خونه ای که جین ساخت

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

خونه ای که جین ساخت

یه خونه که تو خیابون شلوغ قرار داره. درهاش به روی هر کسی که میاد بازه و همه رو به خوشی دعوت می کنه و بعضی ها رو به موندن و ساکن اونجا شدن. در سال ۱۸۸۹، یک زن جوان پولدار به نام جین آدامز به یه خونه ی شیک و دوست داشتنی تو شیکاگو، ایلینویز نقل مکان کرد. ولی به جای اینکه یه محله ی شیک و دوست داشتنی رو انتخاب کنه، یه خونه رو انتخاب کرد که درست تو وسط یکی از کثیف ترین و فقیرترین قسمت های شهر بود. چرا باید یه زن جوان این کار رو میکرد در حالی که میتونست هر کجایی که دلش میخواست زندگی بکنه؟ جین فقط شش سالش بود که با پدرش به مسافرت رفت و متوجه شد که همه ی آدمها مثل اونا زندگی نمی کنن. اون قسم خورد که یه روزی درست وسط یه خونه زشت زندگی بکنه و از همون جا دنیا رو درست بکنه. جین از همون اول روح خیلی قوی ای داشت. و شجاع بود.

وقتی اون و برادر ناتنیش جورج، بچه بودن، شب ها قایمکی از خونه بیرون می رفتن تا غارهای اطراف را کشف کنن. یک بار جین برادرش را با طناب از یه صخره به طرف پایین برد تا توی لونه ی جغد سرک بکشه. جین باهوش بود. اون از کتابخونه ی پدرش که دو برابر کتابخانه ی شهر بود می خوند و می خوند. بیشتر دخترا اون موقع ها به کالج نمی‌رفتن. ولی پدر جین اعتقاد داشت که دختر ها باید تحصیل بکنن. اون به مدرسه علوم دینی رفت و به عنوان شاگرد اول کلاسشون فارغ التحصیل شد. ولی وقتی مدرسه تموم شد از اینکه با زندگیش چیکار کنه مطمئن نبود. جین سردرگم بود.

حدود دو سال بعد اون و دوستش به اروپا سفر کردن. اونها به تئاتر، اپرا، و جاهای قشنگ دیگه ای رفتن. ولی بعد جین چیزی تو لندن دید که نتونست فراموش کنه: مردم با لباسهای کهنه و پاره پاره با دست-هایی که به طرف فروشنده های روی گاری دراز شده بود از اونها می خواستن که غذاها و سبزی های فاسد شده شون رو که نتونسته بودن تو فروشگاه بفروشن رو بخرن. غذاهای فاسد شده تمام چیزی بود که می-تونستن تهیه کنن. چه کاری از دستش برای کمک کردن بر میومد؟ تا مدت ها بعد از مسافرت این سوال تو ذهنش مونده بود. به یادش اومد که وقتی شش ساله بود چه احساسی داشت. اون دوباره به لندن برگشت تا درباره جایی که به مردم فقیر با یه روش جدید کمک می-کردن یاد بگیره. تو سالن توینبی، ایده اصلی این بود که مردم فقیر و ثروتمند با هم و در یک اجتماع زندگی بکنن و از همدیگه یاد بگیرن. به جای این که فقط یه سوپ پخش بکنن، برای مثال، مردم می-تونستن به کلاس های آشپزی برن. مهارت های دیگه ای هم آموزش داده میشد. سالن توینبی، اولین خونه ی سکنی گزینی بود. به این دلیل خونه ی سکنی گزینی نامگذاری شده بود که مردم ثروتمندی که در طول روز اونجا کار می کردن شب ها به خونه خودشون برنمی گشتن. به جاش تو سالن توینبی زندگی میکردن و اونجا سکنی گزیده بودن، درست تو محله ای که نیازمندان زندگی می کردن.

جین حالا میدونست چیکار باید بکنه. اون به دوستش الن گیت استار درباره ی ساختن خونه ی سکنی-گزینی تو شیکاگو گفت. مثل مسابقه اسب دوانی بود که وقتی دروازه ها باز میشن تمام انرژی برای دویدن منفجر میشه. یک سمتِ پر زرق و برق شیکاگو با عمارت ها، مغازه های زیبا، و کنار برکه های درخشان بود. و یک سمت زشت هم بود. در سال ۱۸۸۹ یک میلیون نفر در شیکاگو زندگی می کردند. بیشترشون مهاجرها بودن- مردمی که از کشورهای دیگه اومده بودن. به امید یه زندگی بهتر اومده بودن ولی نمی تونستن انگلیسی صحبت کنن. و این پیدا کردن شغل خوب را سخت می کرد. خیلی ها به کمک نیاز داشتن.

جین خونه ای عالی پیدا کرد. خونه، اتاق های بزرگ با سقف های بلند و شومینه هایی از سنگ مرمر داشت. و در یکی از بدترین محله های شهر قرار داشت. آشغال هایی که روی هم تلنبار شده بودن تو خیابون ها می-پوسیدن. خانواده های بزرگ تو خونه های لکنتی که آب لوله کشی هم نداشت چپیده بودن. بو از زمین های پشت و بیرون خونه تو هوا پیچیده بود. پسرهای زمخت تو خیابون ها می دویدن و دردسر درست می‌کردن چون کاری نداشتن که بکنن. خونه متعلق به چارلز جی هال بود و اون رو برای دختر خاله ی پولدارش به نام هلن کلور به میراث گذاشته بود. اوایل جین اجاره می داد ولی بعد از اینکه به هلن درباره چیزی که تو ذهنش داشت گفت، هلن خونه رو مجانی داد بهش. و جین هم برای تشکر اسم خونه رو، خونه ی هال گذاشت.

جین در هجدهم سپتامبر ۱۸۸۹ به اونجا نقل مکان کرد. اولین شب به قدری مشغول و هیجان زده بود که یادش رفت قبل از خواب درهای کناری رو قفل کنه. ولی هیچ کس نرفت تو. از اون موقع به بعد تصمیم گرفت درهای خونه ی هال رو هیچ وقت قفل نکنه تا مردم متوجه بشن که هر موقعی که بخوان میتونن برن تو. مردمی که غذایی برای خوردن یا کفشی توی پا نداشتن یا شغلشون رو از دست داده بودن، راهشون رو به خونه ی حال پیدا کردن. البته، این کار همیشه با صلح و آرامش همراه نبود. یک بار، چند تا پسر، سنگ به خونه پرتاب کردن و شیشه‌های خونه رو شکستن. جین به جای اینکه عصبانی بشه به این فکر کرد که به بچه های محله کاری برای انجام بده. اون روش خودش رو در نگاه کردن به قضایا داشت. بار دیگه، جین مردی رو که داشت دنبال چیزی برای دزدی تو خونه میگشت رو پیدا کرد. اون داشت از پنجره می پرید پایین تا فرار کنه، ولی اون در رو نشونش داد تا مرد زخمی نشه. وقتی مرد برای بار دوم برای دزدی اومد، جین علتش رو ازش پرسید. اون گفت از کار اخراج شده و هیچ پولی نداره. جین گفت صبح روز بعد دوباره بیاد. وقتی اومد، جین بهش کار داد.

جین از پول خودش برای اداره ی خونه هال استفاده می کرد، و از مردم ثروتمند دیگه هم برای کمک تقاضا می کرد. اون نمی‌خواست برای کار کردن در اونجا حقوق بگیره. حتی وقتی مردم بهش هدیه می دادن، اون هدایا رو تقسیم می‌کرد. دوستهاش جین رو به این خاطر مسخره می کردن. یکی از دوستاش، لباس زیری با حروف اولیه اسمش بهش کادو داد تا جین نتونه به کسی دیگه ای بده. ولی اون داد! جین با هر مشکلی که روبرو می شد از پسش برمی اومد.

نبودن آب لوله کشی تو خونه ها به معنی سخت بودن حمام کردن بود. و این موجب بیماری میشد. بنابراین جین، حمام عمومی ساخت. مردم به سمتش هجوم بردن. و این باعث شد اون مقامات محلی رو متقاعد کنه که حمام های عمومی بیشتری بسازن. هیچ جای امنی برای بازی بچه ها نیست؟ جین مرد پولداری رو که زمینی را نزدیک خونه ی هال داشت رو راضی کرد تا زمینش رو به اون بده. کارگرها ساختمان های ترسناک رو خراب کردند و به زمین بازی تبدیلش کردن. این اولین در شیکاگو بود! بچه های کوچیک تو خونه تنها بودن برای این که پدر و مادرهاشون مجبور بودند ۱۴ ساعت تو روز کار بکنن؟ جین مهد کودک های روزانه و کلوپ های بعد از مدرسه رو راه انداخت. اون همچنین کلاس های بعد از ظهر را برای بچه‌های بزرگتر که مجبور بودن در روزهای مدرسه سر کار برن، ترتیب داد.

جین همه ی این کارها رو تنهایی نکرد. الن گیت استار از همون اول همراهش بود. خیلی از مردمِ باهوش و بخشنده ی دیگه به خونه ی هال رفتن و کمک کردن. اونها ادبیات، هنر، انگلیسی، ریاضی، علوم، و آشپزی آموزش می دادن. بعدِ مدتی نه یک ساختمون، بلکه دو ساختمون بود. بعد سه، چهار، و بیشتر. تا سال ۱۹۰۷ ساختمون های خونه ی هال به ۱۳ تا که شامل سالن ژیمناستیک، قهوه خانه، تئاتر، مدرسه موسیقی، انجمن آشپزی، و یک گالری هنر بود، رسید. تا سال ۱۹۲۰ بیشتر از ۹۰۰۰ نفر در هفته از خونه ی هال دیدن می کردند.

خانه ای که جین ساخت همه ی اقشار مردم رو کنار هم جمع کرد تا به افراد نیازمند کمک کنن. یک محله ی بد را به یک جامعه ی زیبا و قوی تبدیل کرد. خونه ی هال زندگی تمام اونهایی رو که توش قدم گذاشتن رو تغییر داد. امروزه تمام مراکز اجتماعی در آمریکا از جین آدامز متشکر هستند. تمام کارهایی که انجام داد، چه داخل و چه بیرون خونه ای که جین ساخت، باعث شد آرزوی دوران کودکیش برای ساختن دنیا به حقیقت بپیونده.