استرگا نونیا
آموزش رایگان زبان انگلیسی > پکیج: داستان های مصور صوتی / مجموعه: بسته ی دهم / درس: استرگا نونیاسرفصل های مهم
استرگا نونیا
توضیح مختصر
استرگا نونیا یه زن پیر بود که سردرد مردم رو با روغن و آب خوب میکرد.
- سطح سخت
دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»
راهنمای خواندن این درس
نکته اول:
ابتدا میتوانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.
نکته دوم:
اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.
فایل ویدیویی
متن انگلیسی درس
Strega Nona
In a town in Calabria, a long time ago, there lived an old lady everyone called Strega Nona, which means “Grandma Witch.” Although all the people in town talked about her in whispers, they all went to see her if they had troubles. Even the priest and the sisters of the convent went, because Strega Nona did have a magic touch. She could cure a headache with oil and water and a hairpin. She made special potions for the girls who wanted husbands. And she was very good at getting rid of warts. But Strega Nona was getting old, and she needed someone to help her, keep her little house and garden.
So, she put up a sign in the town square. And Big Anthony, who didn’t pay attention, went to see her. “Anthony,” said Strega Nona, “you must sweep the house and wash the dishes. You must weed the garden and pick the vegetables. You must feed the goat and milk her. And you must fetch the water. For this, I will give you three coins and a place to sleep and food to eat.” “Oh grazie,” said Big Anthony. “The one thing you must never do,” said Strega Nona, “is touch the pasta pot. It is very valuable and I don’t let anyone touch it!” “Oh sì, yes,” said Big Anthony.
And so the days went by. Big Anthony did his work and Strega Nona met with the people who came to see her for headaches and husbands and warts. Big Anthony had a nice bed to sleep in next to the goat shed, and he had food to eat. One evening when Big Anthony was milking the goat, he heard Strega Nona singing. Peeking in the window, he saw Strega Nona standing over the pasta pot. And She sang, Bubble, bubble, pasta pot, boil me some pasta, nice and hot, I’m hungry and it’s time to sup, Boil me some pasta to fill me up. And the pasta pot bubbled and boiled and was soon filled with steaming hot pasta. Then Strega Nona sang, Enough, enough, pasta pot, I have my pasta, nice and hot So simmer down my pot of clay, Till I’m hungry another day.
“How wonderful!” said Big Anthony. “That’s a magic pot for sure!” And Strega Nona called Big Anthony in for supper. But too bad for Big Anthony, because he didn’t get to see Strega Nona blow three kisses to the magic pot. And this is what happened. The next day when Big Anthony went to the town square to fetch the water, he told everyone about the pasta pot. And naturally everyone laughed at him, because it sounded so silly — a pot that cooked all by itself. “You’d better go and confess to the priest, Big Anthony,” they said. “Such a lie!” And Big Anthony was angry and that wasn’t a very good thing to be. “I’ll show them!” He said to himself. “Someday I will get the pasta pot and make it cook! And then they’ll be sorry.”
That day came sooner than even Big Anthony could have thought, because two days later Strega Nona said to Big Anthony, “Anthony, I must go over the mountain to the next town to see my friend, Strega Amelia. Sweep the house and weed the garden. Feed the goat and milk her, and for your lunch, there’s some bread and cheese in the cupboard. And remember, don’t touch the pasta pot.” “Oh, yes—yes—Strega Nona,” said Big Anthony. But inside he was thinking, my chance has come!
As soon as Strega Nona was out of sight, Big Anthony went inside, pulled the pasta pot off the shelf, and put it on the floor. “Now, let’s see if I can remember the words,” said Big Anthony. And Big Anthony sang, and you feel free to sing along with me if you remember the words. Bubble, bubble, pasta pot, boil me some pasta, nice and hot, I’m hungry and it’s time to sup, Boil enough to fill me up. And sure enough, the pot bubbled and boiled and began to fill up with pasta. “Aha!” said Big Anthony, and he ran to the town square, jumped on the fountain, and shouted, “Everybody get forks and plates and platters and bowls. Pasta for all at Strega Nona’s house. Big Anthony has made the magic pasta pot work.” Of course everyone laughed, but ran home to get forks and plates and platters and bowls, and sure enough, when they got to Strega Nona’s the pasta pot was so full it was beginning to overflow. Big Anthony was a hero!
He scooped out pasta and filled the plates and platters and bowls. There was more than enough for all the town’s people, including the priests and the sisters from the convent. And some people came back for two and three helpings, but the pot was never empty. When all had their fill, Big Anthony sang, Enough, enough, pasta pot, I have my pasta nice and hot. So simmer down, my pot of clay Until I’m hungry another day. But, alas, he did not blow the three kisses! He went outside and to the applause of the crowd, Big Anthony took a bow. He was so busy listening to compliments from everyone that he didn’t notice the pasta pot was still bubbling and boiling, until a sister from the convent said, “Oh, Big Anthony, look!” And pasta was pouring out of the pot all over the floor of Strega Nona’s house and was coming out the door!
Big Anthony rushed in and shouted the magic words again, but the pot kept bubbling. He took the pot off the floor, but pasta kept pouring from it. Big Anthony grabbed a cover and put it on the pot and sat on it. But the pasta raised the cover, and Big Anthony as well, and spilled on the floor of Strega Nona’s house. “Stop!” yelled Big Anthony. But the pasta did not stop and if someone hadn’t grabbed poor Big Anthony, the pasta would have covered him up. The pasta had all filled the little house. Out of the windows and through the doors came the pasta and the pot kept right on bubbling. The town’s people began to worry. “Do something, Big Anthony,” they shouted. Big Anthony sang the magic song again but without the three kisses it did no good!
By this time the pasta was on its way down the road and all the people were running to keep ahead off it. “We must protect our town from the pasta,” shouted the mayor. “Get mattresses, tables, doors — anything to make a barricade.” But even that didn’t work. The pot kept bubbling and the pasta kept coming! “We are lost,” said the people, and the priest and the sisters of the convent began praying. “The pasta will cover our town,” they cried. And it certainly would have, if Strega Nona not come down the road, home from her visit. She didn’t have to look twice to know what had happened.
She sang the magic song and blew the three kisses and with a sputter. the pot stopped boiling and the pasta came to a halt. “Oh, grazie—thank you, thank you, Strega Nona,” the people cried. But then they turned on poor Big Anthony. “String him up,” the men of the town shouted. “Now, wait,” said Strega Nona. “The punishment must fit the crime.” And she took a fork from a lady standing nearby and held it out to Big Anthony. “All right, Anthony, you wanted pasta from my magic pasta pot,” Strega Nona said, “and I want to sleep in my little bed tonight. So start eating.” And he did — poor Big Anthony.
ترجمه‌ی درس
استرگا نونیا
تو زمان های دور و دراز، تو شهر کالابریا، زنی پیر زندگی می کرد که همه ، استرگا نونیا صداش می کردند که معنیش “مادر بزرگ جادوگر” بود. هر چند که همه ی مردم شهر درباره اون تو گوش هم حرف میزدن، ولی هر کدوم از اونها اگه مشکلی داشت به ملاقاتش می رفت. حتی کشیش و خواهرهای توی صومعه هم می رفتن، برای اینکه استرگا نونیا یه دست جادویی داشت. اون سردرد رو با روغن و آب و سنجاق سر خوب می کرد. اون یه معجون خاص برای دختر هایی که شوهر می خواستن درست می کرد. و کارش تو خلاص شدن از دست زگیل ها عالی بود. ولی استرگا نونیا داشت پیر می شد و به کسی نیاز داشت که بهش کمک کنه تا از خونه و باغچه ی کوچکش مراقبت کنه.
بنابراین یه تابلو تو میدون شهر نصب کرد. و آنتونی بزرگ که هیچ توجهی نشان نمی داد به ملاقاتش رفت. استرگا نونیا گفت: “آنتونی تو باید خونه رو جارو کنی و ظرف ها رو بشوری. باید باغچه را هرس کنی و سبزیجات رو بچینی. و باید آب بیاری. و برای همه این کارها من سه سکه و یه تخت برای خوابیدن و غذایی برای خوردن بهت میدم.” آنتونی بزرگ گفت: “آه، ممنونم!” استرگا نونیا گفت: “تنها کاری که نباید انجام بدی اینه که به قابلمه ی پاستا دست بزنی. خیلی ارزشمنده و من اجازه نمی‌دم کسی بهش دست بزنه.” آنتونی بزرگ گفت: “آه، بله، بله!”
و روزها اینطور سپری شدن. آنتونی بزرگ کارش را انجام می داد و استرگا نونیا، مردمی رو که به خاطر سردرد، شوهر یا زگیل به دیدنش می رفتن رو ملاقات می کرد. آنتونی بزرگ، یه تختِ خوب برای خوابیدن کنار آلونکِ بز و غذایی برای خوردن داشت. یه روز عصر، آنتونی بزرگ داشت بز رو می دوشید که صدای آواز خوندن استرگا نونیا رو شنید. از پنجره سرک کشید و دید که استرگا نونیا سر قابلمه ی پاستا ایستاده. و اینطور میخونه، قل قل کن، قل قل کن، قابلمه ی پاستا، و برای من پاستا بجوشون، خوب و گرم. گرسنمه و وقت شامه. کمی برام پاستا بجوشون تا شکمم رو پر کنه. و قابلمه ی پاستا غلغل کرد و جوشید و به زودی پر از پاستا با بخار گرم شد. بعد استرگا نونیا خوند، بسه، بسه، قابلمه ی پاستا، پاستای خوب و گرمم رو گرفتم. پس، قابلمه ی سفالیم، آروم تر بجوش تا روزی که دوباره گرسنم بشه.
آنتونی بزرگ گفت: “چقدر عالی! مطمئناً یه قابلمه ی جادوئیه!” و استرگا نونیا، آنتونی بزرگ رو برای شام صدا کرد داخل. و برای آنتونی بزرگ خیلی بد شد، برای اینکه ندید که استرگا نونیا سه تا بوسه برای قابلمه جادویی فرستاد. و این اتفاقی بود که افتاد. روز بعد وقتی آنتونی بزرگ به میدون شهر رفت تا آب بیاره، به همه درباره قابلمه پاستا گفت. و طبیعتاً، همه بهش خندیدن، چون قابلمه ای که خود به خود غذا می پخت- خیلی احمقانه به نظر می‌رسید. اونها گفتن: “آنتونی بزرگ، بهتره بری و پیش کشیش اعتراف کنی! عجب دروغی!” آنتونی بزرگ خیلی عصبانی شد و این چیز خوبی نبود. پیش خودش گفت: “بهشون نشون میدم. یه روز قابلمه ی پاستا رو گیر میارم و کاری می کنم که بپزه. و بعد اونها از کارشون پشیمون میشن.”
اون روز، خیلی زودتر از اونی که آنتونی بزرگ فکرش رو میکرد از راه رسید. برای اینکه دو روز بعد، استرگا نونیا به آنتونی بزرگ گفت: “آنتونی بزرگ من باید به اون طرف کوه، به اون یکی شهر، برای دیدن دوستم استرگا آملیا برم. خونه رو جارو کن و باغچه رو هرس کن. به بز غذا بده و شیرش رو بدوش. و برای ناهارت کمی نون و پنیر تو کابینت هست. و یادت نره که به قابلمه پاستا دست نزنی.”آنتونی بزرگ گفت: “آه، بله- بله- استرگا نونیا.” ولی تو دلش فکر میکرد که شانسم از راه رسید!
همین که استرگا نونیا دور شد، آنتونی بزرگ رفت تو و قابلمه ی پاستا رو از کابینت در آورد و گذاشتش رو زمین. آنتونی بزرگ گفت: “حالا بذار ببینیم که کلمات رو یادم میاد یا نه! و انتونی بزرگ خوند، و شما هم اگه کلمات را به یاد میارید، آزادید که همراه من بخونید. قل قل کن، قل قل کن، قابلمه ی پاستا، و برای من پاستا بجوشون، خوب و گرم. گرسنمه و وقت شامه. کمی برام پاستا بجوشون تا شکمم رو پر کنه. و قابلمه قل قل کرد و جوشید و شروع به پر شدن از پاستا کرد. آنتونی بزرگ گفت: “آهان!” و به طرف میدون شهر دوید و پرید روی آب نما، و داد زد: “همه، چنگال و بشقاب و دیس و کاسه بیارید. پاستا برای همه تو خونه ی استرگا نونیا. آنتونی بزرگ کاری کرده که قابلمه جادویی کار کنه.” البته همه بهش خندیدن ولی دویدن به خونه که چنگال و بشقاب و دیس و کاسه بیارن. و وقتی به خونه ی استرگا نونیا رسیدن قابلمه ی پاستا به قدری پر بود که داشت سرریز می شد. آنتونی بزرگ یه قهرمان بود!
اون پاستا رو بیرون می کشید و بشقاب ها و دیس ها و کاسه ها را پر میکرد. برای همه ی مردم شهر، شامل کشیش و خواهران صومعه به اندازه ی کافی پاستا بود. و بعضی از مردم برای بار دوم و سوم اومدن، و قابلمه هیچ وقت خالی نبود. وقتی همه سیر شدن، آنتونی بزرگ خوند، بسه، بسه، قابلمه ی پاستا، پاستای خوب و گرمم رو گرفتم. پس، قابلمه سفالیم آروم تر بجوش تا روزی که دوباره گرسنم بشه. ولی افسوس که یادش رفته سه تا بوس بفرسته! اون برای تشویق جمعیت به بیرون رفت و آنتونی بزرگ تعظیم کرد. انقدر مشغول گوش دادن به تعریف‌ها و تمجیدات مردم بود که متوجه نبود که قابلمه هنوز هم داره می-جوشه، تا این که یکی از خواهران صومعه گفت: “آه آنتونی بزرگ، ببین!” پاستا داشت از قابلمه روی زمینِ خونه ی استرگا نونیا می ریخت و از در میومد بیرون!
آنتونی بزرگ با عجله رفت و کلمات جادویی را دوباره گفت ولی قابلمه از قل قل نیفتاد. اون قابلمه رو از رو زمین برداشت، ولی باز هم پاستا ازش بیرون می‌ریخت. آنتونی بزرگ یه ملافه برداشت و انداخت روی قابلمه و نشست روش. ولی پاستا ملافه و آنتونی بزرگ رو بلند کرد، و روی زمین خونه ی استرگا نونیا ریخت. آنتونی بزرگ داد زد: “بسه!” ولی پاستا بس نکرد و اگه یکی آنتونی بزرگ بیچاره را نگرفته بود، پاستا روش رو می پوشوند. پاستا همه ی خونه رو در بر گرفت. از درها و پنجره های خونه، پاستا بیرون می زد و قابلمه هنوزم می جوشید. مردم شهر نگران شدن. اونها فریاد میزدن: “آنتونی بزرگ کاری بکن!” آنتونی بزرگ دوباره آواز جادوئی رو خوند ولی بدون سه تا بوسه هیچ نتیجه ای نداشت!
تو همین زمان، پاستا راهش رو به طرف پایین جاده طی می کرد و مردم جلوش داشتن از دستش فرار میکردن. شهردار داد زد: “باید شهرمون رو از دست پاستا نجات بدیم. تشک و در و میز بیارید- هر چیزی که باهاش مانع ایجاد کنیم.” ولی حتی این کار هم جواب نداد. قابلمه به جوشیدن و پاستا به بیرون اومدن ادامه میداد. مردم گفتن: “ ما راهمون رو گم کردیم.” و کشیش و خواهران صومعه شروع به عبادت و راز و نیاز کردن. اونها داد می زدن که: “ پاستا همه شهر رو میگیره.” و قطعاً هم این کار رو می کرد، اگه استرگا نونیا از پایین جاده نمیومد. لازم نبود برای فهمیدن این که چه اتفاقی افتاده دو بار نگاه کنه.
اون با عصبانیت شعر جادوئی رو خوند و سه تا بوسه رو فرستاد. قابلمه از جوشیدن ایستاد و پاستا متوقف شد. مردم داد می زدن: “آه، تشکر، ممنون- ممنون- استرگا نونیا.” ولی بعد رو کردن به آنتونی بزرگ بیچاره. مردهای شهر داد زدن: “دارش بزنید!” استرگا نونیا گفت: “فعلا صبر کنید. مجازات باید مناسب جرم باشه!” و یه چنگال از دست زنی که اون نزدیکی ایستاده بود گرفت و به آنتونی بزرگ داد. استرگا نونیا گفت: “خیلی خوب آنتونی. تو از قابلمه ی جادویی من پاستا میخواستی؟ و من هم می خوام امشب تو رختخوابم بخوابم. پس شروع کن به خوردن !” و اون هم شروع کرد- آنتونی بزرگ بیچاره!