داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

برادرِ بزرگ ترِ کله قرمزِ ضایعم

توضیح مختصر

دو تا برادر و خواهر بودن که برادر بزرگه همیشه سر به سر خواهر کوچولو میذاشت.

  • سطح ساده

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

My Rotten Redheaded Older Brother

My brother and our mother and I all lived with my grandparents on their farm in Union City, Michigan. Now my babushka, my grandmother, knew lots of things. She knew just how to tell a good story. She knew how to make ordinary things magical. And she knew how to make the best chocolate cake in Michigan.

After she told my brother and me a grand tale from her homeland, we’d always ask, “Bubbie, is that true?” She’d answer, “Of course is true, but it may not have happened!” Then she’d laugh.

Now, I knew that she loved me all right, but I couldn’t quite understand how she could even like my older brother, Richard. He had orange hair that was like wire; he was covered in freckles and looked like a weasel with glasses. The one thing that my Bubbie didn’t seem to know was how perfectly awful my brother really was! Mind you, he was always nice whenever she was around us; but as soon as she’d leave, he would do something terrible to me and laugh.

There were so many things that I couldn’t stand about him. The worst was that he was always telling me he could do just about everything better than I. “Bet I can pick more blackberries than you can,” he jeered at me one day. “No you can’t.” “Can so.” “Cannot!” “Can,” he whispered. “Not,” I said louder. “Can!” he whispered so low that I could hardly hear him. “Not!” I screamed back.

We both picked berries for most of the afternoon. Well, he upped and did it! He not only picked more berries than I, he set a record that wasn’t even challenged for the next ten years. “You make me sick, Richard Barber!” I yelled at him. Then he smiled that smile that only a rotten redheaded older brother could smile.

I guess I would have to face it. He could run the fastest, climb the highest, throw the farthest, sit the longest, get the dirtiest, burp the loudest, and spit the farthest. He had no equal, certainly not me! “And I’m four years older than you… Always have been and always will be,” he sneered.

There had to be something– SOMETHING I could do that he couldn’t! Then an inspired thought comforted me like a fresh breeze on a hot summer day. “Oh, Richie,” I cooed as I stood next to the rhubarb bushes. “Do you like rhubarb?” “No!” he said. “It’s the sourest stuff on this planet!”

Now I knew, at long last, that I had him. “Bet I can eat more of this raw rhubarb than you can without getting the puckers!” I challenged. “I don’t think so!” “I do!” “I don’t!” he said, narrowing his eyes. “I do!” I insisted. “Don’t,” he hissed, looking smug. “Do,” I said furiously as I grabbed the first stalk and started chewing it almost down to the leaf.

When I couldn’t get one more sour bite into my mouth, he was still eating with relish. “I thought you said you don’t like rhubarb,” I said through pursed lips. “I don’t like it… I love it!” he announced as he popped the last stalk into his mouth.

I was so mad; I couldn’t even feel how my belly was starting to ache. “I can’t stand you, Richard Barber… I double dog can’t stand you!” I screamed as I went into the house to be consoled by my grandmother. “Yeah, and I’m four years older than you, too, you little twerp… Always have been and always will be!” he called after me. Then he laughed that rotten redheaded older brother laugh.

That night at dinner I could hardly eat. “Have you been eating angry apples again, child?” Bubbie asked as she sliced me a huge wedge of rhubarb pie. “I baked your favorite!” Richard gave me one of his extra-rotten, weasel-eyed, greeny-toothed grins.

At bedtime my Bubbie came and sat on the edge of my bed like she did every night. “Look, a falling star,” she said. We watched it streak across the sky. Then she spit twice between her fingers and gave her chest a loud slap. “Why did you do that, Bubbie?” I asked. “I was making a wish… Didn’t you know that wishes on falling stars come true?”

At last I knew how I was going to get back at my brother. For the longest time I watched the dark sky until I saw a star shoot across the night. Then I spit between my two fingers and slapped my chest. It was done. My wish was to do something– anything– better than my brother. I’d show him!

The next morning all I could think about was my wish. I was thinking about it so hard I almost didn’t notice the wagons and trucks pulling into the field down the road near Four Corners. “A traveling carnival,” my brother shouted as he ran toward me. “They’re setting up right here in our field! I bet I can eat more hot dogs than you can,” he teased.

He was already starting it, but this time I was going to do something so incredible that even he would have to sit up and take notice. I had a star wish. I’d show my rotten redheaded older brother, alright.

That night I ran straight for the merry-go-round. We must have taken fifty turns on that carousel. But then my brother got off! I stayed on. I went around and around and around. “I knew I could do this longer than you,” I shouted to my brother, feeling proud but just a bit dizzy. “Treesha,” I heard my Bubbie call out. “Get off from that thing… It’s time to go home!”

The last thing I remembered was stepping off from the platform. Next thing I knew I woke up with Bubbie sitting on the edge of my bed. Mom and Grandpa were there, too. “You gave us all a fright!” Momma said. “How do you feel?” “What happened?” I asked. “You fell!” my rotten redheaded older brother announced with the biggest grin on his face. “I don’t know what we would have done,” my Bubbie said softly. “Your brother carried you all the way home, and then he had to run to get Dr. Lee.” “You had to have stitches… I watched it all!” he said excitedly. “You fell off the merry-go-round right into some pop bottles,” my gramps added. “You even passed out!” my brother chirped. “Looks like you finally did something special!”

It was from that exact moment that our relationship changed somehow. “Thanks, Richie,” I said to him. “What’s a big brother for, anyway,” he said blushing.

we were all out in the yard. On hot Michigan nights it was my family’s custom to sleep outside, where it was cool. “Look at those stars,” Bubbie said quietly. “Wishes are funny, aren’t they,” I said. “Sometimes they come true differently than you think they will.” “That’s why you have to be very careful what you wish for… it just may come true!” Bubbie said.

Then she squeezed both of our hands. “Hang onto the grass,” she whispered. “Why, Bub?” my brother asked. “Because if we don’t we might float up to the stars.”

Then she leaned over and kissed us both three times. “I kiss your eyes, and I hold both of your hearts in my good keeping. And this night I thank God that I walk this earth with both of you. Amen!”

Then we all just lay on our blankets in the gentle summer night. “I’ll always be four years older than you, though,” my brother whispered softly. Then he smiled. All of us held one another’s hands, and then we all drifted off to sleep.

ترجمه‌ی درس

برادرِ بزرگ ترِ کله قرمزِ ضایعم

من و برادر و مادرمون به همراه مادربزرگ و پدربزرگ مون، تو مزرعه ی اونها تو شهرِ یونیونِ میشیگان زندگی میکردیم. حالا، بابوشگایِ من؛ یعنی مادربزرگم، یه عالمه چیز بلد بود. اون بلد بود چطور یه داستان خوب تعریف کنه. بلد بود چطور از چیزهای ساده، چیزهای جادویی درست کنه، و اون بلد بود که بهترین کیک شکلاتی تو میشیگان رو بپزه.

بعد از این که اون به من و برادرم قصه هایی از سرزمین مادریش رو تعریف می کرد، ما همیشه می-پرسیدیم: “بوبی، حقیقت داره؟” و اون جواب می داد: “البته که حقیقت داره، فقط هنوز اتفاق نیفتاده!” بعد می خندید.

حالا من می دونم که اون منو خیلی دوست داشت، ولی نمی تونستم دقیقاً متوجه بشم که چطور می-تونست برادر بزرگترم، ریچارد رو دوست داشته باشه. اون موهای نارنجی شبیهِ سیم داشت. کل بدنش پر از کک و مک بود، و شبیه راسویِ عینکی بود. تنها چیزی که ظاهراً بوبیِ من ازش بی اطلاع بود، این بود که برادرم واقعاً چقدر مزخرفه. یادآوری کنم که اون همیشه وقتی مادربزرگ اطراف مون بود ،خوب بود ولی همین که اون می رفت، یه کار وحشتناک انجام می داد و به من می خندید.

یه عالمه چیز در موردش بود که من نمی تونستم تحمل کنم. بدترین این بود که همیشه بهم می‌گفت، اون میتونه همه چیز رو بهتر از من انجام بده. اون یه روز به مسخره بهم گفت: “شرط می بندم که من بیشتر از تو تمشک می چینم.” “نه، نمیتونی!” “می تونم.” “نمی تونی!” اون به آرومی می گفت: “میتونم!” من بلند می گفتم: “نه!” اون به قدری آروم، که من به زحمت می تونستم صداش رو بشنوم می گفت: “میتونم!” من داد می کشیدم: “نه!”

هر دوی ما تقریبا کل بعد از ظهر رو تمشک چیدیم. خب، اون بیشتر چید و موفق شد! نه تنها تمشک-هایی بیشتر از من چید، بلکه اونقدر چید که رکورد ده سال بعد رو هم به چالش می کشید. من سرش داد کشیدم: “حالمو به هم میزنی، ریچارد باربر!” بعد اون لبخند زد. از لبخندهایی که فقط یه برادرِ بزرگترِ کله قرمزِ ضایع میتونه بزنه.

حدس زدم که باید باهاش روبرو بشم. اون می تونست سریع تر از من بدوه، بالاتر از من از جایی بالا بره، دورتر پرت کنه، به مدت طولانی تری بشینه، بیشتر کثیف بشه، با صدای بلندتری آروغ بزنه، و به جای دورتری تف کنه. اون هیچ چیز مساوی ای نداشت، قطعاً نه برای من! اون با تمسخر می گفت: “و من چهار سال از تو بزرگترم! همیشه بودم و همیشه هم خواهم بود.”

باید یه چیزی بود، یه چیزی، که من می تونستم انجام بدم و اون نمی تونست! بعد یه فکر الهام‌بخش، مثل یه نسیمِ خنک، تو روز گرم تابستونی، آرومم کرد. وقتی که کنار بوته‌های ریواس ایستاده بودم به آرومی گفتم: “هی ریچی! ریواس دوست داری؟ اون گفت: “نه! ترش ترین چیز روی سیار است!”

حالا دیگه می دونستم که بالاخره مچش رو گرفتم. این طور به چالشش کشیدم: “ولی من میتونم ریواسِ خامِ بیشتری بدون اینکه صورتم جمع بشه، نسبت به تو بخورم.” “من این طور فکر نمی کنم!” “چرا!” اون که چشم هاش رو نازک کرده بود، گفت: “نه، فکر نمی کنم!” من اصرار کردم که: “میتونم!” اون وقتی داشت به حالت از خود راضی به من نگاه می کرد، آرام گفت: “نمی تونی!” من با عصبانیت گفتم: “میتونم!” و اولین ساقه رو قاپیدم و شروع به جویدنش کردم تا اینکه به برگش رسیدم.

در حالیکه من نمی تونستم یه تیکه ی ترشِ دیگه ازش رو تو دهنم بذارم، اون هنوز داشت با لذت می خورد. من از بین لب های جمع شدم گفتم: “فکر می کردم ریواس دوست نداری!” اون وقتی که داشت آخرین ساقه رو تو دهنش می چپید اعلام کرد که: “نه دوست ندارم … عاشقشم!”

خیلی عصبانی بودم؛ اونقدری که حتی شکمم رو که داشت درد میکرد رو احساس نمی کردم. وقتی که داشتم می رفتم تو خونه تا از مادربزرگم مشاوره بگیرم، داد کشیدم: “نمی تونم تحملت کنم، ریچارد باربر! دو برابر نمی تونم تحملت کنم!” اون پشت سرم داد کشید: “آره، و من هم چهار سال از تو بزرگترم! چلغوز کوچولو! همیشه بودم و همیشه هم خواهم بود!” بعد اون خنده ی برادر بزرگتر کله قرمز ضایعش رو زد.

اون شب سر شام به سختی می تونستم غذا بخورم. بوبی در حالی که یه برشِ بزرگ از پای ریواس رو برام کنار می ذاشت پرسید: “دوباره از اون سیب های عصبانی خوردی، بچه جون؟” ریچارد یکی از اون پوزخندهای بی نهایت ضایعِ چشم راسوییِ دندون سبز رو تحویلم داد.

موقع خواب، بوبی مثل هر شب اومد و کنار تختم نشست. اون گفت: “ببین، یه ستاره که داره سقوط می-کنه.” ردش رو در طول آسمون تماشا کردیم. بعد اون بین دوتا انگشتش تف کرد و یه سیلیِ محکم روی سینه اش زد. من پرسیدم: “چرا این کار رو کردی بوبی؟” “داشتم آرزو می کردم. نمی دونستی وقتی که یه ستاره داره سقوط میکنه، آرزوها برآورده میشن؟!”

بالاخره فهمیده بودم که چطور برادرم رو شکست بدم. برای یه مدت خیلی طولانی، آسمونِ تاریک رو تماشا کردم تا اینکه یه ستاره ی در حال سقوط رو تو آسمون دیدم. بعد بین انگشت هام تف کردم و روی سینم زدم. همین بود! آرزوم این بود که یه چیزی، هر چیزی که باشه، رو بهتر از برادرم انجام بدم. نشونش می دادم!

صبح روز بعد، به تنها چیزی که فکر می‌کردم آرزوم بود. به قدری سخت بهش فکر می کردم، که تقریباً متوجه نشدم که کامیون ها و واگن ها دارن تو زمین های پایین جاده، نزدیک چهار گوشه وایمیستن. برادرم که داشت به سمتم میدوید داد کشید: “یه کارنوالِ گردشی!” اون سر به سرم گذاشت و گفت: “اونها همینجا تو زمین های ما بساط شون رو بر پا میکنن. شرط می بندم که بیشتر از تو می تونم هات داگ بخورم.”

اون، همین الانشم شروع کرده بود. ولی این بار، من قرار بود یه کار باور نکردنی انجام بدم، که حتی اون هم می نشست و بهش توجه می کرد. من آرزوی ستاره ای کرده بودم. من به برادر بزرگتر کله قرمز ضایعم نشان می دادم.

اون شب من درست به سمت کاروسل دویدم. ما باید پنجاه دور، روی اون کاروس می زدیم. ولی بعد برادرم پیاده شد. من موندم. من چرخیدم و چرخیدم و چرخیدم. به سمت برادرم داد کشیدم: “می دونستم که اینو بیشتر از تو می تونم انجام بدم!” احساس غرور می کردم ولی یه کم سرگیجه داشتم. صدای بوبیم رو شنیدم که داد می کشید: “ترشا، از اون چیز بیا پایین! وقتشه که بریم خونه!”

آخرین چیزی که یادم میاد اینه که از روی سکو اومدم پایین. چیز بعدی که می دونم، اینه که در حالی که بوبی کنار تختم نشسته بود، بیدار شدم. مامان و بابابزرگ هم بودن. مامان گفت: “همه مون رو ترسوندی. حالت چطوره؟” من پرسیدم: “چه اتفاقی افتاده؟” برادر بزرگترِ کله قرمز ضایعم، با بزرگترین پوزخند روی صورتش، گفت: “افتادی!” بوبیم به آرومی گفت: “نمی دونستم باید چی کار کنیم. برادرت تمام راه تا خونه رو، تو رو توی بغلش آورد، و بعد دوید و رفت تا دکتر لی رو بیاره.” برادرم با هیجان گفت: “باید بخیه می خوردی، همش رو تماشا کردم!” بابابزرگم اضافه کرد: “تو از روی کاروسل درست روی چند تا بطریِ شکسته افتادی.” برادرم با جیرجیر گفت: “حتی بیهوش شدی! مثل اینکه بالاخره تونستی یه کار مخصوص انجام بدی!”

دقیقاً از همون لحظه بود، که روابط ما یه جورایی تغییر کرد. من بهش گفتم: “ممنونم ریچی!” اون با خجالت گفت: “برادر بزرگتر برای چیه پس؟”

همه ی ما تو یکی از شب های گرم میشیگان، بیرون تو حیاط مون بودیم. این رسمِ خانوادگی مون بود، بیرون که خنک تر بود، بخوابیم. بوبی به آرومی گفت: “اون ستاره ها رو نگاه کنید.” من گفتم: “آرزوها جالبن، مگه نه؟” بوبی گفت: “گاهی اوقات اون ها متفاوت تر از اونی که تو فکر می کردی، برآورده میشن. به همین خاطره که باید مراقب اینکه چه آرزویی می کنی باشی. چون ممکنه برآورده بشه!”

بعد دست های هر دویِ ما رو فشار داد. اون به آرومی گفت: “چمن ها رو بگیرید.” برادرم پرسید: “چرا باب؟” “برای اینکه اگه این کار رو نکنیم، ممکنه به سمت ستاره ها شناور بشیم.”

بعد اون به پشت تکیه داد و هر دویِ ما رو سه بار بوسید. “من چشم هاتون رو می بوسم، و قلب هاتون رو در خوبیم نگه می دارم. و امشب خدا رو به خاطر اینکه روی این زمین با هر دوی شما قدم میزنم، شکر می-کنم. آمین!”

بعد همه ی ما با پتوهامون تو یه شبِ تابستونیِ ملایم دراز کشیدیم. برادرم به نرمی زمزمه کرد: “من همیشه چهار سال بزرگتر از تو خواهم بود.” بعد لبخند زد. همه ی ما دست های همدیگه رو گرفتیم و بعد همه به خواب رفتیم.