درخت بخشنده

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

درخت بخشنده

روزی روزگاری یه درختی بود… که یه پسر کوچولو رو خیلی دوست داشت. هر روز پسر کوچولو میومد و برگ های درخت رو جمع می کرد و باهاشون تاج درست می کرد و خودش رو شاه جنگل تصور می کرد. پسر کوچولو از تنه ی درخت بالا می رفت و از شاخه های درخت تاب می خورد و سیب می خورد. و با هم قایم باشک بازی می کردن. و وقتی هم که خسته بود، زیر سایه ی درخت می خوابید. و پسر درخت رو دوست داشت… خیلی زیاد… و درخت خوشحال بود.

اما زمان گذشت، و پسر کوچولو بزرگتر شد. اونموقع درخت اغلب اوقات تنها بود. بعد یه روز پسر اومد پیش درخت و درخت گفت: بیا، پسر، بیا از تنه ام بالا برو و از شاخه هام تاب بخور و سیب بخور و توی سایه ام بازی کن و خوشحال باش.

پسر گفت: من بزرگتر از اونی ام که از درخت بالا برم و بازی کنم. میخوام یه چیزایی بخرم و باهاشون سرگرم بشم. پول نیاز دارم. درخت گفت: متأسفم، اما من پولی ندارم. من فقط برگ و سیب دارم. سیب هام رو بردار، پسر و اونها رو توی شهر بفروش. اونوقت پول درمیاری و خوشحال میشی. بنابراین پسر از درخت بالا رفت و سیب هاش رو جمع کرد و اونها رو با خودش برد. و درخت خوشحال بود…

اما تا مدت زیادی از پسر خبری نشد… و درخت غمگین بود. بعد یه روز پسر برگشت و درخت از خوشحالی به خودش تکونی داد و گفت: بیا، پسر، بیا از تنه ام بالا برو و از شاخه هام تاب بخور و سیب بخور و توی سایه ام بازی کن و خوشحال باش. پسر گفت: من گرفتارتر از اونم که از درخت بالا برم. یه خونه میخوام که گرم نگهم داره. همسر و فرزند میخوام، بنابراین به خونه نیاز دارم. تو میتونی بهم خونه بدی؟ درخت گفت: من خونه ای ندارم. خونه ی من جنگله. اما میتونی شاخه های من رو ببری و یه خونه بسازی. اونوقت خوشحال میشی. بنابراین پسر شاخه های درخت رو برید و اونها رو با خودش برد تا برای خودش خونه بسازه. و درخت خوشحال بود.

اما تا مدت زیادی از پسر خبری نشد… و وقتی که برگشت، درخت اونقدر خوشحال بود که به زحمت تونست حرف بزنه. درخت نجوا کنان گفت: بیا، پسر. بیا بازی کن. پسر گفت: من پیرتر و غمگین تر از اونی ام که بتونم بازی کنم. فقط یه قایق میخوام که من رو از اینجا دور کنه. میتونی یه قایق بهم بدی؟ درخت گفت: تنه ام رو ببر و قایق درست کن. اونوقت میتونی از اینجا دور بشی… و احساس خوشحالی کنی. بنابراین پسر تنه ی درخت رو برید و یه قایق درست کرد و از اونجا دور شد. و درخت خوشحال بود… اما نه واقعاً.

بعد از یه مدت خیلی زیاد، پسر دوباره برگشت. درخت گفت: متأسفم، پسر. اما هیچی برام نمونده که بتونم بهت بدم. دیگه سیبی ندارم. پسر گفت: دندونهام ضعیف تر از اونن که بتونم سیب بخورم. درخت گفت: دیگه شاخه ای ندارم. نمیتونی ازشون تاب بخوری. پسر گفت: پیرتر از اونی ام که بتونم تاب بخورم. درخت گفت: دیگه تنه ای ندارم. نمیتونی ازش بالا بری. پسر گفت: خسته تر از اونم که از درخت بالا برم.

درخت آهی کشید و گفت: متأسفم. ای کاش چیزی داشتم که بهت بدم… اما هیچی برام باقی نمونده. الآن فقط یه کنده ی پیرم. متأسفم. پسر گفت: الآن به چیز زیادی احتیاج ندارم. فقط یه جای آروم میخوام که بشینم و استراحت کنم. خیلی خسته ام. درخت در حالیکه تا جایی که میتونست خودش رو بالا می کشید گفت: خب، خب، یه کنده ی پیر به درد نشستن و استراحت کردن که میخوره. بیا، پسر، بیا بشین. بشین و استراحت کن. پسر هم نشست. و درخت خوشحال بود…