هجده تا خاله‌ی امیلی

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

هجده تا خاله‌ی امیلی

سارا یه خاله داشت که اونو با خودش به باله می‌برد. کریس مادربزرگ و پدربزرگی داشت که اونو تو بازی‌های بیسبال تشویق می‌کردند. جیمز یه عمو داشت که اونو مهمان تیکه‌های موز می‌کرد.

امیلی کسی را مثل اونا نداشت. البته مامانش بود، ولی مامانش مشغول نگهداری بچه جدید بود.

بنابراین، امیلی یک آگهی چاپ کرد و اونو به پانل توجه سوپرمارکت چسبوند. نیازمند یک خاله برای امیلی هستیم. لطفاً روز شنبه به آدرس خیابان ماپل۳۲، آپارتمان شماره ۴، مراجعه شود .

روز شنبه از راه رسید. همه صبح روز رو امیلی از پنجره آپارتمان کوچیکشون به بیرون نگاه ‌کرد. هیچ‌کس نیومد. کل بعد از ظهر رو امیلی توی خونه قدم زد. بازم کسی نیومد. دیگه کم مونده بود که امیلی تسلیم بشه که صدای زنگ در اومد! امیلی دوید که ببینه کی پشت دره.

یه خانوم مو خاکستریِ مرتب لباس پوشیده گفت:”سلام امیلی، من می‌تونم خاله وینی تو باشم.” بعد برای اینکه امیلی بیشتر سورپرایز بشه، دو تا خانم دیگه هم از پشت سر خاله وینی پیداشون شد. یکیشون گفت: “و من هم میتونم خاله روکسی تو باشم.” اون یکی گفت: “من هم خاله کارمن تو هستم.” امیلی جواب داد: “اوه! آه… لطفاً بفرمایید تو.”

همین که امیلی درو بست، یه صدای زنگ دیگه شنید. این بار امیلی یه دریا از خانم‌های خنده‌رو، رو دید که همشون میخواستن خاله‌ی امیلی باشن. اونا صاف اومدن توی خونه. کف زمین نشستن، به کنار پنجره تکیه کردن، و روی پیانو لم دادن. خاله وینی پرسید: “امیلی تو باله دوست داری؟” خاله روکسی پرسید: “یا بیسبال؟” خاله کارمن پرسید: “یا بستنی؟” امیلی جواب داد: “آه، بله!” این دقیقاً همان چیزی بود که امیلی انتظارشو می‌کشید.

مامان امیلی اومد تو، تا ببینه این همه قیل و قال برای چیه. امیلی با غرور جواب داد: “اینا خاله‌های جدید منن!” مامان امیلی کمی شوکه شد. ولی خاله‌ها مامان امیلی رو باد زدن و براش چایی درست کردن. خیلی زود، مامان امیلی حالش بهتر شد. خاله وینی توضیح داد که، “ ما از خانه سالمندان خیابان پایین می‌آیم. ما دوست داریم که امیلی رو با خودمون ببریم به باله.”

اونا دو ردیف پشت سر دوست امیلی، سارا و خاله اش رو پُر کردن. امیلی و همه خاله‌ها از رقصِ رقاصها به هیجان اومده بودن. به غیر از خاله روکسی که سرشو تکون داد و کیفش رو از دستش انداخت زمین. همه وسایلهاش، مثل رژ لب، خط چشم، چهار دلار و سی سنت پول خرد، یک دیسکت بازی، دو بسته پاپ کورن، و یه دستگاه مخصوص ماساژ پا، از دستش افتاد و غلت خورد رفت تو راهرو. رقاص اول باله که دهنش از تعجب باز مونده بود، رفت پشت سر پارتنرش. امیلی هم مثل همه و سارا که برگشته بود و زل زده بود، فرو رفت تو صندلیش.

بعد از اون اتفاق خاله روکسی گفت: “متاسفم امیلی، فکر کنم باله مناسب من نیست. من هم بیس بال دوست دارم!” امیلی بهش گفت: “تیم من شنبه بعد بازی داره.” امیلی با خودش فکر کرد، حتماً هیچ چیز غیر عادی‌ای تو مسابقه بیسبال اتفاق نمیافته.

همه خاله ها اومدن، و امیلی رو به شدت تشویق کردند، که باعث دلگرمی امیلی شد. وقتی که داور امیلی رو به خاطر اینکه برای بار دوم تو زمین سُر خورد، بیرون کرد، خاله کارمن رفت توی زمین، و داد زد: “هی داور! تو به اندازه ی یه خفاش کوری! امیلی حالش خوب بود.”

کریس، دوست امیلی پرسید: “اون کیه؟” امیلی خودشو جمع کرد. امیلی خاله‌های دیگه رو، که داشتن خاله کارمن رو کنار می‌کشیدن، تماشا می‌کرد. ای کاش اونا هم مثل بقیه، فقط میشستن و تشویق میکردن.

شنبه بعد هجده تا خاله امیلی پیشنهاد کردن که برای خوش گذرونی برن با هم بستنی بخورن. قبل از اینکه سفارش شون رو بدن جوجه تیغی کوچولوی خاله وینی که اسمش ویلبر بود، از جیبش در رفت و فرار کرد توی مغازه.

مشتریا پریدن روی صندلی ها، گارسن ها سینی‌هاشون رو انداختن و فرار کردن، خاله وینی، ویلبر رو که رفته بود زیرِ میزی که جیمز و عموش نشسته بودن و داشتن تیکه های موز می خوردن، دنبال کرد.

صاحب مغازه، ویلبر، خاله‌ها و امیلی رو از مغازه بیرون کرد. امیلی وقتی داشت از کنار جیمز رد می شد از خجالت سرخ شد.

خاله وینی گفت: “متاسفم امیلی، سری بعد، ویلبر رو میزارم تو خونه و میام. نظرت درباره این که شنبه بعد بریم به پیک نیک چیه؟” امیلی پاهاش رو عوض کرد و گفت: “خب …. اِاِاِاِ …..” و بعد زل زد به پیاده‌رو و گفت: “فکر کنم شنبه بعد من کار داشته باشم.” خاله ها با ناامیدی گفتن: “آهان”! … و بعد خداحافظی کردن و به سختی دور شدن و رفتن. امیلی وقتی که داشت رفتن اونا رو تماشا می‌کرد آهی کشید و گفت: “کاش که اینقدر… متفاوت نبودن”!

بعد از یه مدت طولانی، یه روز امیلی یه آگهی ، روی پانل سوپرمارکت دید، که روش نوشته بود: “به یک برادرزاده یا خواهرزاده برای خاله‌های تنها نیازمندیم.. لطفاً به خانه سالمندان مراجعه شود نکته: باید حاضر باشه با هر نوع خاله‌ای کنار بیاد.” امیلی، زُل زده بود به آگهی. مخصوصاً کلمه “تنها” توجهش را جلب کرد. امیلی در حالیکه داشت به مامانش کمک می‌کرد تا وسایل‌ها رو جا به جا کنه، غرق در افکار خودش شده‌بود. اون بستنی رو گذاشت توی کابینت، حبوبات رو گذاشت تو فریزر، و کاهو رو گذاشت توی ماشین ظرفشویی. وقتی که کارش تموم شد شونه‌هاش رو تکون داد و رفت به سمت در.

خانه سالمندان خالی بود. به جز یه نفر که داشت توی یه گوشه ورق بازی می‌کرد. خاله وینی بود. خاله وینی همین که سرشو بلند کرد و امیلی رو دید، گریه کرد و گفت: “امیلی، این واقعا تویی؟ همینجا منتظر بمون تا به بقیه هم زنگ بزنم تا بیان!”

خیلی زود، خاله روکسی از آرایشگاه بدو اومد. پشت سرش، خاله کارمن از باشگاه اومد، و خاله پتونیا از پارک. خاله‌های دیگه هم دونه به دونه پشت سرشون اومدن. اونها داد زدن که: “ هورااا! امیلی برگشته!” بیاین فردا با هم بریم پیکنیک! امیلی گفت: “آره بیاین بریم!”

روز بعد، امیلی وقتی خاله کارمن کلاهش رو از توی برکه براش گرفت، بهش لبخند زد. خاله روکسی با دوستای جدیدی که پیدا کرده بود داشت دیسک بازی می‌کرد. خاله پتونیا کیک رو با چند تا پسر شکارچی تقسیم کرد، و خاله وینی و ویلبر با هم قایم موشک بازی میکردن. پیک نیک اونا، از پیک نیک بقیه خیلی متفاوت‌تر بود. امیلی و هجده تا خاله‌اش هیچ وقت نمی‌تونستن یه پیک نیک بهتر ومتفاوت‌تر از این داشته باشن.