شب قبل از شکرگزاری

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

شب قبل از شکرگزاری

شب قبل از روز شکرگزاری بود. و همه ی خانواده های ملت برای جشن بزرگ آماده میشدن. تو خونه ی ما، مامان سه نوع پای مختلف درست کرد: گردوی آمریکایی، کدو حلوایی و سورپرایز سیب.

اون شب همه ی ما تو تخت خواب هامون راحت خوابیده بودیم، در حالیکه خوابِ رون های بوقلمون می-دیدیم که تو سرمون می رقصیدن. صبح روز بعد، روز شکرگزاری- هوراااا! ما بیدار شدیم و رژه رو تو تلوزیون تماشا کردیم. اقوام از دور و نزدیک رسیدن. با تاکسی، هواپیما، قطار و با ماشین.

برادرم از پله های زیرزمین در حالیکه میزهای کودک و صندلی های تاشو رو به زور برمی داشت، اومد بالا. ما بهترین ظرف های نقره مون رو شمردیم و برق انداختیم، و بعد دو تا میز رو با صبر و حوصله چیدیم.

بوقلمون رفت تو. و وقتی پسر خاله های بیشتری اومدن، من خندیدم و داد کشیدم و اسم هاشون رو با صدای بلند داد زدم. “سلام دَنی! سلام دُنی! سلام پائولو و ویکی! سلام کیسی! سلام کیتی! سلام برندا و ریکی! از ایوان بیاین تو. بیاید تو پذیرایی. حالا بیاید و بازی کنید. بیاید و بازی کنید. همگی بیاید و بازی کنید!”

پسر خاله ها و دختر خاله ها اومدن بالا تو اتاق من. با اسباب بازی های من و بازی های کامپیوتری بازی کردیم. کلاه های زائر و سگگ های کفش خنده دار درست کردیم و روی کارت پستال ها برای خاله ها و دایی ها گذاشتیم.

همه به جز عمو نُورم، که زنگ زد بهمون گفت تو طوفان گیر افتاده جمع شده بودن. تو همین حال، مامانم داشت خوردنی ها، ژله ی کرن بری، و ژامبون های با عسل پخته شده رو در میاورد. وقتی مامان حواسش نبود و نگاه نمی کرد، ما زیتون ها رو به جای عروسک ها و خواننده های با شکوه اُپرا کردیم تو انگشت هامون.

وقتی شام داشت می پخت، ما بیرون وسطی بازی کردیم. شکممون غر غر می کرد. داد زدیم: “می تونیم بخوریم؟”

بعد آلارم زنگ زد! بوقلمون پخته بود! مامان فر رو باز کرد، بو کشید، و نگاه کرد. چی به غیر از یه پرنده ی عالی که ما به خاطرش داد و فریاد کردیم باعث میشه که دهن ما آب بیفته! پوستش- آه کاملاً طلایی بود! رون هاش- خیلی آبدار بودن! مواد توش پف کرده و نرم بود، به لطف خاله ام لوسی. بابا پرنده رو کشید بیرون. (30 پوند وزنش بود.) اون برگشت، و پاش به یکی از سگ هامون گیر کرد.

بوقلمون تو هوا پرواز کرد! از روی لوبیا سبزها و درست به طرف پای ! من و برادرم وقتی داشتیم می پریدیم تا بوقلمون رو، روی یه بشقاب بزرگ بگیریم کلی سر و صدا به پا کردیم.

بابابزرگ گفت: “خیلی خوب! بِبُریمش دیگه. نمی بینی مردم گرسنه ان؟” بابا حتی یه کلمه هم حرف نزد و مشغول کارش شد. اون، بوقلمون رو تیکه تیکه کرد. و بعد تند و سریع انجامش داد.

جلوی در خونمون صدای بوق شنیدیم. راننده کامیون کسی به غیر از نورم رو نرسونده بود! با یه چشمک و یه پیچِ گردن، گفت: “مهمونی می تونه شروع بشه! رسیدم!”

همه سر جاشون نشستن، غذا بوی خیلی خوبی میداد، ما شروع کردیم به خوردن، ولی بابا گفت صبر کنیم. “بابت اینکه امسال همه با همیم، شکرگزاریم. تو خونه و دلهامون، تو رو عزیز می داریم.”

صبح روز بعد ضیافت غذاهای باقیمونده بود.