. فکر کنم خوششون اومد چون همگی دست زدن. بالاخره نمایش تموم شد و من از رفتن به خونه خوشحال بودم. خیلی خسته بودم و برای اولین بار بدون داستان شب به خواب رفتم.

صبح روز بعد زود از خواب بیدار شدم. رژه ی بزرگی به مناسبت روز شکرگزاری بود. مخلوق اسکات تروپ و من تو لباس های نمایشمون رژه می رفتیم. بعد از مدتی من خسته شدم. رفتم رو شناور. می تونستم همه چیز رو ببینم. داد زدم: “سلام مامان! سلام بابا!” زیاد خوشحال به نظر نمی رسیدن.

آقای پلیس کمکم کرد بیام پایین. اون من رو برد به گمشده ها و من مامانم، بابام و خواهر کوچولوم رو پیدا کردم. بعد از همه ی اینها رفتیم خونه. مامان خیلی عصبانی بود. بابا هم بود، و خواهر کوچیکم نمی تونست جلوی خنده اش رو بگیره.

بعد از شام رفتیم خرید بوقلمون و وسایل دیگه. گفتم: “ببین چقدر قویم. آه!” بوقلمون رو انداختم. “نگران نباش مامان. می تونم جاروش کنم.” داد زدم: “بابا، کرن بری لازم داریم.” من با مشت برداشتمشون و خواهر کوچولوم کیسه رو نگه داشت. کیسه از دستم افتاد. داد زدم: “چطوره کمی کمک کنی، هان بابا؟”

روز بعد زود بیدار شدیم. همه برای آماده کردن جشن کمک کردیم. بالاخره بوقلمون آماده شد. بابا گفت: “ما برای شام یه سورپرایز داریم.” همه جا رو تمیز کردیم و بوقلمون رو بردیم به ماشین.

رفتیم به محل اجتماع عموم. همه ی شهر اونجا بود. مامان بهمون گفت که شهر تصمیم گرفته یه شام بزرگ عمومی داشته باشه. هر مخلوقی رو که نمی تونست شام خوبی داشته باشه رو دعوت کرده بودن. اینطوری همه می تونستن با هم لذتش رو ببرن.

خواهر کوچولو و من کمک کردیم تا غذا رو بدن. با حال بود. غذا خوشمزه بود. من گفتم: “وای! این واقعاً یه روز شکرگزاری به خصوص بود.”