پدینگتون در کاخ

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

پدینگتون در کاخ

یک روز صبح پدینگتون و آقای گروبر بیرون رفتن تا تعویض گارد تو کاخ باکینگهام رو تماشا کنن. آقای گروبر دوربینش رو برداشت. پدینگتون، یه پرچم سر یه چوب برای وقتی که ملکه رو ببینه، برداشت. و هر دوی اون ها روی صندلی جلوییِ اتوبوس نشستن تا بتونن همه ی جاهای دیدنیِ مسیر رو ببینن.

اتوبوس بیشتر راه رو رفت و بعد اون ها مجبور بودن از وسط پارک سنت جیمز پیاده برن. یه روز آفتابیِ دوست داشتنی بود و همه جا پر از گل بود. پدینگتون گفت: “فکر کنم بخوام چند تا از این گل ها رو برای ملکه بچینم.” آقای گروبر گفت: “ولی من فکر کنم بر خلاف قانونه. اینجا، جاییه که بهش میگن پارک سلطنتی، و در هر صورت همه ی گل ها متعلق به ملکه است. به علاوه، اگه بچینی شون گل ها برای کسایِ دیگه خراب میشن. اگه دوست داشته باشی، می تونم یه عکس ازت برای دفتر خاطراتت بگیرم. پدینگتون گفت: “داشتن یه باغچه به این بزرگی چقدر تجملیه! یعنی اون علف های باغچه اش رو کوتاه میکنه؟”

آقای گروبر خندید و همونطور که داشتن به طرف دروازه های بزرگ می رفتن، به سقف یه ساختمون که پشت سرشون بود، اشاره کرد و گفت: “آقای قهوه ای! امروز روز خوش شانسیِ ماست! پرچم در اهتزازه و معنیش اینه که ملکه خونه است.”

پدینگتون به طرف نرده ها رفت و پرچمش رو به احتمال اینکه ملکه ببینه، چندین بار تکون داد. اون با هیجان گفت: “فکر کنم یه نفر رو پشت یکی از پنجره‌ها دیدم، آقای گروبر. فکر می کنی ملکه بود؟” آقای گروبر گفت: “کسی چه میدونه؟”

کمی بعد، اونها صدای گروه موسیقی رو شنیدن. صدای موسیقی بلندتر و بلندتر میشد و صدای داد و فریاد بود و صدای پاهایی که داشتن رژه می رفتن. همون موقع، یک عالمه آدم جمع شد، به طوری که پدینگتون نمی تونست چیزی ببینه. آقای گروبر اول فکر کرد که بهتره پیشنهاد کنه که پدینگتون رو بالا بگیره تا اون بتونه ببینه. ولی آخر سر به جای این کار یه پریسکوپ براش خرید.

اون براش توضیح داد: “اگه از این تهش نگاه کنی، میتونی از بالای سر مردم ببینی.” پدینگتن امتحانش کرد، ولی تنها چیزی که تونست ببینه فقط صورت آدم های دیگه بود، که زیاد هم براش مهم نبودن.

آخر سر، اون سعی کرد از بین پاهای جمعیت به جلو بخزه، ولی وقتی به اون یکی سمت رسید، گروه رد شده بود. یه پسر کوچیک که به پدینگتون اشاره میکرد، گفت: “ببین! یکی از سربازها کلاهش رو انداخته.” مادرش گفت: “اسمش کلاه باسبیه، عزیزم!”

پدینگتون به روی پاهاش پرید. اون داد کشید: “من کلاه باسبی نیستم. من یه خرسم! بالاخره جمعیت متفرق شد تا اینکه فقط چند نفر باقی مونده بودن. آقای گروبر گفت: “آه عزیزم، رژه تموم شد و من حتی نتونستم یه عکس ازت با یکی از نگهبان ها بگیرم.” پدینگتون با ناراحتی گفت: “من حتی نتونستم ببینمشون.”

درست همون موقع، یه مرد با کلاه لبه دار یه چیزی به پلیسی که کنار دروازه ایساده بود گفت و به پدینگتون و آقای گروبر اشاره کرد. پلیس به سمت اونها اشاره کرد. اون گفت: “من دستور دارم تا شما رو به داخل دعوت کنم که بتونید یه عکس مناسب بگیرید. شما خیلی مفتخر شدید.”

پدینگتون وقتی با آقای گروبر، پشت سر پلیس از قسمت رژه کاخ عبور کردن و گارد خبردار ایستاد، حس مهم بودن بهش دست داد. وقتی آقای گروبر داشت عکس میگرفت، پدینگتون خبردار ایستاد و گفت: “فکر می‌کنم همین گارد، خیلی خوبه و نیازی نیست که عوض بشه.”

وقتی داشتن کاخ رو ترک می کردن، پدینگتون کنار دروازه ایستاد تا پرچمش رو تکون بده. اون پرسید: “فکر می کنی اونی که از پشت پنجره وقتی اول به اینجا رسیدیم، به من نگاه می کرد، ملکه بود؟” آقای گروبر گفت: “یا ملکه بود یا کسی بود که خرس ها رو خیلی دوست داره.” و یه عکس دیگه برای دفتر خاطرات پدینگتون گرفت. “وقتی داری عکس رو می چسبونی، باید محض اطمینان به اون پنجره یه علامت بزنی.”

“من در قصر!”