داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

خونه ای که جین ساخت

توضیح مختصر

جین آدامز یک زن قوی و مهربون بود که همیشه می خواست دنیا رو درست کنه و به جای بهتری تبدیلش کنه و به افراد فقیر کمک کنه. و این کار رو هم کرد! خونه ای ساخت که درش به روی همه ی آدم ها باز بود و اونجا چیزهای مختلف به مردم آموزش میدادن. اون همچنین، زمین های بازی، حمام های عمومی، و جاهای دیگه برای کمک به مردم ساخت. او همچنین اقشار مختلف مردم رو برای کمک به نیازمندان گرد هم آورد.

  • سطح متوسط

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

the house that jane built

A house stands on a busy street. Its doors are opened wide, to all who come it bids good cheer, to some it says, Abide. In 1889, a wealthy young woman named Jane Addams moved into a lovely, elegant house in Chicago, Illinois. But instead of moving into a lovely, elegant neighborhood, she picked a house that was smack in the middle of one of the filthiest, poorest parts of town. Why would a wealthy young woman do this when she could have lived anywhere?

Jane was just six years old when she went on a trip with her father and noticed that not everyone lived like her family did. She vowed that one day she would live “right in the midst of horrid little houses” and find a way to fix the world. Jane was a strong soul from the start. And she was brave.

When she and her step brother George were young, they would sneak away at night to explore in nearby caves. Once, Jane lowered George over a cliff on a rope to spy on an owl in its nest. Jane was smart. She read and read from her father’s book collection, which doubled as the town library. Most girls did not go to college then, but Jane’s father believed women should be educated. She went to Rockford Female Seminary and graduated at the top of her class. But when school was over, she wasn’t sure what to do with her life. That same summer, her father died. Jane was lost.

About two years later, she and her friends traveled to Europe. They went to the theater, the opera, and many beautiful places. But then Jane saw something in London she couldn’t forget: people in ragged clothes with outstretched hands, begging a cart vendor to buy his leftover rotten fruits and vegetables that hadn’t sold at market. The spoiled food was all they could afford. What could she do to help?

Long after her trip was over, the question stuck in her mind. She remembered how she felt when she was six. Jane traveled back to London to learn about a place she had heard was helping the poor in a brand-new way. At Toynbee Hall, the idea was to have rich and poor people live together in the same community and learn from each other. Instead of simply serving soup, for example, people could take cooking classes. Other skills were taught as well. Toynbee Hall was the first settlement house. It was called a settlement house because the well-off people who worked there during the day didn’t go back to their own homes at night. Instead, they “settled” in and lived at Toynbee Hall, right in the same neighborhood as the needy.

Jane now knew what to do. She told her friend Ellen Gates Starr about her plan to build a settlement house in Chicago. It was “as if a racehorse had burst out of the gate, free at last to pour every ounce of energy into running.” There was a glittery side to Chicago, with its mansions, fancy shops, and sparkling lakefront. But there was a gritty side, too. One million people lived in Chicago in 1889. Most were immigrants — people who came from other countries. They came for a better life, but they didn’t speak English. That made it hard to find good jobs. Many needed help.

Jane found the perfect house. It had big rooms with high ceilings and marble fireplaces. And it was in one of the worst neighborhoods in the city. Garbage lay rotting in the streets, piled high. Large families were crammed into tiny, ramshackle houses with no running water. The smell from back-lot outhouses hung in the air. Rough boys ran the streets, stirring up trouble because they had nothing to do. The house had belonged to Charles J. Hull, and he had left it to a wealthy cousin named Helen Culver. At first, Jane paid rent, but after she told Helen what she had in mind, Helen gave her the house for free. In thanks, Jane named it Hull House.

Jane moved in on September 18, 1889. The very first night, she was so busy and excited that she forgot to lock a side door before going to sleep. But no one broke in. She decided to leave Hull House unlocked from then on so people would know they could come in at any time. People who didn’t have enough to eat or had no shoes on their feet or had just lost a job began to find their way to Hull House. Of course, it wasn’t always peaceful. Once, a couple of boys threw rocks at the house and broke a window. Instead of getting upset, Jane took it as a sign to give the neighborhood kids something to do. She had her own way of looking at things. Another time, Jane discovered a man in the house looking for something to steal. He tried to jump out a window to escape, but she showed him the door so he wouldn’t get hurt. When he broke in a second time, she asked him why. He said he was out of work and had no money. Jane told him to report back the next morning. When he did, she gave him a job.

Jane spent her own money running Hull House, and asked other well-off people to donate, too. She did not want to be paid for working there. Even when people gave her gifts, she gave them away. Her friends teased Jane about this. One friend gave her new underwear with her initials on them just so Jane couldn’t pass them on. But she did! Any problem Jane discovered, she tackled.

No running water in houses meant no easy way to bathe. This led to sickness. So Jane put in a public bath. People flocked to it, which helped her convince city officials they needed to build more public baths. No safe place for children to play? Jane talked a wealthy man into giving her the lot he owned near Hull House. Workmen tore down the shabby buildings and turned the lot into a playground. It was the first one in Chicago! Little kids home alone because their parents had to work fourteen hours a day? Jane started a morning kindergarten and after-school clubs. She also set up afternoon classes for older kids who had to go to work during the school day.

Jane did not do all this alone. Ellen Gates Starr was her partner from the start. Many other smart, generous people moved into Hull House and helped. They taught literature, art, English, math, science, and cooking. Soon there was not just one building, but two. Then three, and four, and more. By 1907, Hull House had grown into thirteen buildings, including a gymnasium, coffee house, theatre, music school, community kitchen, and an art gallery. By the early 1920s, more than nine thousand people a week visited Hull House.

The house that Jane built brought all kinds of people together and helped those in need. It changed a bad neighborhood into a great and strong community. Hull House transformed the lives of all who stepped inside. Today, every community center in America, in large part, has Jane Addams to thank. With all that she did, both inside and outside the house that Jane built, her childhood wish to help fix the world came true.

ترجمه‌ی درس

خونه ای که جین ساخت

یه خونه که تو خیابون شلوغ قرار داره. درهاش به روی هر کسی که میاد بازه و همه رو به خوشی دعوت می کنه و بعضی ها رو به موندن و ساکن اونجا شدن. در سال ۱۸۸۹، یک زن جوان پولدار به نام جین آدامز به یه خونه ی شیک و دوست داشتنی تو شیکاگو، ایلینویز نقل مکان کرد. ولی به جای اینکه یه محله ی شیک و دوست داشتنی رو انتخاب کنه، یه خونه رو انتخاب کرد که درست تو وسط یکی از کثیف ترین و فقیرترین قسمت های شهر بود. چرا باید یه زن جوان این کار رو میکرد در حالی که میتونست هر کجایی که دلش میخواست زندگی بکنه؟ جین فقط شش سالش بود که با پدرش به مسافرت رفت و متوجه شد که همه ی آدمها مثل اونا زندگی نمی کنن. اون قسم خورد که یه روزی درست وسط یه خونه زشت زندگی بکنه و از همون جا دنیا رو درست بکنه. جین از همون اول روح خیلی قوی ای داشت. و شجاع بود.

وقتی اون و برادر ناتنیش جورج، بچه بودن، شب ها قایمکی از خونه بیرون می رفتن تا غارهای اطراف را کشف کنن. یک بار جین برادرش را با طناب از یه صخره به طرف پایین برد تا توی لونه ی جغد سرک بکشه. جین باهوش بود. اون از کتابخونه ی پدرش که دو برابر کتابخانه ی شهر بود می خوند و می خوند. بیشتر دخترا اون موقع ها به کالج نمی‌رفتن. ولی پدر جین اعتقاد داشت که دختر ها باید تحصیل بکنن. اون به مدرسه علوم دینی رفت و به عنوان شاگرد اول کلاسشون فارغ التحصیل شد. ولی وقتی مدرسه تموم شد از اینکه با زندگیش چیکار کنه مطمئن نبود. جین سردرگم بود.

حدود دو سال بعد اون و دوستش به اروپا سفر کردن. اونها به تئاتر، اپرا، و جاهای قشنگ دیگه ای رفتن. ولی بعد جین چیزی تو لندن دید که نتونست فراموش کنه: مردم با لباسهای کهنه و پاره پاره با دست-هایی که به طرف فروشنده های روی گاری دراز شده بود از اونها می خواستن که غذاها و سبزی های فاسد شده شون رو که نتونسته بودن تو فروشگاه بفروشن رو بخرن. غذاهای فاسد شده تمام چیزی بود که می-تونستن تهیه کنن. چه کاری از دستش برای کمک کردن بر میومد؟ تا مدت ها بعد از مسافرت این سوال تو ذهنش مونده بود. به یادش اومد که وقتی شش ساله بود چه احساسی داشت. اون دوباره به لندن برگشت تا درباره جایی که به مردم فقیر با یه روش جدید کمک می-کردن یاد بگیره. تو سالن توینبی، ایده اصلی این بود که مردم فقیر و ثروتمند با هم و در یک اجتماع زندگی بکنن و از همدیگه یاد بگیرن. به جای این که فقط یه سوپ پخش بکنن، برای مثال، مردم می-تونستن به کلاس های آشپزی برن. مهارت های دیگه ای هم آموزش داده میشد. سالن توینبی، اولین خونه ی سکنی گزینی بود. به این دلیل خونه ی سکنی گزینی نامگذاری شده بود که مردم ثروتمندی که در طول روز اونجا کار می کردن شب ها به خونه خودشون برنمی گشتن. به جاش تو سالن توینبی زندگی میکردن و اونجا سکنی گزیده بودن، درست تو محله ای که نیازمندان زندگی می کردن.

جین حالا میدونست چیکار باید بکنه. اون به دوستش الن گیت استار درباره ی ساختن خونه ی سکنی-گزینی تو شیکاگو گفت. مثل مسابقه اسب دوانی بود که وقتی دروازه ها باز میشن تمام انرژی برای دویدن منفجر میشه. یک سمتِ پر زرق و برق شیکاگو با عمارت ها، مغازه های زیبا، و کنار برکه های درخشان بود. و یک سمت زشت هم بود. در سال ۱۸۸۹ یک میلیون نفر در شیکاگو زندگی می کردند. بیشترشون مهاجرها بودن- مردمی که از کشورهای دیگه اومده بودن. به امید یه زندگی بهتر اومده بودن ولی نمی تونستن انگلیسی صحبت کنن. و این پیدا کردن شغل خوب را سخت می کرد. خیلی ها به کمک نیاز داشتن.

جین خونه ای عالی پیدا کرد. خونه، اتاق های بزرگ با سقف های بلند و شومینه هایی از سنگ مرمر داشت. و در یکی از بدترین محله های شهر قرار داشت. آشغال هایی که روی هم تلنبار شده بودن تو خیابون ها می-پوسیدن. خانواده های بزرگ تو خونه های لکنتی که آب لوله کشی هم نداشت چپیده بودن. بو از زمین های پشت و بیرون خونه تو هوا پیچیده بود. پسرهای زمخت تو خیابون ها می دویدن و دردسر درست می‌کردن چون کاری نداشتن که بکنن. خونه متعلق به چارلز جی هال بود و اون رو برای دختر خاله ی پولدارش به نام هلن کلور به میراث گذاشته بود. اوایل جین اجاره می داد ولی بعد از اینکه به هلن درباره چیزی که تو ذهنش داشت گفت، هلن خونه رو مجانی داد بهش. و جین هم برای تشکر اسم خونه رو، خونه ی هال گذاشت.

جین در هجدهم سپتامبر ۱۸۸۹ به اونجا نقل مکان کرد. اولین شب به قدری مشغول و هیجان زده بود که یادش رفت قبل از خواب درهای کناری رو قفل کنه. ولی هیچ کس نرفت تو. از اون موقع به بعد تصمیم گرفت درهای خونه ی هال رو هیچ وقت قفل نکنه تا مردم متوجه بشن که هر موقعی که بخوان میتونن برن تو. مردمی که غذایی برای خوردن یا کفشی توی پا نداشتن یا شغلشون رو از دست داده بودن، راهشون رو به خونه ی حال پیدا کردن. البته، این کار همیشه با صلح و آرامش همراه نبود. یک بار، چند تا پسر، سنگ به خونه پرتاب کردن و شیشه‌های خونه رو شکستن. جین به جای اینکه عصبانی بشه به این فکر کرد که به بچه های محله کاری برای انجام بده. اون روش خودش رو در نگاه کردن به قضایا داشت. بار دیگه، جین مردی رو که داشت دنبال چیزی برای دزدی تو خونه میگشت رو پیدا کرد. اون داشت از پنجره می پرید پایین تا فرار کنه، ولی اون در رو نشونش داد تا مرد زخمی نشه. وقتی مرد برای بار دوم برای دزدی اومد، جین علتش رو ازش پرسید. اون گفت از کار اخراج شده و هیچ پولی نداره. جین گفت صبح روز بعد دوباره بیاد. وقتی اومد، جین بهش کار داد.

جین از پول خودش برای اداره ی خونه هال استفاده می کرد، و از مردم ثروتمند دیگه هم برای کمک تقاضا می کرد. اون نمی‌خواست برای کار کردن در اونجا حقوق بگیره. حتی وقتی مردم بهش هدیه می دادن، اون هدایا رو تقسیم می‌کرد. دوستهاش جین رو به این خاطر مسخره می کردن. یکی از دوستاش، لباس زیری با حروف اولیه اسمش بهش کادو داد تا جین نتونه به کسی دیگه ای بده. ولی اون داد! جین با هر مشکلی که روبرو می شد از پسش برمی اومد.

نبودن آب لوله کشی تو خونه ها به معنی سخت بودن حمام کردن بود. و این موجب بیماری میشد. بنابراین جین، حمام عمومی ساخت. مردم به سمتش هجوم بردن. و این باعث شد اون مقامات محلی رو متقاعد کنه که حمام های عمومی بیشتری بسازن. هیچ جای امنی برای بازی بچه ها نیست؟ جین مرد پولداری رو که زمینی را نزدیک خونه ی هال داشت رو راضی کرد تا زمینش رو به اون بده. کارگرها ساختمان های ترسناک رو خراب کردند و به زمین بازی تبدیلش کردن. این اولین در شیکاگو بود! بچه های کوچیک تو خونه تنها بودن برای این که پدر و مادرهاشون مجبور بودند ۱۴ ساعت تو روز کار بکنن؟ جین مهد کودک های روزانه و کلوپ های بعد از مدرسه رو راه انداخت. اون همچنین کلاس های بعد از ظهر را برای بچه‌های بزرگتر که مجبور بودن در روزهای مدرسه سر کار برن، ترتیب داد.

جین همه ی این کارها رو تنهایی نکرد. الن گیت استار از همون اول همراهش بود. خیلی از مردمِ باهوش و بخشنده ی دیگه به خونه ی هال رفتن و کمک کردن. اونها ادبیات، هنر، انگلیسی، ریاضی، علوم، و آشپزی آموزش می دادن. بعدِ مدتی نه یک ساختمون، بلکه دو ساختمون بود. بعد سه، چهار، و بیشتر. تا سال ۱۹۰۷ ساختمون های خونه ی هال به ۱۳ تا که شامل سالن ژیمناستیک، قهوه خانه، تئاتر، مدرسه موسیقی، انجمن آشپزی، و یک گالری هنر بود، رسید. تا سال ۱۹۲۰ بیشتر از ۹۰۰۰ نفر در هفته از خونه ی هال دیدن می کردند.

خانه ای که جین ساخت همه ی اقشار مردم رو کنار هم جمع کرد تا به افراد نیازمند کمک کنن. یک محله ی بد را به یک جامعه ی زیبا و قوی تبدیل کرد. خونه ی هال زندگی تمام اونهایی رو که توش قدم گذاشتن رو تغییر داد. امروزه تمام مراکز اجتماعی در آمریکا از جین آدامز متشکر هستند. تمام کارهایی که انجام داد، چه داخل و چه بیرون خونه ای که جین ساخت، باعث شد آرزوی دوران کودکیش برای ساختن دنیا به حقیقت بپیونده.