آی گوآنایِ خصوصی - پرونده ی سوسمار کوچولویِ گمشده

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

آی گوآنایِ خصوصی - پرونده ی سوسمار کوچولویِ گمشده

وقتی تلفن زنگ خورد، پشت میزم نشسته بودم. گفتم: “آی گوانایِ خصوصی. بفرمایید! بله، من میتونم سوسمارهای گمشده رو پیدا کنم. یه سوسمار کوچولو؟ خوب، باشه. چرا به دفترم نمیاید و یه عکس با خودتون نمیارید؟”

وقتی گوشی رو قطع کردم، با خودم فکر کردم که شاید نباید قبول می کردم. پیدا کردن سوسمارهای کوچیک خیلی سخته. ولی اون ناراحت به نظر می رسید. به نظرم شیفته ی یه سوسمار توی سختی هام. وقتی تو دفترم داشت راحت می نشست، گفت: “میتونی لیز صدام کنی. این هم آخرین عکس فوریِ لیونه. هفته ی قبل یه شب برای شام به خونه نیومد. غذای مورد علاقه اش، خورشت جیرجیرک رو درست کرده بودم. از اون موقع ندیدمش. یکم عجیب و غریب رفتار می کرد. هر لحظه رنگ عوض میکرد. اون همیشه از اونایی بود که تو خونه میمونن، و بعد، خب اگه بخوام صادقانه بگم، یه کم خسته کننده بود. میترسم توی دردسر افتاده باشه.”

من خودم رو باد کردم و گفتم: “حالا لیز، نگران نباش. اگه من نتونم لیون رو پیدا کنم، هیچ کس دیگه ای نمیتونه. پرسیدم: “به‌هرحال، آخرین باری که دیدیدش چه رنگی بود؟” به سرعت، یه کوه از پوسترهای لیون، سوسمار کوچولوی گمشده، چاپ کردم. و برای اینکه نمی دونستیم چه رنگی بود، هر پوستر رو به یه رنگ مختلف چاپ کردم.

خیلی بد بود که لیون هیچ جای زخم یا تاتویی نداشت. بعد برای اینکه دنبالش بگردم، بیرون رفتم. اول از همه سری به افسر کروکر، رئیس پلیسِ غوک ها زدم.

افسر کروکر که عادت داشت سریع بره سر نتیجه‌گیری، گفت:”سوسمار کوچولوی گمشده؟ وقت تلف کنیه. احتمالاً داره ادایِ یه سنگ رو در میاره.” گفتم: “بابت کمک تون ممنونم، افسر. شاید برم و با چند تا تخته سنگ حرف بزنم.”

بنابراین رو زمین خوابیدم تا ببینم چی دستم میاد. من جنگل رو پر از پوستر کردم. از روی مزارع، زیر سنگ ها، و بالای درخت ها، رد شدم. با لاک پشت ها، سوسمارها، مارها، قورباغه ها، وزغ ها و چند جفت سوسمار شن زی صحبت کردم. هوا داشت تاریک می شد. پاهام خسته بود و زبونم گره خورده بود. و من هیچ سرنخی، هیچ داستانی، و هیچ ردی از لیون نداشتم. شاید این سوسمار کوچولو برای همیشه ناپدید شده بود.

ولی شاید تو جاهای درستی دنبالش نمی‌گشتم. تصمیم گرفتم به خونه برم و فردا صبح دوباره شروع کنم. سر راهم، تو یه جای دور، تو یه باتلاق، چیزهایی مثل نورِ کرم شب تاب دیدم. به کل محل استراحت سوسمارها رو فراموش کرده بودم. یه جای لجن مال بود. جایی که فقط خزنده های خونسرد اونجا می-پلکیدن. مغزم بهم می گفت اونجا نرم، ولی شکمم می گفت: “هی پسر ، من مطمئنم برای کمی ملخ سرخ شده ی چرب و چیلی و یه نوشیدنی خنک می تونی بری اونجا.”

بنابراین من به حرف شکمم گوش دادم و دنبالش رفتم. استراحتگاه سوسمار پر از همهمه بود. از بیرون، مکان رو نگاه کردم و از این که هیچ پَری رو به هم نزنم و روی هیچ دُمی پا نذارم، مطمئن شدم. راهم رو به سمت پشت پیش گرفتم و روی میزی نشستم که می تونستم همه چیز رو زیر نظر بگیرم.

اولین کاری که انجام دادم نگاه کردن به منو بود. متوجه شدم که غذای مخصوصِ هفته، خورشت جیرجیرکه. با خودم فکر کردم: “احتمالاً یه اتفاقه.” یه سوسمارِ ناز خرامان خرامان به سمتِ میزم اومد. گفت: “من سالی هستم. خدمتکارتون.” ازش پرسیدم: “یه دوزیستِ قشنگ مثل تو، تو همچین جایی چی کار داره؟”

وقتی جواب رو نگرفتم، غذام رو سفارش دادم. یه تابلو روی سِن، توجهم رو جلب کرد. روش نوشته بود: “این هفته، کامیل و و دختران گیلا.” گفتم: “هی سالی، این کامیل کیه؟” سالی لبخند زد: “نمی دونم کامیل کیه! چند روز قبل از ناکجا آباد پیداش شد. ولی پسر، خیلی قشنگ می خونه. اون با گروه دخترانِ گیلای ما خیلی خوب هماهنگ شده. باید بمونی و شو رو ببینی.” من هم هیچ کاری بهتر از اون نداشتم و ملخ های سرخ شده هم طعم خیلی خوبی داشتن. بنابراین تصمیم گرفتم بمونم.

کمی بعد مکان تاریک شد. همه از کاری که انجام می دادن، دست کشیدن. همه ی چشم ها به روی سن دوخته شده بود. دخترانِ گیلا سر جاشون قرار گرفتن. و بعد نورافکن اومد. پرده ها با خش خش کنار رفتن، و غیر معمول ترین سوسمار کوچولویی که تا حالا دیده بودم، بیرون خزید.

یه چیزی درباره ی اون به نظرم آشنا می اومد. مثل این بود که قبلاً یه جایی دیده بودمش. سعی کردم به خاطر بیارم، ولی اون شروع به خوندن کرد و ذهن من ایستاد. هیپنوتیز شده بودم.

وقتی شو تموم شد، کامیل تعظیم کرد و پشت پرده ناپدید شد. من با صدایِ خیلی بلند تشویق کردم و سوت زدم. هیچ شکی نبود که یه ستاره دیده بودم. باید میرفتم و یه امضا می گرفتم. شاید حس ششم بود. شاید دیوونه بودم. پشت صحنه ی استراحتگاه سوسمار مخفیانه راه می رفتم و دنبال درِ اتاق پُرویِ اون می گشتم.

خیلی دستپاچه بودم و می لرزیدم. درِ اتاقش رو زدم و یه صدایی گفت: “بله؟ بیا تو!” تقریباً پوست انداختم. باورم نمی شد که با یه خواننده ی بی نظیر تنها بودم. گفتم: “کا، کامیلا … من، من … میخوام ازت امضا بگیرم. ممکنه این رو امضا کنی؟” و اولین چیزی رو که می تونستم پیدا کنم، از توی جیبم در آوردم و دادم دستش.

کامیلا شُکه شده بود. گفت: “از کجا فهمیدی؟” داشتم فکر می کردم؛ چی رو فهمیدم؟ من به کل گیج شده بودم. و بعد دو دو تا چهار تا کردم. می دونستم یه چیزی آشنا، درباره ی کامیلا هست. اشتباهی، عکس لیون رو داده بودم که امضا کنه.

و بعد من متوجه شدم که کامیلا، لیونه؛ سوسمار کوچولوی گمشده. به خال زده بودم. گفتم: “می دونی لیز داره دنبالت می گرده؟ اون خیلی ناراحته و دلش برات تنگ شده.”

لیون کلاه گیسش رو در آورد و آه کشید. “منم دلم براش تنگ شده ولی نگران این بودم که لیز فکر کنه من خیلی خسته کننده ام. فکر می‌کردم ممکنه اون من رو به خاطر یه نفری که هیجان بیشتری داره، ترکم کنه. می خواستم نشونش بدم که من هم استعداد دارم. من هم می تونم یه نفر خاصی باشم. شاید حتی یه ستاره. وقتی شنیدم دختران گیلا به یه خواننده ی جدید نیاز دارن، از فرصت استفاده کردم و هنرم رو نشون دادم. طبیعتاً هم درست جا افتادم.”

و بنابراین من پرونده ی کامیلا/لیون، گمشده رو بستم. آخرین چیزی که شنیدم این بود که لیون حسِ آوازِ باتلاقه. لیز شو رو تماشا میکنه و دوباره به آشپزخونه برمی‌گرده، جایی که سرآشپز جدیدشه. خورشت جیرجیرکش تمجیدات خوبی دریافت میکرد. به نظر استراحتگاهِ سوسمار داره تبدیل به یه جای قابل احترامِ واقعی میشه.

برای من، کی میدونه پرونده ی بعدی چی میاره؟ یه قورباغه که با کفالت آزاد شده … یه لاکپشت که داره بازیِ صدفی رو اداره میکنه … یه مار سمی شده … فقط به خاطر داشته باشید، هر مشکلی که براتون پیش بیاد، به من زنگ بزنید. اسمم آی گوآنایِ خصوصیه. آی برای، “منتظرتون میمونم” هست.