داستان های مصور صوتی

24 مجموعه | 614 درس

رومیو و درولیت

توضیح مختصر

دو تا خانواده بودن. یکی از خانواده ها عاشق سگ ها بودن و یکی از خانواده ها عاشق گربه ها. اونها از هم متنفر بودن. یه روز، یه گربه به اسم رومیو، عاشق یه سگ به اسم درولیت شد. اونها با هم ازدواج کردن. ولی وقتی خانواده هاشون، اونها رو با هم دیدن، دعوا کردن و رومیو دستگیر شد. درولیت ونی رو که رومیو رو می برد، دنبال کرد. ولی وقتی می خواست از خیابون رد بشه. ماشین زیرش گرفت. رومیو، یکی از نه تا جونش رو به عنوان کادوی عروسی داد بهش و اون هم زنده موند. دو تا خانواده که با هم خصومت داشتن، همدیگه رو بغل کردن و دوست شدن.

  • سطح سخت

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

این درس را می‌توانید به بهترین شکل و با امکانات عالی در اپلیکیشن «زبانشناس» بخوانید

دانلود اپلیکیشن «زبانشناس»

راهنمای خواندن این درس

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

فایل ویدیویی

متن انگلیسی درس

Romeow and Drooliet

In the fair and sometimes not fair city, there lived two nearby feuding families. The Felinis were cat people, it’s true. They could not stand dogs or what those dogs do. The dog-loving Barkers hated all cats. Normally we would just leave it at that. But we have a tale to tell of their pets. A story of love. A tale of regret. A story that has not quite started yet. Now here is “Romeow & Drooliet.”

Benny, Marky and Romeow were brothers, and the best of friends. One fine morning, they were taking a break from their naps. “I’m bored,” said Benny with a yawn. “Let’s go to the park,” said Marky. “What for?” asked Benny. “To look for trouble,” replied Marky. “No,” said Romeow, dreamily, “to look for love.” “Yuck,” said Benny and Marky, “go back to sleep.”

But Romeow was already on his way out the door with his tail held high. The park was a great place for adventure. There were trees to climb, birds to chase and dogs to watch. “Let’s head to the off-leash area,” Marky suggested. “Can’t catch me,” he caterwauled to a large husky trapped behind the fence. “What do you think,” he asked Romeow, “should we play Dodge Dog?”

Just as Romeow was about to reply, a carnivorous canine charged the cats. The hot-headed dog barked, snapped and nearly jumped the fence. “Here, Turbo,” someone called. “Come on, boy.” Turbo reluctantly left, and the cats decided that they should, too.

“That was a close one,” said Benny. “Marky, one of these days you’re going to get us into a lot of trouble,” Romeow said, scowling. “Come on guys!” Marky replied. “There’s a costume party in the neighborhood tonight. I hear they are having barbecued salmon and grilled shrimp. Shall we groom ourselves? What do you say?” “I say we go home and get ready,” Benny cheered. “Okay, Marky, but no tricks,” Romeow warned.

Back at the Felini house, the cats dug through bags and drawers. When they were done, the room was as messy as a litter box. Dressed in their flashy finery, they streaked out the door like lightning and bolted into the night.

It was easy to find the party. Throngs of revelers, sounds of laughter and music and delicious smells spilled into the street. “But that’s the house of the cat-hating Barkers,” Romeow protested. “The sign says All Welcome,” said Marky. “Besides, we’re disguised.” “And I smell fish,” Benny purred. “I smell trouble,” Romeow mumbled, looking at Marky.

But the Felini felines followed their noses. At least Benny and Marky did. Romeow followed his eyes. Gazing across the room, he thought he saw an angel. As he got closer, he felt warm all over. She was the most beautiful sight he had ever seen. “May I have this dance?” Romeow nervously asked. He was delighted when she gave him her paw.

As they danced, Romeow smiled. She smiled back. They twirled and dipped. The room spun. Romeow had never felt so happy. He looked at her collar. “Drooliet, now there’s a name that I’d drool over anytime,” he said. “And what shall I call you?” Drooliet panted. But before Romeow could answer, Turbo, the terror from the park, growled from out of nowhere, “You can call him a freeloading Felini cat! Now scram before this party turns into a kitty catastrophe.” “My name is Romeow,” Romeow called as he escaped. “We shall meet again, dear Drooliet.” “Not if I can help it,” Turbo barked. “Good boy,” said the Barkers.

Romeow drifted through the Barkers’ yard in a dreamy fog. He couldn’t get Drooliet out of his mind. Then suddenly, he heard her voice coming from a balcony above. “Oh, Romeow, where is that fur-faced Romeow? I do not care that you are a cat or a Felini. If you were a creature of any other name, it would still make my tail wag.”

With a running start, Romeow jumped onto the balcony and landed next to Drooliet. “Call me any name you want,” Romeow purred, “Just call me yours.”

That moonlit night, cat and dog fell in love. They had no cares, just the stars up above. Romeow licked Drooliet on her face. His whiskers tickled but she smiled with grace. “We shall be married,” said young Romeow. “I will be with you forever, starting now. Meet me at the church. Sneak out of your house. There we will be wed by Mousignor Mouse.”

But will the world accept what happened next to our dear Romeow and Drooliet? They met the next day in front of the church. Romeow took Drooliet to a small chamber in the back. Mousignor Mouse entered, his robes flowing, his tail trailing. “Are you ready to be joined together as husband and wife?” he squeaked. “I will love you and fetch you anything you desire,” Drooliet promised Romeow. “I will love you and groom you even if I get hairballs,” Romeow promised Drooliet. “You may lick the bride,” pronounced Mousignor Mouse.

Happily married, Romeow and Drooliet went for a walk in the park. The sky seemed bluer, the sun seemed brighter. Suddenly a large dark shadow ran towards them. It was Turbo! “Drooliet, we’ve been looking for you. What are you doing with that cat?” he howled. “And you, Felini cat, will soon be puppy chow.” “Let’s not fight,” Romeow pleaded with Turbo, “We are family now.” “No cat is kin to me,” Turbo bellowed.

A crowd started to form. The Barkers arrived out of breath. Benny and Marky ran to Romeow’s side. “This is foolish,” Benny told Romeow, “She’s a dog. She’s not worth it.” Marky hissed at Turbo, “Roll over and play dead, fleabag.” Turbo exploded and attacked Marky. “Stop,” cried Romeow, “It’s me that you want.”

Romeow drew his claws as Marky crawled away to lick his wounds. With all his might, Romeow swiped at Turbo’s snarling, snapping, massive muzzle. In seconds, Turbo sank to the ground with barely a whimper. “Cat got your tongue?” Benny taunted.

Romeow wanted to run to Drooliet, but all of a sudden he was grabbed from above. “Okay, stray, you’re coming with me,” said Officer Prince, the animal control warden. “And get that dog on a leash,” he yelled at the Barkers. Romeow turned to see what was happening to Turbo, but it wasn’t Turbo he was talking about. Turbo was sitting quietly with his tail between his legs. It was Drooliet! Before the Barkers could collar her, Drooliet took off running.

As the animal control truck sped off with Romeow held prisoner inside, everyone scrambled out of the park. The Felinis pursued the van. The Barkers chased after Drooliet. And Benny and Marky took shortcuts through back alleys. The truck skidded to a stop at its dreaded destination. There was a huge commotion as people, cats, and dog arrived.

Officer Prince opened the door to Romeow’s cage. A split second later Romeow spied Drooliet across the street. She didn’t even look for traffic before she crossed. Before Romeow could call out to her, he heard the worst sounds of his life.

First there was screeching, then a dull thud and last a silence as big as the universe. Everyone looked on in disbelief. Drooliet lay motionless in the middle of the street. No one moved. Then Romeow ran towards her. “Drooliet,” cried Romeow, “my love, my wife.” “His wife?” the crowd on the sidewalk gasped. “We haven’t even been married a day,” he sobbed as he rubbed her head with his. “I still have to give you your wedding present.”

Then Romeow licked Drooliet. He licked her face. He licked her ears. He licked her paws. Slowly, Drooliet opened her eyes. She whimpered, “Oh, Romeow, it’s you!” “Were you expecting a cat in a hat?” Romeow teased.

The crowd cheered. The Barkers hugged the Felinis. The Felinis hugged the Barkers. Turbo, Benny and Marky even high-fived. Officer Prince said it was a miracle and the charges were dropped. A celebration was planned for that evening. And this time all really WERE welcome.

So how is it that our heroine lived? From a gift only her true love could give. This cat gave this dog one of his nine lives. They shared all the rest at each other’s sides. Felinis and Barkers became fast friends, and cats and dogs played together again. Now stories will come and stories will go. Some wither and die. Some blossom and grow. Some live in your heart. So don’t you forget the tale of Romeow and Drooliet.

ترجمه‌ی درس

رومیو و درولیت

توی شهری که گاهی عادلانه بود و گاهی نبود، دو خانواده که با هم دشمنی داشتن، نزدیک هم زندگی می کردند. فلنی ها آدم های اهلِ گربه بودن، این حقیقت داره. اونا نمی تونستن سگ ها رو، یا کارهایی که سگ ها می کردن رو تحمل کنن. بارکرهایِ عاشقِ سگ هم، از گربه ها متنفر بودن. ما باید اون ها رو به حال خودشون بذاریم. ولی ما یه داستان درباره ی حیوان های خونگی اونها برای گفتن داریم. داستان عشق. داستان حسرت و پشیمونی. داستانی که هنوز شروع نشده. رومیو و درولیت.

بنی، مارکی و رومیو برادر بودن، و بهترین دوست های هم. اونها داشتن از چرتشون بیدار می شدن. بِنی با خمیازه گفت: “حوصلم سر رفته.” مارکی گفت: “بیاین بریم پارک.” بِنی پرسید: “برای چی؟” مارکی جواب داد: “برای اینکه دنبال دردسر بگردیم.” رومیو خواب آلود گفت: “نه، بریم دنبال عشق بگردیم.” بِنی و مارکی گفتن: “اه اه، برگرد برو بخواب.”

ولی رومیو در حالی که دمش رو بالا گرفته بود، از در بیرون رفته و تو راه بود. پارک یه جای خیلی خوب برای ماجراجویی بود. اونجا درخت هایی برای بالا رفتن، پرنده هایی برای دنبال کردن، و سگ هایی برای تماشا کردن، بودن. مارکی پیشنهاد داد که: “بیاید بریم به جایی که بدون قلاده میشه رفت.” اون سرِ یه هاسکی بزرگ که پشت حصار گیر کرده بود، داد کشید: “نمی تونی منو بگیری.” اون از رومیو پرسید: “نظرت چیه؟ می تونیم با سگ ها بازی کنیم و از دستشون فرار کنیم.”

همین که رومیو می خواست جواب بده، یه سگِ گوشت خوار به گربه ها حمله کرد. سگِ تندخو و عصبِنی پارس کرد، گاز گرفت و تقریباً از روی حصار پرید. یه نفر صدا زد: “اینجا توربو، زود باش پسر!” توربو با اکراه رفت و گربه ها هم به این نتیجه رسیدن که اونها هم باید برگردن.

بِنی گفت: “کم مونده بود.” رومیو با اخم گفت: “مارکی، تو یکی از همین روزا تو ما رو تو یه عالمه دردسر می ندازی.” مارکی گفت: “بجنبین بچه ها! امشب تو محله کاستوم پارتیه. شنیدم که باربیکیویِ ماهی سالامون و میگوی گریل شده هم دارن. بریم آماده بشیم؟ چی میگید؟” بِنی با خوشحالی گفت: “من میگم بریم خونه و آماده بشیم.” رومیو هشدار داد که: “باشه مارکی، ولی حقه ای در کار نباشه!”

تو خونه ی فلنی ها، گربه ها کشوها و کیف ها رو زیر و رو کردن. وقتی کارشون تموم شد، اتاق مثل یه جعبه-ی بازیِ گربه، به هم ریخته بود. در حالی که لباس های پر زرق و برق و درخشان شون رو به تن کرده بودن، مثل رعد از در بیرون رفتن و پیچیدن تو تاریکی.

پیدا کردن پارتی آسون بود. جمعیتِ عیاش ها، صدای خنده و موسیقی و بوی های خوشمزه توی خیابون پخش شده بود. رومیو اعتراض کرد که: “ولی اونجا خونه بارکرهاییه که از گربه ها متنفرن.” مارکی گفت: “ولی رو تابلو نوشته همه می تونن بیان تو. به علاوه ما تغییر قیافه دادیم.” بنی با خر خر گفت: “و بوی ماهی به مشامم میرسه.” رومیو که به مارکی نگاه می کرد با مِن مِن گفت: “بوی دردسر به مشام می رسه.”

ولی گربه های فلنی دماغ هاشون رو دنبال کردن. حداقل بنی و مارکی این کار رو کردن. رومیو چشم هاش رو دنبال کرد. وقتی که به اون سمت اتاق زل زده بود، به نظرش رسید که یه فرشته به چشمش خورد. وقتی که نزدیک تر شد، گرما رو اطراف خودش حس کرد. اون زیباترین چیزی بود که تا حالا دیده بود. رومیو با نگرانی پرسید: “می تونم باهاتون برقصم؟” وقتی که اون پنجه اش رو بهش داد، رومیو خوشحال شد.

وقتی که اونها می رقصیدن، رومیو لبخند میزد. اون هم متقابلاً لبخند می زد. اونها می چرخیدن و پایین می اومدن. اتاق دورشون می چرخید. تا حالا انقدر خوشحال نبود. اون به یقه ی دختره نگاه کرد. و گفت: “درولیت! حالا این اسمیه که همیشه آب دهنم رو راه میندازه.” درولیت، در حالی که تند تند نفس می-کشید گفت: “و من باید چی صدات کنم؟” قبل از اینکه رومیو بتونه جواب بده؛ توربو، همونی که تو پارک وحشت ایجاد کرده بود، از یه جایی غر غر کرد: “می تونی گربه ی فلنیِ انگل صداش کنی! حالا قبل از اینکه این پارتی به یه فاجعه ی بچه‌ گربه تبدیل بشه، بزنید به چاک.” رومیو در حالی که داشت فرار می-کرد، صدا زد: “اسمم رومیوست. میتونیم دوباره ملاقات کنیم، درولیتِ عزیز؟” توربو پارس کرد: “اگه جلوش رو بگیرم، نه.” بارکر ها گفتن: “پسر خوب!”

رومیو از حیات بارکر ها، تو یه مه رویایی سر در آورد. نمی تونست درولیت رو از ذهنش بیرون کنه. بعد ناگهان، صداش رو از بالکنِ بالا سرش شنید. “رومیو. رومیوی صورت خزی کجاست؟ من اهمیت نمیدم که تو گربه ای، یا یه فلینی. اگه هر موجود دیگه ای هم بودی، باز هم دُمم رو به خاطرت تکون می دادم.”

رومیو شروع به دویدن کرد، و پرید روی بالکن و درست کنار درولیت نشست. رومیو نفس نفس زنان گفت: “هر چیزی که میخوای صدام کن. فقط بگو که مال توام!”

اون شب مهتابی، سگ و گربه عاشق هم شدن. چیزی به جز ستاره های بالای سرشون براشون اهمیت نداشت. رومیو صورت درولیت رو لیسید. سیبیلاش تکون خوردن ولی درولیت با ظرافت لبخند زد. رومیویِ جوان گفت: “ما باید ازدواج کنیم. من از حالا تا همیشه با تو می مونم. منو تو کلیسا ملاقات کن. از توی خونت یواشکی بیرون بیا. موشِ موزینگر، عقدمون رو جاری میکنه.”

ولی دنیایِ رومیو و درولیتِ عزیز ما این اتفاق رو قبول می کنه؟ اونها، روز بعد جلوی کلیسا همدیگه رو دیدن. رومیو، درولیت رو به تالارِ کوچیکِ پشت برد. موش موزیگنر وارد شد. رِداش، پشت سرش کشیده می شد. دُمش دنبالش حرکت می کرد. موش با جیر جیر گفت: “آماده اید که زن و شوهر بشید؟” درولیت به رومیو قول داد که: “همیشه دوستت خواهم داشت، و هر چیزی که بخوای رو میرم و برات میارم.” رومیو هم به درولیت قول داد که: “من همیشه دوستت خواهم داشت و همیشه تیمارت می کنم حتی اگه شکمم زخم بشه.” موش موزیگنر اعلام کرد: “حالا میتونی عروس رو بِلیسی.”

رومیو و درولیت که تازه با خوشحالی ازدواج کرده بودن، رفتن تا تو پارک قدم بزنن. آسمون آبی تر و خورشید درخشان تر به نظر می رسید. ولی یهویی، یه سایه ی تاریک به سمت شون دوید. توربو بود. اون زوزه کشید: “درولیت، داشتیم دنبالت می گشتیم. با گربه چیکار داری؟ و تو گربه ی فلینی، به زودی به خوراکِ یه توله سگ تبدیل میشی.” رومیو از توربو خواست: “بیا دعوا نکنیم، الان دیگه یه خانواده ایم.” توربو غرش کرد: “هیچ گربه ای قوم و خویشِ من نیست.”

جمعیت شروع به شکل گیری کرد. بارکر ها در حالیکه نفس شون در نمیومد رسیدن. بِنی و مارکی دویدن سمت رومیو. بِنی به رومیو گفت: “این احمقانه است. اون یه سگه. ارزشش رو نداره!” مارکی به سمت توربو هیس کرد: “غلت بخور و ادای مرده ها رو در بیار، سگِ کک گرفته!” توربو از عصبانیت منفجر شد و به مارکی حمله کرد. رومیو داد زد: “بس کن. تو منو میخوای.”

رومیو، وقتی که مارکی سینه خیز دور می‌شد تا زخمش رو لیس بزنه پنجه کشید. با تمام نیروش به پوزه ی بزرگِ توربو که دندون قروچه می کرد و گاز میزد، ضربه های تند و محکم زد. در عرض چند ثانیه، توربو در حالیکه صدایِ زاریش هم به سختی در میومد، روی زمین افتاد. بِنی با طعنه و مسخره گفت: “گربه زبونتو خورده؟”

رومیو می خواست بدوه پیش درولیت، ولی یهویی از بالا گرفتنش. افسر پرنس، مسئول کنترل حیوانات گفت: “خیلی خوب ولگرد، تو با من میای.” اون سر بارکرها داد کشید: “و به این سگ هم قلاده بزنید.” رومیو برگشت تا ببینه چه اتفاقی برای توربو میوفته، ولی اونها درباره توربو حرف نمی‌زدن. توربو آروم در حالی که دمش وسط پاهاش بود نشسته بود. درباره درولیت حرف میزدن. قبل از اینکه بارکرها بتونن بهش قلاده ببندن، درولیت از دستشون فرار کرد.

وقتی کامیون کنترل حیوانات با رومیو که توش زندانی بود، سرعت گرفت و حرکت کرد، همه به زحمت به بیرون پارک هجوم بردن. فلنی ها، ون رو تعقیب کردن. بارکرها، درولیت رو دنبال کردن. و بِنی و مارکی از کوچه‌های پشتی میانبر زدن. کامیون تو ایستگاهِ مقصدِ ترسناک متوقف شد. همین که مردم، گربه‌ها و سگ ها رسیدن، یه هیاهوی عظیمی به وجود اومد.

افسر پرنس، در قفس رومیو رو باز کرد. یه ثانیه بعد رومیو درولیت رو اون سمت خیابون دید. اون قبل از اینکه از خیابون رد بشه به ترافیک توجهی نکرد. قبل از این که رومیو بتونه صداش کنه، بدترین صدای زندگیش رو شنید.

اول صدای جیغ بود، بعد یه صدای گرفته و خفه، و در نهایت سکوتی به بزرگی تمام کهکشان. همه با ناباوری نگاه کردن. درولیت بی حرکت وسط خیابون دراز کشیده بود. هیچ کس تکون نخورد. بعد رومیو به سمتش دوید. رومیو فریاد زد: “درولیت! عشق من! زن من!” مردم توی پیاده رو با دهن باز گفتن: “زنش؟” اون وقتی که سرش رو به سر اون می مالید، با گریه گفت: “حتی یه روز هم نمیشه که ازدواج کردیم. من هنوز کادوی عروسی مون رو هم بهت ندادم.”

بعد رومیو، درولیت رو لیسید. صورتش رو لیسید. گوش هاش رو لیسید. پنجه هاش رو لیسید. درولیت به آرومی چشماش رو باز کرد. اون به ناله گفت: “ آه رومیو، تویی؟” رومیو سر به سرش گذاشت و گفت: “انتظار داشتی یه گربه توی کلاه ببینی؟”

جمعیت تشویق کردن. بارکرها، فلنی ها رو بغل کردن. فلنی ها، بارکرها رو بغل کردن. توربو، بِنی و مارکی با هم دست دادن. افسر پرنس گفت این یه معجزه بود و اتهام ها رو رفع کرد. یک جشن برای اون روز عصر تدارک دیده شد و این بار همه واقعاً دعوت بودن.

پس چطور شد که قهرمانِ دخترِ ما زنده موند؟ توسط هدیه ای که فقط عشقِ حقیقیش می تونست بهش بده. این گربه یکی از نه تا جونش رو به سگ داد. اونها بقیه اش رو بین هم تقسیم کردن. فلنی ها و بارکرها دوست های صمیمی شدن و سگ ها و گربه ها دوباره با هم بازی کردن. حالا داستان هایی میان و داستان-هایی میرن. بعضی ها پژمرده میشن و بعضی ها میمیرن. بعضی ها شکوفه میدن، بعضی ها رشد میکنن. بعضی ها تو قلبمون زنده میمونن. بنابراین تو هم داستان رومیو و ژولیت رو فراموش نکن.