لوتوس و فدر
آموزش رایگان زبان انگلیسی > پکیج: داستان های مصور صوتی / مجموعه: بسته ی دهم / درس: لوتوس و فدرسرفصل های مهم
لوتوس و فدر
توضیح مختصر
یه بیماری زمستونی باعث میشه یه دختر کوچولو صدا و دوستانش رو از دست بده.
- سطح خیلی سخت
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
راهنمای خواندن این درس
نکته اول:
ابتدا میتوانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.
نکته دوم:
اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.
فایل ویدیویی
متن انگلیسی درس
Lotus and Feather
Lotus walked home from school by herself yet again. These days no one invited her to play. Ever since a winter illness had taken her voice, the other kids treated her like a strange creature.
Lotus lived with her grandfather, a craftsman who made beautiful baskets out of reeds. Grandpa understood Lotus’s loneliness. He stroked her hair and invited her to go boating with him on the nearby lake. “This lake used to be so alive,” Grandpa said. “Lotus flowers swayed in the breeze, fish jumped into the boat, birds sang in the sky, and foxes watched from the shore. But now”—he looked around the deserted landscape and sighed—”it has been ruined by greedy fishermen and hunters, and by ignorant people who took over land where animals once lived.” Lotus blew a whistle made out of a reed. The sound drifted around the empty lake like a wisp of sorrow.
One morning, Lotus went to collect reeds for Grandpa. She stopped in awe when she saw a big bird, as white as fresh snow, standing in the marsh grass. Its wide wings were edged with black feathers, like lace on a dress. Above the long, curved neck, its head was crowned with a red top like a dazzling ruby. A crane! Lotus shouted silently. She had heard many stories about the endangered cranes from Grandpa, but she had never seen one. They had stopped coming because the wetland was disappearing.
BLAM! A loud gunshot startled her. Lotus turned around and saw a man with a hat made out of reeds aiming his barrel straight at the bird! Lotus couldn’t utter any sound, but she crouched down and drummed her metal pail with her reed cutter, making a noise like thunder. The hunter fled, dropping his hat and never looking back. Lotus hurriedly waded across the wetland toward the bird. When the crane spotted her, it tried to run but collapsed instead. Lotus gathered up the heavy bird. Hold on. Hold on, please, she pleaded silently.
She tottered home to Grandpa, who had rescued other animals before. Carefully, Grandpa wrapped the bird’s wound. “He’s lost a lot of blood, but he will survive,” he said. Lotus trusted Grandpa, but still she was worried. The crane barely moved and didn’t open his eyes, not even when Grandpa fed him rice soup. Lotus tucked the bird into the soft nest she had made for him and gently stroked him, just like Grandpa used to do when she was sick.
For two days Lotus watched the bird anxiously and hardly slept. On the third day, she fell asleep by the nest. She awoke when she felt the air stir. The crane lifted his head for the first time and looked straight at her. Gingerly, Lotus put her small fingers on his head. The bird stretched his neck, and rubbed her cheek gently. Lotus’s heart pounded, and tears sprang to her eyes.
“Feather” was the name Lotus chose for her new friend. When she helped wash his wound, Feather stared at her. When she whistled with her reed, Feather rubbed her cheek with his head. Filled with happiness, Lotus searched the rocks and climbed trees to find food for him.
At night she often stroked him until he fell into sleep. One day, slowly and cautiously, Feather took his first step. Lotus jumped and swirled and hugged Grandpa blissfully.
Soon Feather was following Lotus everywhere. Her reed whistle, like a magic wand, made him move up, down, slow, and fast. Lotus loved her new friend so much that she didn’t want to leave him for school. Grandpa shook his head firmly.
Feather, as if he understood what was happening, pushed her outside with his long neck. Then he followed her all the way to school. Feather waited outside Lotus’s classroom. As soon as school was over, Lotus blew her whistle, and here Feather came. When Lotus whistled short notes, Feather pranced on his long, thin, legs in rhythm. When Lotus whistled long notes, he dipped his neck and opened his wings wide. He could not yet fly, but he could dance!
The astonished kids clapped and cheered. They all joined in, dancing in a circle. Lotus’s heart swelled with pride. She blew her whistle long and high, like the melody at the Chinese New Year celebration.
Feather walked to school with Lotus every day after that. And every day the other kids danced with them. Lotus’s whistle was no longer sad, but full of joy.
One night, Lotus was awakened by Feather’s urgent crows. Grandpa opened the door to find their front steps underwater. A faraway earthquake had vibrated the lake and flooded the village. “We have to alert the neighbors,” said Grandpa.
He and Lotus jumped into their boat. Feather stood tall on the bow. “Wake up! The lake has flooded!” Grandpa shouted as they poled past the dark homes. Lotus struck the metal pail with a bamboo stick, again making a noise like thunder. Feather crowed. House by house, neighbors came out and jumped into their boats. Over three hundred villagers were saved. Feather was the hero.
Feather’s story was reported in the local newspaper, and he became famous throughout the province. People stopped by to see the rare bird and hear the story again. Grandpa told them how the crane had been shot. He asked for their help in keeping hunters away from the lake. Lotus always blew her whistle and let Feather dance for the guests.
March arrived. Birds began appearing in the sky, migrating back north. Feather’s wings were still too weak for flying, but he watched the flocks until they disappeared.
Will Feather leave us? Lotus asked Grandpa with her hands. She was frightened by Feather’s longing stare. “That’s where his home is,” Grandpa said. Lotus looked down. She didn’t want her friend to leave, but she knew she would never separate him from his home and family.
Quietly, she searched more rocks and climbed more trees to find him food; at night she stroked him longer and hugged him tighter.
Then, one day, Feather spread his wings wide and leaped into the sky. He didn’t go far, but Lotus could see that he was completely healed. She stroked his wing, and her tears dripped onto his soft feathers. She knew the time had come for him to leave.
Lotus walked slowly behind Grandpa as he carried Feather to the lake. He held Feather high and tossed him gently into the air. Feather flew up, circled a few times, but landed back at Lotus’s feet. Grandpa tried again. Again Feather returned. “He is waiting for you,” Grandpa said, handing Feather to Lotus. Lotus buried her head in Feather’s warm body for a long time. When she heard another flock of birds passing overhead, she hugged Feather one more time, and then threw him into the sky.
Feather hovered and circled, circled and hovered. Lotus waved good-bye, holding her tears back. With a long crow, Feather flapped his big wings and soared north, disappearing into the horizon.
Lotus missed Feather. So did her schoolmates. When Lotus climbed up the hill that faced north, her friends followed. They sat around her and listened to her whistle. Her notes, filled with love and yearning, floated into the sky. They all believed Feather could hear them, wherever he was.
One early morning in autumn, Lotus heard a crow outside. She jumped off her bed, ran to the door, and pushed it open… Feather, as white as snow, stood on the doorstep. Behind him was a beautiful red-beaked female, and a chick. Feather’s family!
Moving slowly, so as not to frighten the birds, Lotus held out her hand. Feather stretched his neck over and rubbed her palm. Then, Lotus heard a commotion. She looked up and gasped. She tugged on Grandpa’s arm and they ran to the lake.
The sky turned white as it was filled by hundreds of cranes. They were circling and diving, singing and dancing around them. “Feather has brought his entire flock! Another miracle!” Grandpa said. “The lake will not be lonely this year.” Lotus grinned. She twirled and pranced with Feather and his friends. Her whistle, accompanied by the birds’ singing, echoed far, far away in the golden sky.
ترجمه‌ی درس
لوتوس و فدر
لوتوس باز هم تنهایی از مدرسه به خونه برگشت. این روزها هیچکس ازش برای بازی دعوت نمی کرد. از وقتی یه بیماری زمستونی باعث شده بود صداش رو از دست بده، بچه های دیگه مثل یه موجود عجیب و غریب باهاش رفتار می کردن.
لوتوس با پدربزرگش زندگی می کرد که صنعتگری بود که با نی سبدهای زیبا درست می کرد. بابابزرگ تنهایی لوتوس رو درک می کرد. اون سر لوتوس رو نوازش کرد و دعوتش کرد تا با همدیگه برن روی دریاچه ای که همون نزدیکی بود قایق سواری کنن. بابا بزرگ گفت: این دریاچه قدیما خیلی سرزنده بود. گل های نیلوفر توی نسیم تاب می خوردن، ماهی ها می پریدن توی قایق، پرنده ها توی آسمون آواز می خوندن و روباه ها از ساحل تماشا می کردن. اما الآن… پدربزرگ به منظره ی متروکه نگاهی انداخت و آهی کشید و ادامه داد: توسط ماهیگیرا و شکارچی های حریص نابود شده، همینطور توسط آدم های ناآگاهی که زمین هایی رو که زمانی محل زندگی حیوونها بود تصرف کردن. لوتوس توی سوتی که از نی درست شده بود دمید. صدای سوت مثل لایه ای از غم توی سرتاسر دریاچه ی خالی پیچید.
یه روز صبح، لوتوس رفت که برای بابابزرگ نی جمع کنه. وقتی یه پرنده ی بزرگ به سفیدی برف تازه رو دید که لای علف های مرداب ایستاده بود از حیرت خشکش زد. کناره های بال های بزرگش مثل یراق دوزی لباس با پرهای سیاه پوشونده شده بود. روی سرش که بالای گردن بلند و قوس دارش قرار داشت، قسمت قرمزرنگی دیده می شد که مثل تاجی از یاقوت درخشان به نظر می رسید. لوتوس در سکوت فریاد زد: یه درنا! اون داستان های زیادی درباره ی درناهای در خطر انقراض از پدربزرگ شنیده بود، اما تابحال درنایی ندیده بود. به دلیل اینکه تالاب داشت از بین می رفت درناها دیگه اونجا نمی اومدن.
بوم! یه صدای شلیک بلند لوتوس رو وحشتزده کرد. لوتوس برگشت و مردی رو دید که کلاهی از نی به سر داشت و لوله ی تفنگش رو درست به سمت پرنده نشونه گرفته بود! لوتوس نتونست صدایی از دهانش بیرون بده، اما خودش رو جمع کرد و با تیغ نی بری روی سطل فلزیش کوبید و صدایی مثل صدای رعد و برق ایجاد کرد. شکارچی کلاهش رو انداخت و فرار کرد و به پشت سرش هم نگاه نکرد. لوتوس با عجله به آب تالاب زد و به سمت پرنده رفت. وقتی درنا متوجه اون شد، سعی کرد فرار کنه اما به جاش از حال رفت. لوتوس پرنده ی سنگین رو جمع کرد و بلند کرد و در سکوت التماس می کرد: مقاومت کن. خواهش می کنم، مقاومت کن.
لوتوس تلوتلو خوران خودش رو به خونه و پیش بابابزرگ رسوند، که قبلاً هم حیوونهای دیگه ای رو نجات داده بود. بابابزرگ با احتیاط زخم پرنده رو بست و گفت: خون زیادی از دست داده، ولی زنده می مونه. لوتوس به بابابزرگ اعتماد داشت، اما باز هم نگران بود. درنا به ندرت تکون می خورد و حتی وقتی بابابزرگ بهش سوپ برنج می داد، چشم هاش رو باز نمی کرد. لوتوس پرنده رو فرستاد توی لونه ی گرم و نرمی که براش درست کرده بود و به آرومی نوازشش کرد، درست مثل کاری که وقتی مریض بود بابابزرگ انجام می داد.
لوتوس دو روز تمام با نگرانی مواظب پرنده بود و به زحمت خوابید. روز سوم، کنار لونه خوابش برد. وقتی جریان هوا رو احساس کرد بیدار شد. درنا برای اولین بار سرش رو بلند کرد و مستقیم به لوتوس نگاه کرد. لوتوس با احتیاط انگشت های کوچیکش رو روی سر پرنده گذاشت. پرنده گردنش رو کش آورد و با ملایمت خودش رو به گونه ی لوتوس مالید. قلب لوتوس تند می زد و چشم هاش پر از اشک شد.
لوتوس اسم دوست جدیدش رو «فدر» گذاشت. وقتی لوتوس به شستشوی زخم فدر کمک می کرد، پرنده بهش زل می زد. وقتی با نی اش سوت می زد، فدر سرش رو به گونه ی لوتوس می مالید. لوتوس که سراسر وجودش رو شادی گرفته بود، بین صخره ها می گشت و از درخت ها بالا می رفت تا برای فدر غذا پیدا کنه.
شب ها اغلب اونقدر سر فدر رو نوازش می کرد تا خوابش ببره. یه روز، فدر آهسته و با احتیاط، اولین قدمش رو برداشت. لوتوس پرید و چرخی زد و با خوشحالی بابابزرگ رو بغل کرد.
چیزی نگذشته بود که فدر همه جا لوتوس رو دنبال می کرد. سوت لوتوس که از نی درست شده بود، مثل عصای جادویی باعث می شد فدر بالا و پایین بره و آهسته یا سریع حرکت کنه. لوتوس اونقدر دوست جدیدش رو دوست داشت که نمی خواست به خاطر مدرسه ترکش کنه. بابابزرگ قاطعانه سرش رو به علامت نفی تکون داد.
فدر، انگار که متوجه شده باشه موضوع چیه، با گردن بلندش لوتوس رو به بیرون هل داد. بعد کل راه تا مدرسه دنبالش رفت. فدر بیرون کلاس لوتوس منتظر موند. همین که مدرسه تموم شد، لوتوس توی سوتش دمید و فدر از راه رسید. وقتی لوتوس با نت های کوتاه سوت می زد، فدر با ریتم روی پاهای بلند و لاغرش به خرامش در می اومد. وقتی لوتوس با نت های بلند سوت می زد، فدر گردنش رو پایین می آورد و بال های بزرگش رو باز می کرد. فدر هنوز نمی تونست پرواز کنه، اما می تونست برقصه!
بچه ها که حیرت زده شده بودن دست می زدن و تشویق می کردن. همه به لوتوس و فدر ملحق می شدن و به شکل دایره ای می رقصیدن. قلب لوتوس مملو از غرور شده بود. اون با نت های بلند و کشیده سوت می زد، درست مثل ملودی جشن سال نوی چینی.
بعد از اون فدر هر روز تا مدرسه همراه لوتوس می رفت. و هر روز بچه های دیگه باهاشون می رقصیدن. صدای سوت لوتوس دیگه غمگین نبود، بلکه سرشار از شادی بود.
یه شب، لوتوس از صدای قار قار ناگهانی فدر بیدار شد. بابابزرگ در رو باز کرد و دید که پله های جلوی خونه زیر آب رفتن. زلزله ای در دوردست دریاچه رو لرزونده بود و باعث شده بود دهکده رو سیل بگیره. بابابزرگ گفت: باید به همسایه ها خبر بدیم.
بابابزرگ و لوتوس توی قایق شون پریدن. فدر روی سینه ی قایق ایستاد. همچنان که از جلوی خونه های تاریک می گذشتند، بابابزرگ فریاد می زد: بیدار شید! دریاچه طغیان کرده! لوتوس با چوب بامبوش روی سطل فلزی می زد و باز هم صدایی مثل صدای رعد و برق ایجاد می کرد. فدر قار قار می کرد. خونه به خونه، همسایه ها بیرون اومدن و توی قایق هاشون پریدن. بیشتر از سیصد روستایی نجات پیدا کردن. قهرمان ماجرا فدر بود.
ماجرای فدر توی روزنامه ی محلی گزارش شد و اون توی کل ایالت مشهور شد. مردم به اونجا سرمیزدن تا این پرنده ی نادر رو ببینن و دوباره ماجرا رو بشنون. بابابزرگ ماجرای تیر خوردن درنا رو براشون تعریف می کرد و ازشون می خواست که توی دور نگه داشتن شکارچی ها از دریاچه کمک کنند. هربار لوتوس توی سوتش می دمید و اجازه می داد فدر برای میهمان ها برقصه.
ماه مارس از راه رسید. پرنده ها که از شمال برمی گشتن توی آسمون ظاهر می شدن. بال های فدر هنوز خیلی ضعیف تر از اون بود که بتونه پرواز کنه، اما دسته های پرنده ها رو تا وقتی دور می شدن تماشا می کرد.
لوتوس با حرکات دستش از بابابزرگ می پرسید: یعنی فدر ترکمون می کنه؟ لوتوس از نگاه مشتاقانه ی فدر وحشت کرده بود. بابابزرگ گفت: خونه ی فدر اونجاست. لوتوس به پایین نگاه کرد. دلش نمی خواست دوستش ترکش کنه، اما می دونست که هیچ وقت حاضر نیست اون رو از خونه و خونواده اش جدا کنه.
اون در سکوت بین صخره های بیشتری می گشت و از درخت های بیشتری بالا می رفت تا برای فدر غذا پیدا کنه. شب ها بیشتر نوازشش می کرد و محکم تر در آغوش می گرفتش.
بعد، یه روز، فدر بال هاش رو از هم باز کرد و توی آسمون پرید. زیاد دور نشد، اما لوتوس می دید که اون کاملاً درمان شده. لوتوس بال فدر رو نوازش کرد و اشک هاش روی پرهای نرم فدر ریختن. اون فهمیده بود که وقت رفتن فدر رسیده.
بابابزرگ فدر رو در آغوش گرفت و تا دریاچه برد و لوتوس هم آهسته پشت سرش راه می رفت. بابابزرگ فدر رو بالا گرفت و به آرومی اون رو توی هوا انداخت. فدر پرواز کرد، چند بار دور زد، اما کنار پاهای لوتوس فرود اومد. بابابزرگ دوباره امتحان کرد. باز هم فدر برگشت. بابابزرگ در حالیکه فدر رو به دست لوتوس می داد گفت: منتظر توئه. لوتوس مدتی طولانی سرش رو لای بدن گرم فدر پنهان کرد. وقتی شنید که یه دسته ی دیگه پرنده ی از بالای سرشون رد میشن، یه بار دیگه فدر رو در آغوش گرفت و بعد اون رو توی آسمون پرتاب کرد.
فدر با بال های باز پرواز کرد و چرخ زد، چرخ زد و پرواز کرد. لوتوس درحالیکه جلوی اشک هاش رو می گرفت به نشونه ی خداحافظی دست تکون داد. فدر قارقار طولانی ای کرد و بعد بال های بزرگش رو به هم زد و به سمت شمال اوج گرفت و در افق محو شد.
لوتوس دلتنگ فدر بود. همکلاسی هاش هم همینطور بودن. وقتی لوتوس از تپه ای که رو به شمال بود بالا می رفت، دوستانش دنبالش می اومدن. اونها دورش می نشستن و به سوت زدنش گوش می دادن. نت هاش که سرشار از عشق و اشتیاق بود، در آسمون معلق می شدن. اونها همه باور داشتن که فدر هرجایی هم که باشه میتونه این نت ها رو بشنوه.
صبح زود یه روز پاییزی، لوتوس صدای قارقار بلندی رو از بیرون شنید. از تخت بیرون پرید و به سمت در دوید و با فشار در رو باز کرد… فدر، به سفیدی برف، روی پله ی درگاه ایستاده بود. پشت سرش یه درنای ماده ی نوک قرمز و یه جوجه ایستاده بودن. خونواده ی فدر!
لوتوس در حالیکه آهسته حرکت می کرد تا پرنده ها رو نترسونه، دستش رو دراز کرد. فدر گردنش رو کشید و سرش رو به کف دست لوتوس مالید. بعد، لوتوس سر و صدای زیادی شنید. سر بلند کرد و نفسش رو توی سینه حبس کرد. لوتوس بازوی بابابزرگ رو می کشید و هر دو دوان دوان به سمت دریاچه رفتند.
آسمون که صدها درنا پرش کرده بودن سفید شده بود. درناها چرخ می زدن و شیرجه می زدن و آواز می خوندن و دور اونها می رقصیدن. بابابزرگ گفت: فدر کل دسته اش رو آورده! یه معجزه ی دیگه! دریاچه امسال متروکه نمی مونه. لب های لوتوس از خنده باز شد و به همراه فدر و دوستانش چرخ می زد و جست و خیز می کرد. صدای سوتش، به همراه آواز پرنده ها تا دوردست ها در آسمون طلایی طنین انداز شده بود.