جغرافیا آموختم

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

جوری که من جغرافیا رو یاد گرفتم

وقتی جنگ سرزمین رو ویران کرد، ساختمون ها با خاک یکسان شدن. هر چیزی که داشتیم از دست رفته بود و ما با دست های خالی فرار کردیم. ما به جای خیلی خیلی دور در شرق ، به کشوری دیگه سفر کردیم. جایی که تابستان ها خیلی گرم و زمستان ها خیلی سرد بود. به شهری که خونه هاش از کاه و گل و کود شتر درست شده بود و با جلگه های بی درختی که آفتاب میسوزوند تشون محاصره شده بود.

ما تو یه اتاق کوچیک با زوجی که نمی‌شناختیم شون زندگی میکردیم. رویِ کفِ زمینِ خاکی می-خوابیدیم. هیچ اسباب بازی یا کتابی نداشتم. بدتر از همه، غذا کم بود. یه روز پدر برای خریدِ نون به بازار رفت. وقتی عصر نزدیک شد، اون بر نگشت. مامان و من نگران و گرسنه بودیم. هوا تقریباً تاریک بود که به خونه برگشت. یه لوله ی بزرگ کاغذ زیر بغلش داشت. اون پیروزمندانه اعلام کرد که: “نقشه خریدم.” مامان پرسید: “نون کجاست؟” اون با ناراحتی توضیح داد: “فقط به اندازه یک تیکه کوچیک پول داشتم، و ما باز هم گرسنه می مونیم.” مامان به تلخی گفت: “امشب شام نداریم. به جاش نقشه داریم.”

من خیلی عصبانی بودم و فکر میکردم هرگز نمی بخشمش. گرسنه به رخت خواب رفتم، در حالیکه زوجی که باهاشون زندگی می کردیم شام ناچیزشون رو می خوردن. شوهر، نویسنده بود. تو سکوت می نوشت، ولی، وای! چقدر بلند می جوید. یه تیکه نون را با چنان اشتیاقی می‌جوید که انگار لذیذترین لقمه ی جهانه. من به اون و نونش غبطه میخوردم و آرزو میکردم که ای کاش من اون فردی بودم که میجوه. سرم رو با پتو پوشوندم تا صدای لیس زدن لب هاش با لذت رو نشنوم.

روز بعد، پدر نقشه رو آویخت. کل دیوار رو پوشوند. اتاقِ بی روح مون غرقِ در رنگ شد. من مجذوب نقشه شدم و ساعت‌های طولانی نگاهش کردم. تمام جزئیاتش رو خوندم، و روزهای زیادی روی هر کاغذِ تیکه پاره ای که سر راهم قرار می گرفت، می کشیدم. من اسم هایی با تلفظ عجیب و غریب روی نقشه پیدا کردم و صداهای عجیب و غریبشون رو مزه کردم و شعرهای کوچیک ازشون درست کردم. فوکوئوکا، تاکائوکا، اومکس، فوکویاما، نارایانا، تومکس، اوکازاکی، میازاکی، پینکس، پنسیلوانیا، ترانسیلوانیا، مینسک. من این شعرها را مثل سحر و افسونِ جادویی تکرار میکردم و بدون اینکه اتاق مون را ترک بکنم، به جاهای دور می رفتم.

روی کویر های سوزان فرود می اومدم. توی سواحل می دویدم و ماسه ها را بین انگشتای پام حس میکردم. کوه های برفی رو بالا می رفتم، جایی که بادِ یخ زده صورتم رو لیس میزد. معابد شگفت آور رو دیدم، جایی که حکاکی های سنگیِ روی دیوارها می رقصیدن، و پرنده های رنگی روی پشت بوم ها آواز می خواندن. از کنار بیشه های میوه رد می شدم و هر چقدر که پاپایا و انبه دلم میخواست میخوردم. آب گوارا می خوردم و زیر سایه درخت های نخل استراحت می کردم. به شهر با ساختمان های بلند اومدم و هزاران پنجره شمردم و قبل از اینکه بتونم تمومشون کنم به خواب رفتم. و ساعت های طولانی به دور از گرسنگی و بدبختی سپری کردم.

من پدرم رو بخشیدم. به هر حال حق با اون بود.