گلدان خالی

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

گلدان خالی

در زمان های دور در چین پسربچه ای بود به نام پینگ که عاشق گل ها بود. هرچیزی که پینگ می کاشت جوانه می زد و می شکفت. گل ها و بوته ها و حتی درختان میوه ی بزرگ رشد می کردند و بالا می اومدند، انگار که قدرت جادویی در کار بود! سایر ساکنین امپراطوری هم عاشق گل ها بودن. اونها همه جا گل می کاشتند و هوا بوی عطر می داد.

امپراطور عاشق پرنده ها و حیوانات بود، اما بیش از هرچیزی به گل ها علاقه داشت و هر روز به باغ خودش رسیدگی می کرد. اما امپراطور خیلی پیر بود و باید برای تاج و تختش جانشینی انتخاب می کرد. یعنی چه کسی جانشین اون می شد؟ و امپراطور چطوری باید جانشینش رو انتخاب می کرد؟ از اونجایی که امپراطور خیلی به گل ها علاقه داشت، تصمیم گرفت که بگذاره گل ها جانشین رو انتخاب کنند.

روز بعد اعلانیه ای صادر شد: تمام بچه های سرزمین باید به قصر می اومدند. امپراطور به اونها بذر گل های مخصوصی می داد. امپراطور گفت: هر کسی که تا یک سال دیگه نتیجه ی نهایت تلاشش رو نشون من بده، بعد از من به امپراطوری می رسه.

این خبر هیجان زیادی رو توی کل سرزمین به وجود آورد! بچه های سراسر کشور راهی قصر شدند تا بذر گل خودشون رو بگیرند. تمام پدر و مادرها می خواستند فرزند اونها به عنوان امپراطور انتخاب بشه، و تمام بچه ها هم امیدوار بودند خودشون انتخاب بشند!

وقتی پینگ بذرش رو از امپراطور دریافت کرد، از تمام بچه های دیگه خوشحال تر بود. اون مطمئن بود که میتونه زیباترین گل رو پرورش بده. پینگ گلدونی رو با خاک حاصلخیز پر کرد و با احتیاط بذر رو توی گلدون کاشت. اون هر روز به بذر آب می داد و مشتاقانه منتظر بود که ببینه بذر جوونه میده، رشد می کنه و به یه گل زیبا تبدیل میشه!

روزها پشت سر هم گذشتند، اما چیزی توی گلدون پینگ نروئید. پینگ خیلی نگران بود و توی یه گلدون بزرگتر خاک تازه ریخت. بعد بذر رو به خاک سیاه و حاصلخیز انتقال داد و دو ماه دیگه منتظر موند. باز هم هیچ اتفاقی نیفتاد.

کل سال به همین ترتیب گذشت. بهار از راه رسید و تمام بچه ها بهترین لباس هاشون رو پوشیدند تا به استقبال امپراطور برند. اونها در حالیکه مشتاقانه امیدوار بودند انتخاب بشند، با گل های زیباشون به قصر هجوم آوردند.

پینگ از گلدون خالیش شرمنده بود. اون فکر می کرد بچه های دیگه بهش می خندند چون این یکبار نتونسته بود گلی پرورش بده. دوست زرنگش در حالیکه یه گیاه بزرگ و قشنگ توی بغلش بود سری به پینگ زد و گفت: پینگ! تو که واقعاً قصد نداری با یه گلدون خالی پیش امپراطور بری، درسته؟ نمی تونستی یه گل بزرگ و قشنگ مثل گل من پرورش بدی؟ پینگ گفت: من گل های زیادی پرورش دادم که از گل تو بهتر بودند. مشکل این بذره که رشد نمی کنه. پدر پینگ این گفتگو رو شنید و گفت: تو نهایت تلاشت رو کردی، و همین که نهایت تلاشت رو به امپراطور تقدیم کنی کافیه.

پینگ در حالیکه گلدون خالی رو در دست گرفته بود، یک راست راهی قصر شد. امپراطور به آهستگی، یک به یک به گل ها نگاه می کرد. چقدر تمام این گل ها زیبا بودند! اما امپراطور اخم کرده بود و هیچ چیزی نمی گفت. بالأخره امپراطور نزد پینگ اومد. پینگ در حالیکه منتظر بود تنبیه بشه سرش رو از شدت شرم به زیر انداخته بود. امپراطور از پینگ پرسید: چرا یه گلدون خالی برای من آوردی؟ پینگ زد زیر گریه و پاسخ داد: من بذری که شما بهم دادید رو کاشتم و هر روز بهش آب دادم، اما جوونه نزد. گذاشتمش توی یه گلدون بهتر با خاک بهتر، اما باز هم جوونه نزد! کل سال بهش رسیدگی کردم، اما هیچ چیزی رشد نکرد. برای همین امروز مجبور شدم یه گلدون خالی بدون گل بیارم. این نتیجه ی نهایت تلاش منه.

وقتی امپراطور این کلمات رو شنید، چهره اش کم کم به لبخند باز شد و دستش رو دور پینگ انداخت. بعد رو به همه اعلام کرد: پیداش کردم! تنها کسی رو که شایسته ی امپراطور بودنه پیدا کردم! من نمیدونم شما ها بذرهاتون رو از کجا آوردید. چون تمام بذرهایی که من به شما داده بودم پخته شده بودند. پس غیرممکن بود که رشد کنن. من شهامت عظیم پینگ رو تحسین می کنم که با حقیقت تهی نزد من حاضر شد و حالا با تقدیم کل امپراطوریم بهش پاداش میدم و امپراطوری کل سرزمین رو به پینگ عطا می کنم!