برادرِ بزرگ ترِ کله قرمزِ ضایعم

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

برادرِ بزرگ ترِ کله قرمزِ ضایعم

من و برادر و مادرمون به همراه مادربزرگ و پدربزرگ مون، تو مزرعه ی اونها تو شهرِ یونیونِ میشیگان زندگی میکردیم. حالا، بابوشگایِ من؛ یعنی مادربزرگم، یه عالمه چیز بلد بود. اون بلد بود چطور یه داستان خوب تعریف کنه. بلد بود چطور از چیزهای ساده، چیزهای جادویی درست کنه، و اون بلد بود که بهترین کیک شکلاتی تو میشیگان رو بپزه.

بعد از این که اون به من و برادرم قصه هایی از سرزمین مادریش رو تعریف می کرد، ما همیشه می-پرسیدیم: “بوبی، حقیقت داره؟” و اون جواب می داد: “البته که حقیقت داره، فقط هنوز اتفاق نیفتاده!” بعد می خندید.

حالا من می دونم که اون منو خیلی دوست داشت، ولی نمی تونستم دقیقاً متوجه بشم که چطور می-تونست برادر بزرگترم، ریچارد رو دوست داشته باشه. اون موهای نارنجی شبیهِ سیم داشت. کل بدنش پر از کک و مک بود، و شبیه راسویِ عینکی بود. تنها چیزی که ظاهراً بوبیِ من ازش بی اطلاع بود، این بود که برادرم واقعاً چقدر مزخرفه. یادآوری کنم که اون همیشه وقتی مادربزرگ اطراف مون بود ،خوب بود ولی همین که اون می رفت، یه کار وحشتناک انجام می داد و به من می خندید.

یه عالمه چیز در موردش بود که من نمی تونستم تحمل کنم. بدترین این بود که همیشه بهم می‌گفت، اون میتونه همه چیز رو بهتر از من انجام بده. اون یه روز به مسخره بهم گفت: “شرط می بندم که من بیشتر از تو تمشک می چینم.” “نه، نمیتونی!” “می تونم.” “نمی تونی!” اون به آرومی می گفت: “میتونم!” من بلند می گفتم: “نه!” اون به قدری آروم، که من به زحمت می تونستم صداش رو بشنوم می گفت: “میتونم!” من داد می کشیدم: “نه!”

هر دوی ما تقریبا کل بعد از ظهر رو تمشک چیدیم. خب، اون بیشتر چید و موفق شد! نه تنها تمشک-هایی بیشتر از من چید، بلکه اونقدر چید که رکورد ده سال بعد رو هم به چالش می کشید. من سرش داد کشیدم: “حالمو به هم میزنی، ریچارد باربر!” بعد اون لبخند زد. از لبخندهایی که فقط یه برادرِ بزرگترِ کله قرمزِ ضایع میتونه بزنه.

حدس زدم که باید باهاش روبرو بشم. اون می تونست سریع تر از من بدوه، بالاتر از من از جایی بالا بره، دورتر پرت کنه، به مدت طولانی تری بشینه، بیشتر کثیف بشه، با صدای بلندتری آروغ بزنه، و به جای دورتری تف کنه. اون هیچ چیز مساوی ای نداشت، قطعاً نه برای من! اون با تمسخر می گفت: “و من چهار سال از تو بزرگترم! همیشه بودم و همیشه هم خواهم بود.”

باید یه چیزی بود، یه چیزی، که من می تونستم انجام بدم و اون نمی تونست! بعد یه فکر الهام‌بخش، مثل یه نسیمِ خنک، تو روز گرم تابستونی، آرومم کرد. وقتی که کنار بوته‌های ریواس ایستاده بودم به آرومی گفتم: “هی ریچی! ریواس دوست داری؟ اون گفت: “نه! ترش ترین چیز روی سیار است!”

حالا دیگه می دونستم که بالاخره مچش رو گرفتم. این طور به چالشش کشیدم: “ولی من میتونم ریواسِ خامِ بیشتری بدون اینکه صورتم جمع بشه، نسبت به تو بخورم.” “من این طور فکر نمی کنم!” “چرا!” اون که چشم هاش رو نازک کرده بود، گفت: “نه، فکر نمی کنم!” من اصرار کردم که: “میتونم!” اون وقتی داشت به حالت از خود راضی به من نگاه می کرد، آرام گفت: “نمی تونی!” من با عصبانیت گفتم: “میتونم!” و اولین ساقه رو قاپیدم و شروع به جویدنش کردم تا اینکه به برگش رسیدم.

در حالیکه من نمی تونستم یه تیکه ی ترشِ دیگه ازش رو تو دهنم بذارم، اون هنوز داشت با لذت می خورد. من از بین لب های جمع شدم گفتم: “فکر می کردم ریواس دوست نداری!” اون وقتی که داشت آخرین ساقه رو تو دهنش می چپید اعلام کرد که: “نه دوست ندارم … عاشقشم!”

خیلی عصبانی بودم؛ اونقدری که حتی شکمم رو که داشت درد میکرد رو احساس نمی کردم. وقتی که داشتم می رفتم تو خونه تا از مادربزرگم مشاوره بگیرم، داد کشیدم: “نمی تونم تحملت کنم، ریچارد باربر! دو برابر نمی تونم تحملت کنم!” اون پشت سرم داد کشید: “آره، و من هم چهار سال از تو بزرگترم! چلغوز کوچولو! همیشه بودم و همیشه هم خواهم بود!” بعد اون خنده ی برادر بزرگتر کله قرمز ضایعش رو زد.

اون شب سر شام به سختی می تونستم غذا بخورم. بوبی در حالی که یه برشِ بزرگ از پای ریواس رو برام کنار می ذاشت پرسید: “دوباره از اون سیب های عصبانی خوردی، بچه جون؟” ریچارد یکی از اون پوزخندهای بی نهایت ضایعِ چشم راسوییِ دندون سبز رو تحویلم داد.

موقع خواب، بوبی مثل هر شب اومد و کنار تختم نشست. اون گفت: “ببین، یه ستاره که داره سقوط می-کنه.” ردش رو در طول آسمون تماشا کردیم. بعد اون بین دوتا انگشتش تف کرد و یه سیلیِ محکم روی سینه اش زد. من پرسیدم: “چرا این کار رو کردی بوبی؟” “داشتم آرزو می کردم. نمی دونستی وقتی که یه ستاره داره سقوط میکنه، آرزوها برآورده میشن؟!”

بالاخره فهمیده بودم که چطور برادرم رو شکست بدم. برای یه مدت خیلی طولانی، آسمونِ تاریک رو تماشا کردم تا اینکه یه ستاره ی در حال سقوط رو تو آسمون دیدم. بعد بین انگشت هام تف کردم و روی سینم زدم. همین بود! آرزوم این بود که یه چیزی، هر چیزی که باشه، رو بهتر از برادرم انجام بدم. نشونش می دادم!

صبح روز بعد، به تنها چیزی که فکر می‌کردم آرزوم بود. به قدری سخت بهش فکر می کردم، که تقریباً متوجه نشدم که کامیون ها و واگن ها دارن تو زمین های پایین جاده، نزدیک چهار گوشه وایمیستن. برادرم که داشت به سمتم میدوید داد کشید: “یه کارنوالِ گردشی!” اون سر به سرم گذاشت و گفت: “اونها همینجا تو زمین های ما بساط شون رو بر پا میکنن. شرط می بندم که بیشتر از تو می تونم هات داگ بخورم.”

اون، همین الانشم شروع کرده بود. ولی این بار، من قرار بود یه کار باور نکردنی انجام بدم، که حتی اون هم می نشست و بهش توجه می کرد. من آرزوی ستاره ای کرده بودم. من به برادر بزرگتر کله قرمز ضایعم نشان می دادم.

اون شب من درست به سمت کاروسل دویدم. ما باید پنجاه دور، روی اون کاروس می زدیم. ولی بعد برادرم پیاده شد. من موندم. من چرخیدم و چرخیدم و چرخیدم. به سمت برادرم داد کشیدم: “می دونستم که اینو بیشتر از تو می تونم انجام بدم!” احساس غرور می کردم ولی یه کم سرگیجه داشتم. صدای بوبیم رو شنیدم که داد می کشید: “ترشا، از اون چیز بیا پایین! وقتشه که بریم خونه!”

آخرین چیزی که یادم میاد اینه که از روی سکو اومدم پایین. چیز بعدی که می دونم، اینه که در حالی که بوبی کنار تختم نشسته بود، بیدار شدم. مامان و بابابزرگ هم بودن. مامان گفت: “همه مون رو ترسوندی. حالت چطوره؟” من پرسیدم: “چه اتفاقی افتاده؟” برادر بزرگترِ کله قرمز ضایعم، با بزرگترین پوزخند روی صورتش، گفت: “افتادی!” بوبیم به آرومی گفت: “نمی دونستم باید چی کار کنیم. برادرت تمام راه تا خونه رو، تو رو توی بغلش آورد، و بعد دوید و رفت تا دکتر لی رو بیاره.” برادرم با هیجان گفت: “باید بخیه می خوردی، همش رو تماشا کردم!” بابابزرگم اضافه کرد: “تو از روی کاروسل درست روی چند تا بطریِ شکسته افتادی.” برادرم با جیرجیر گفت: “حتی بیهوش شدی! مثل اینکه بالاخره تونستی یه کار مخصوص انجام بدی!”

دقیقاً از همون لحظه بود، که روابط ما یه جورایی تغییر کرد. من بهش گفتم: “ممنونم ریچی!” اون با خجالت گفت: “برادر بزرگتر برای چیه پس؟”

همه ی ما تو یکی از شب های گرم میشیگان، بیرون تو حیاط مون بودیم. این رسمِ خانوادگی مون بود، بیرون که خنک تر بود، بخوابیم. بوبی به آرومی گفت: “اون ستاره ها رو نگاه کنید.” من گفتم: “آرزوها جالبن، مگه نه؟” بوبی گفت: “گاهی اوقات اون ها متفاوت تر از اونی که تو فکر می کردی، برآورده میشن. به همین خاطره که باید مراقب اینکه چه آرزویی می کنی باشی. چون ممکنه برآورده بشه!”

بعد دست های هر دویِ ما رو فشار داد. اون به آرومی گفت: “چمن ها رو بگیرید.” برادرم پرسید: “چرا باب؟” “برای اینکه اگه این کار رو نکنیم، ممکنه به سمت ستاره ها شناور بشیم.”

بعد اون به پشت تکیه داد و هر دویِ ما رو سه بار بوسید. “من چشم هاتون رو می بوسم، و قلب هاتون رو در خوبیم نگه می دارم. و امشب خدا رو به خاطر اینکه روی این زمین با هر دوی شما قدم میزنم، شکر می-کنم. آمین!”

بعد همه ی ما با پتوهامون تو یه شبِ تابستونیِ ملایم دراز کشیدیم. برادرم به نرمی زمزمه کرد: “من همیشه چهار سال بزرگتر از تو خواهم بود.” بعد لبخند زد. همه ی ما دست های همدیگه رو گرفتیم و بعد همه به خواب رفتیم.