ویلفرد گوردن مک دونالد پارتریچ

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

ویلفرد گوردن مک دونالد پارتریچ

روزی روزگاری پسر کوچکی به اسم ویلفرد گوردن مک دونالد پارتریج زندگی می کرد که زیاد بزرگ هم نبود. خونه اش کنارِ خونه ی آدم های پیر بود و اون همه آدم هایی که اونجا زندگی می کردن رو می شناخت.

اون، خانم جوردن رو که سازِ ارگان میزد رو دوست داشت. اون به آقای هاسکین که داستان های ترسناک تعریف می کرد، گوش می داد. با آقای تیپت که عاشق بازی کریکت بود، بازی می کرد. اون کارهای خانوم میشل رو که با یه عصای چوبی راه می رفت، انجام می داد. اون آقای درایس دل در رو که صدایی مثل غول داشت، تحسین می کرد. ولی مورد علاقه ترین شخص بین همشون، خانم نانسی آلیسون دلاکورت کوپر بود. برای این که اون هم درست مثل خودش چهار تا اسم داشت. اون خانمِ نانسی صداش می کرد، و تمام رازهاش رو بهش می گفت.

یه روز ویلفرد گوردن صدای پدر و مادرش رو که درباره خانم نانسی صحبت می کردن شنید. مادرش گفت: “موجود پیر بیچاره.” ویلفرد پرسید: “چرا اون موجود پیر بیچاره است؟” پدرش گفت: “برای این که حافظه اش رو از دست داده.” مادرش گفت: “جای تعجب نداره، بالاخره ۹۶ سالشه. ویلفرد گوردن پرسید: “حافظه چیه؟”

اون همیشه در حال سوال پرسیدن بود. پدرش گفت: “چیزیه که به خاطر میاری.” بنابراین به دیدنِ خانم جوردن که سازِ ارگان میزد، رفت. اون پرسید: “حافظه چیه؟” “یه چیزِ گرم فرزندم. یه چیز گرم.”

اون به دیدن آقای هاسکین که داستان های ترسناک براش تعریف می کرد، رفت. پرسید: “حافظه چیه؟” “یه چیزی از خیلی وقت ها پیش پسرم. از خیلی وقت پیش.”

اون به دیدن آقای تیپت که عاشق بازی کریکت بود، رفت. اون پرسید: “حافظه چیه؟” “چیزی که باعث اشکت رو در میاره پسرم. چیزی که اشکت رو در میاره.”

اون به دیدن خانم میشل که با یه عصای چوبی راه می رفت، رفت. پرسید: “حافظه چیه؟” “چیزی که باعث میشه بخندی عزیزم. چیزی که باعث میشه بخندی.”

او به دیدن آقای درایس دل که صدایی مثل غول داشت، رفت. پرسید: “حافظه چیه؟” “چیزی به ارزشمندیِ طلا مرد جوون. چیزی به ارزشمندی طلا.”

بنابراین ویلفرد گوردن دوباره به خونه رفت تا دنبال حافظه ای برای خانم نانسی بگرده. چون اون حافظه ی خودش رو از دست داده بود. اون دنبال یه جعبه کفش پر از صدف که خیلی وقت پیش از تابستان گذشته پیدا کرده بود، گشت و به آرومی داخل سبد گذاشت. اون یه عروسک خیمه شب بازی، که همیشه مردم رو می خندوند پیدا کرد و اون رو هم توی سبد گذاشت. اون با ناراحتی مدالی رو که پدربزرگ بهش داده بود، به خاطر آورد، و اون رو هم به آرومی کنار صدف ها گذاشت.

بعد، اون توپ فوتبالش رو که به ارزشمندی طلا بود پیدا کرد. و آخر از همه، توی مسیرش به خونه ی خانم نانسی، به لونه ی مرغ رفت و یه تخم مرغ گرم و تازه از زیر مرغ برداشت.

بعد ویلفرد گوردن به دیدن خانم نانسی رفت، و هر کدوم از اون چیزها رو یکی یکی داد بهش. خانوم نانسی فکر کرد؛ “چه بچه عجیب و عزیزی، که همه این چیزهای قشنگ رو برام آورده.” بعد اون شروع به یادآوری کرد. اون تخم مرغ گرم رو نگه داشت و به ویلفرد گوردن درباره ی تخم کوچولوی خال دار آبی که یک بار از توی لونه ی پرنده تو باغچه ی عمه اش پیدا کرده بود، گفت.

اون صدف رو کنار گوشش گرفت و خیلی وقت پیش، رفتن به ساحل رو به یاد آورد. و اینکه چقدر تو پوتین هایی که تا آخر بسته شده بودن، احساس گرما کرده بود. اون مدال رو لمس کرد و با ناراحتی درباره ی برادر بزرگش که خیلی دوست داشت و به جنگ رفته بود و هرگز برنگشته بود گفت.

به عروسک خیمه شب بازی لبخند زد، و یکی رو که به خواهرش نشون داده بود و اون چطور با دهن پر از فرنی خندیده بود، رو به خاطر آورد. اون توپ فوتبال رو به ویلفرد گوردن پرت کرد و زمانی رو که اون رو دیده بود و تمام رازهایی رو که به هم گفته بودن رو به خاطر آورد.

و هر دوی اونها لبخند زدن و لبخند زدن، برای اینکه حافظه ی خانم نانسی دوباره توسط یه پسر کوچولو که زیاد بزرگ هم نبود، برگشته بود.