هی، اون هیولای منه

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

هی، اون هیولای منه

امشب وقتی زیر تختم رو برای پیدا کردن هیولام نگاه کردم، به جای هیولام این یادداشت رو پیدا کردم. “خداحافظ بچه جون. باید برم. یکی بیشتر از تو به من نیاز داره. گیب.” چی؟! گیب هیولای من بود! هیچکس بیشتر از من بهش احتیاج نداشت. ولی مطمئناً یه نفر به هیولا نیاز داشت- خواهر کوچیکم اِما! حالا که اِما تو گهواره میخوابه دوست داره … از گهواره بره بالا، تو اتاق پرسه بزنه، و بازی های شیطنت آمیز تو شب انجام بده. می دونستم یه هیولا اونو تو تخت خوابش نگه میداره تا به خواب بره. ولی نه هیولای من! باید گیب رو پس می گرفتم. رو نوک انگشتام از پذیرایی رد شدم و به اتاق اِما رفتم. اون اونجا نبود. ولی گیب اونجا بود! من آب دهنم رو قورت دادم و به سرعت به اون طرف فرش رفتم، و قبل از اینکه گیب بتونه انگشت های پای منو بگیره روی تخت اِما پریدم. به آرومی گفتم: “ گیب! لطفاً برگرد به اتاقمون. من اِما رو می خوابونم.” اون داد کشید: “تو؟! تو میخوای اونو بخوابونی؟! ها! خیلی جالبه! ولی میدونی چیه؟ ازت خوشم میاد بچه! پس بهت سه تا شانس میدم. اگه نخوابه دوباره برمیگردم!” و گیب رفت.

درست همون موقع، اِما تاتی تاتی اومد تو اتاق. اون مطمئناً به یه هیولا نیاز داشت. ولی شاید نمی دونست چطور یکی پیدا کنه. ولی من می دونستم. گفتم: “هی اِما! بیا بازی کنیم. می تونی بکوبی رو زمین؟” اِما کوبید- با یه دایناسور. من صدای هیولا را از زیر تخت شنیدم. بعد یه چیزی فِن فِن کرد. بعد له شد و چکه کرد. با خودم فکر کردم که تا الان خوب پیش رفته. این هیولا به اندازه کافی برای اِما ترسناک هست. ولی اِما به بازی کردن ادامه داد. هیولای لجن مال سُرید بیرون. به طرف اِما سُرید. اون خندید: “اَه اَه!” و دماغ هیولا را پاک کرد. “اَه اَه! پاک کن!” اِما اصلاً نترسیده بود! به هیولای اسفنجی گفتم: “ببخشید! اسمتون چیه؟” از تو دماغ پُر شدش گفت: “اسم من آگاتاست! اِما وقتِ خوابه.” اِما خندید و بیشتر پاک کرد. میدونستم نتیجه ای نداره. “ممنونم آگاتا. تلاشت رو کردی. ولی فکر کنم ما به یه هیولای چنگول دار نیاز داریم.” آگاتا تو دماغی نفس کشید و رفت.

دوباره با چرب زبونی گفتم: “ اِما، تق تق.” این بار با یه قوری کوبید رو زمین. صدای غژ غژ بیشتری شنیدم. بعد یه دُم لیز از زیر تخت لغزید بیرون. هیولای دوم با صدای تیزی گفت: “من سانتیام.” وقتی چنگول های دندونه دارش رو دیدم با خودم گفتم خیلی بهتر شد. ممکنه سانتیا هیولای خیلی خوبی برای اِما باشه. ولی اِما چشمک زد و گفت: “خوشگل!” بعد دُم سانتیا رو با النگو تزئین کرد. سانتیا دندون قروچه کرد که: “اه! من اینجا نیومدم خاله بازی کنم! من اومدم تا تو رو تو رخت خوابت بترسونم!” سانتیا با صدای بلند تر خِر خِر کرد. ولی اِما همراه با ریتم میرقصید. گفتم: “متاسفم سانتیا! این کار جواب نمیده. سانتیا با فن فن گفت: “معلومه، عمراً اگه جواب بده!” و بعد رفت. اِما پاش رو به زمین کوبید و گفت: “سانتیا برگرد.” با خودم فکر کردم، عالیه. ممکن این کار هیولای عالی، برای اِما رو احضار بکنه.

شاخک ها از زیر تخت هجوم آوردن و یه صدای سرد گفت: “هوووو ….” من از ترس لرزیدم و رفتم عقب، ولی دهنِ اِما باز مونده بود. هیولا ادامه داد: “کی بیرونِ تخته؟ بیا بغلِ ولادمیر …” اِما روی یکی از شاخک ها زد و هیولای سوم ظاهر شد. از قبل هم درباره این یکی شک داشتم ولی آخرین شانسم بود. پرسیدم: “ولادمیر … میتونی اِما را بخوابونی؟” اون با فس فس در حالی که به طرف اِما می رفت گفت: “بله! میتونم.” اِما خندید و از روی شاخک ها مثل طناب پرید. بی توجه گفتم: “آه نه! اون نباید این همه خوش بگذرونه! این کار جواب نمیده!” شاخک های ولد افتادن و اون آروم سرید زیر تخت و رفت. من صدا زدم: “متاسفم ولد.” من ناراحت بودم. داشتم گیب رو برای همیشه از دست می دادم.

حالا اِما داشت رنگ آمیزی می کرد. و آواز می خوند. “بلادمیر .. بلا … بلا … سانتیا … یا یا یا … آگافا …. فا فا فا.” گیب حتما صداش رو شنیده بود چون برگشت. اون خر خر کرد که: “خودشه، بچه جون. ۳ تا شانست رو امتحان کردی. حالا نوبت منه.” لجن سبز رنگ گیب در حالی که با غر غر میگفت: “مداد شمعی ها رو بذار زمین.” با جلز و ولز به اون طرف اتاق می رفت. اِما به هیولای درشت و با پنجه های تیز من با دقت نگاه کرد و گفت: “کُرکی!” من با خوشحالی گفتم: “هی، گیب! اِما ازت نمی ترسه!” “چی؟” گیب از زیر تخت زد بیرون و از بین مه به طرف اِما رفت. بخار از تو گوشاش می زد بیرون. گیب مثل رعد و برق داد زد: “برو تو تخت خوابت!” اِما پرید بالا ولی به آواز خواندن ادامه داد: “هیولای کرکی، کرکی!” گفتم: “گیب! اِما به حدی نترسیده که بخوابه. لطفاً بیا برگردیم به اتاق خودمون.” گیب غر غر کرد که: “نمی تونم بچه جون. شاید برای اِما هیولای عالی ای نباشم ولی تا به حال بهترینش بودم. حداقل الان تو تخت خوابشه. من اینجا میمونم. تو دیگه تنهایی.”

میدونستم اِما به گیب نیاز داره، ولی اون هیولای من بود. چطور می تونستم بدون اون به خواب برم؟ درست همون موقع یه صدای خیلی ریز شنیدیم. هع. هع. هع. اِما یخ زد. من و گیب با دقت زیر تخت رو نگاه کردیم. گیب پرسید: “استلا، تو اینجا چیکار می کنی؟” استلا در حالی که دامنش رو میکشید، گفت: “سلام گیب! اسنکت رو- هع فراموش کردی. ماِمان فکر کرد شاید گرسنت- هع شده باشه. بنابراین- هع این رو فرستاد.” کی می دونست؟ گیب هم یه خواهر کوچولو داشت! به نظر من سکسکه ی استلا بامزه بود، ولی به طور واضح نظر اِما اینطور نبود. حتما استلا متوجه شده بود. اون با نوک انگشتاش جلوتر رفت و در هر قدم سکسکه میکرد. هع. هع. هع. از زیر لحاف اما جیغ میکشید: “کیش کیش!” استلا تکرار کرد: “کیش کیش؟ آهان کیش! کیش جاییه که انگشتای پا میرن. من انگشتهای پا رو دوست دارم.” استلا به طرف پاهای اِما خزید. اِما جیغ کشید و پاهاش رو کشید تو، و بریده بریده گفت: “انگشتی نیست؛ انگشتی نیست.” گیب خندید. “استلا، به نظر میرسه تو هیولای خوب برای اِمایی. حالا اگه از نظر تو اشکالی نداشته باشه تو اون رو بخوابون تا من کاری رو که بهتر از همه انجام میدم رو بکنم.” استلا سرش رو تکون داد: “هع.”

من نفس راحتی کشیدم و چراغ اتاق اِما رو خاموش کردم. بعد دویدم به اتاقم، پریدم رو تختم، و پاهام رو کشیدم تو تا گیب نتونه بگیرتشون. با خوشحالی میلرزیدم. اِما و استلا. من و گیب. همه چی به حالت عادی برگشته بود. من دوباره میلرزیدم. همه ی ما خیلی زود به خواب رفتیم.