رومیو و درولیت

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

رومیو و درولیت

توی شهری که گاهی عادلانه بود و گاهی نبود، دو خانواده که با هم دشمنی داشتن، نزدیک هم زندگی می کردند. فلنی ها آدم های اهلِ گربه بودن، این حقیقت داره. اونا نمی تونستن سگ ها رو، یا کارهایی که سگ ها می کردن رو تحمل کنن. بارکرهایِ عاشقِ سگ هم، از گربه ها متنفر بودن. ما باید اون ها رو به حال خودشون بذاریم. ولی ما یه داستان درباره ی حیوان های خونگی اونها برای گفتن داریم. داستان عشق. داستان حسرت و پشیمونی. داستانی که هنوز شروع نشده. رومیو و درولیت.

بنی، مارکی و رومیو برادر بودن، و بهترین دوست های هم. اونها داشتن از چرتشون بیدار می شدن. بِنی با خمیازه گفت: “حوصلم سر رفته.” مارکی گفت: “بیاین بریم پارک.” بِنی پرسید: “برای چی؟” مارکی جواب داد: “برای اینکه دنبال دردسر بگردیم.” رومیو خواب آلود گفت: “نه، بریم دنبال عشق بگردیم.” بِنی و مارکی گفتن: “اه اه، برگرد برو بخواب.”

ولی رومیو در حالی که دمش رو بالا گرفته بود، از در بیرون رفته و تو راه بود. پارک یه جای خیلی خوب برای ماجراجویی بود. اونجا درخت هایی برای بالا رفتن، پرنده هایی برای دنبال کردن، و سگ هایی برای تماشا کردن، بودن. مارکی پیشنهاد داد که: “بیاید بریم به جایی که بدون قلاده میشه رفت.” اون سرِ یه هاسکی بزرگ که پشت حصار گیر کرده بود، داد کشید: “نمی تونی منو بگیری.” اون از رومیو پرسید: “نظرت چیه؟ می تونیم با سگ ها بازی کنیم و از دستشون فرار کنیم.”

همین که رومیو می خواست جواب بده، یه سگِ گوشت خوار به گربه ها حمله کرد. سگِ تندخو و عصبِنی پارس کرد، گاز گرفت و تقریباً از روی حصار پرید. یه نفر صدا زد: “اینجا توربو، زود باش پسر!” توربو با اکراه رفت و گربه ها هم به این نتیجه رسیدن که اونها هم باید برگردن.

بِنی گفت: “کم مونده بود.” رومیو با اخم گفت: “مارکی، تو یکی از همین روزا تو ما رو تو یه عالمه دردسر می ندازی.” مارکی گفت: “بجنبین بچه ها! امشب تو محله کاستوم پارتیه. شنیدم که باربیکیویِ ماهی سالامون و میگوی گریل شده هم دارن. بریم آماده بشیم؟ چی میگید؟” بِنی با خوشحالی گفت: “من میگم بریم خونه و آماده بشیم.” رومیو هشدار داد که: “باشه مارکی، ولی حقه ای در کار نباشه!”

تو خونه ی فلنی ها، گربه ها کشوها و کیف ها رو زیر و رو کردن. وقتی کارشون تموم شد، اتاق مثل یه جعبه-ی بازیِ گربه، به هم ریخته بود. در حالی که لباس های پر زرق و برق و درخشان شون رو به تن کرده بودن، مثل رعد از در بیرون رفتن و پیچیدن تو تاریکی.

پیدا کردن پارتی آسون بود. جمعیتِ عیاش ها، صدای خنده و موسیقی و بوی های خوشمزه توی خیابون پخش شده بود. رومیو اعتراض کرد که: “ولی اونجا خونه بارکرهاییه که از گربه ها متنفرن.” مارکی گفت: “ولی رو تابلو نوشته همه می تونن بیان تو. به علاوه ما تغییر قیافه دادیم.” بنی با خر خر گفت: “و بوی ماهی به مشامم میرسه.” رومیو که به مارکی نگاه می کرد با مِن مِن گفت: “بوی دردسر به مشام می رسه.”

ولی گربه های فلنی دماغ هاشون رو دنبال کردن. حداقل بنی و مارکی این کار رو کردن. رومیو چشم هاش رو دنبال کرد. وقتی که به اون سمت اتاق زل زده بود، به نظرش رسید که یه فرشته به چشمش خورد. وقتی که نزدیک تر شد، گرما رو اطراف خودش حس کرد. اون زیباترین چیزی بود که تا حالا دیده بود. رومیو با نگرانی پرسید: “می تونم باهاتون برقصم؟” وقتی که اون پنجه اش رو بهش داد، رومیو خوشحال شد.

وقتی که اونها می رقصیدن، رومیو لبخند میزد. اون هم متقابلاً لبخند می زد. اونها می چرخیدن و پایین می اومدن. اتاق دورشون می چرخید. تا حالا انقدر خوشحال نبود. اون به یقه ی دختره نگاه کرد. و گفت: “درولیت! حالا این اسمیه که همیشه آب دهنم رو راه میندازه.” درولیت، در حالی که تند تند نفس می-کشید گفت: “و من باید چی صدات کنم؟” قبل از اینکه رومیو بتونه جواب بده؛ توربو، همونی که تو پارک وحشت ایجاد کرده بود، از یه جایی غر غر کرد: “می تونی گربه ی فلنیِ انگل صداش کنی! حالا قبل از اینکه این پارتی به یه فاجعه ی بچه‌ گربه تبدیل بشه، بزنید به چاک.” رومیو در حالی که داشت فرار می-کرد، صدا زد: “اسمم رومیوست. میتونیم دوباره ملاقات کنیم، درولیتِ عزیز؟” توربو پارس کرد: “اگه جلوش رو بگیرم، نه.” بارکر ها گفتن: “پسر خوب!”

رومیو از حیات بارکر ها، تو یه مه رویایی سر در آورد. نمی تونست درولیت رو از ذهنش بیرون کنه. بعد ناگهان، صداش رو از بالکنِ بالا سرش شنید. “رومیو. رومیوی صورت خزی کجاست؟ من اهمیت نمیدم که تو گربه ای، یا یه فلینی. اگه هر موجود دیگه ای هم بودی، باز هم دُمم رو به خاطرت تکون می دادم.”

رومیو شروع به دویدن کرد، و پرید روی بالکن و درست کنار درولیت نشست. رومیو نفس نفس زنان گفت: “هر چیزی که میخوای صدام کن. فقط بگو که مال توام!”

اون شب مهتابی، سگ و گربه عاشق هم شدن. چیزی به جز ستاره های بالای سرشون براشون اهمیت نداشت. رومیو صورت درولیت رو لیسید. سیبیلاش تکون خوردن ولی درولیت با ظرافت لبخند زد. رومیویِ جوان گفت: “ما باید ازدواج کنیم. من از حالا تا همیشه با تو می مونم. منو تو کلیسا ملاقات کن. از توی خونت یواشکی بیرون بیا. موشِ موزینگر، عقدمون رو جاری میکنه.”

ولی دنیایِ رومیو و درولیتِ عزیز ما این اتفاق رو قبول می کنه؟ اونها، روز بعد جلوی کلیسا همدیگه رو دیدن. رومیو، درولیت رو به تالارِ کوچیکِ پشت برد. موش موزیگنر وارد شد. رِداش، پشت سرش کشیده می شد. دُمش دنبالش حرکت می کرد. موش با جیر جیر گفت: “آماده اید که زن و شوهر بشید؟” درولیت به رومیو قول داد که: “همیشه دوستت خواهم داشت، و هر چیزی که بخوای رو میرم و برات میارم.” رومیو هم به درولیت قول داد که: “من همیشه دوستت خواهم داشت و همیشه تیمارت می کنم حتی اگه شکمم زخم بشه.” موش موزیگنر اعلام کرد: “حالا میتونی عروس رو بِلیسی.”

رومیو و درولیت که تازه با خوشحالی ازدواج کرده بودن، رفتن تا تو پارک قدم بزنن. آسمون آبی تر و خورشید درخشان تر به نظر می رسید. ولی یهویی، یه سایه ی تاریک به سمت شون دوید. توربو بود. اون زوزه کشید: “درولیت، داشتیم دنبالت می گشتیم. با گربه چیکار داری؟ و تو گربه ی فلینی، به زودی به خوراکِ یه توله سگ تبدیل میشی.” رومیو از توربو خواست: “بیا دعوا نکنیم، الان دیگه یه خانواده ایم.” توربو غرش کرد: “هیچ گربه ای قوم و خویشِ من نیست.”

جمعیت شروع به شکل گیری کرد. بارکر ها در حالیکه نفس شون در نمیومد رسیدن. بِنی و مارکی دویدن سمت رومیو. بِنی به رومیو گفت: “این احمقانه است. اون یه سگه. ارزشش رو نداره!” مارکی به سمت توربو هیس کرد: “غلت بخور و ادای مرده ها رو در بیار، سگِ کک گرفته!” توربو از عصبانیت منفجر شد و به مارکی حمله کرد. رومیو داد زد: “بس کن. تو منو میخوای.”

رومیو، وقتی که مارکی سینه خیز دور می‌شد تا زخمش رو لیس بزنه پنجه کشید. با تمام نیروش به پوزه ی بزرگِ توربو که دندون قروچه می کرد و گاز میزد، ضربه های تند و محکم زد. در عرض چند ثانیه، توربو در حالیکه صدایِ زاریش هم به سختی در میومد، روی زمین افتاد. بِنی با طعنه و مسخره گفت: “گربه زبونتو خورده؟”

رومیو می خواست بدوه پیش درولیت، ولی یهویی از بالا گرفتنش. افسر پرنس، مسئول کنترل حیوانات گفت: “خیلی خوب ولگرد، تو با من میای.” اون سر بارکرها داد کشید: “و به این سگ هم قلاده بزنید.” رومیو برگشت تا ببینه چه اتفاقی برای توربو میوفته، ولی اونها درباره توربو حرف نمی‌زدن. توربو آروم در حالی که دمش وسط پاهاش بود نشسته بود. درباره درولیت حرف میزدن. قبل از اینکه بارکرها بتونن بهش قلاده ببندن، درولیت از دستشون فرار کرد.

وقتی کامیون کنترل حیوانات با رومیو که توش زندانی بود، سرعت گرفت و حرکت کرد، همه به زحمت به بیرون پارک هجوم بردن. فلنی ها، ون رو تعقیب کردن. بارکرها، درولیت رو دنبال کردن. و بِنی و مارکی از کوچه‌های پشتی میانبر زدن. کامیون تو ایستگاهِ مقصدِ ترسناک متوقف شد. همین که مردم، گربه‌ها و سگ ها رسیدن، یه هیاهوی عظیمی به وجود اومد.

افسر پرنس، در قفس رومیو رو باز کرد. یه ثانیه بعد رومیو درولیت رو اون سمت خیابون دید. اون قبل از اینکه از خیابون رد بشه به ترافیک توجهی نکرد. قبل از این که رومیو بتونه صداش کنه، بدترین صدای زندگیش رو شنید.

اول صدای جیغ بود، بعد یه صدای گرفته و خفه، و در نهایت سکوتی به بزرگی تمام کهکشان. همه با ناباوری نگاه کردن. درولیت بی حرکت وسط خیابون دراز کشیده بود. هیچ کس تکون نخورد. بعد رومیو به سمتش دوید. رومیو فریاد زد: “درولیت! عشق من! زن من!” مردم توی پیاده رو با دهن باز گفتن: “زنش؟” اون وقتی که سرش رو به سر اون می مالید، با گریه گفت: “حتی یه روز هم نمیشه که ازدواج کردیم. من هنوز کادوی عروسی مون رو هم بهت ندادم.”

بعد رومیو، درولیت رو لیسید. صورتش رو لیسید. گوش هاش رو لیسید. پنجه هاش رو لیسید. درولیت به آرومی چشماش رو باز کرد. اون به ناله گفت: “ آه رومیو، تویی؟” رومیو سر به سرش گذاشت و گفت: “انتظار داشتی یه گربه توی کلاه ببینی؟”

جمعیت تشویق کردن. بارکرها، فلنی ها رو بغل کردن. فلنی ها، بارکرها رو بغل کردن. توربو، بِنی و مارکی با هم دست دادن. افسر پرنس گفت این یه معجزه بود و اتهام ها رو رفع کرد. یک جشن برای اون روز عصر تدارک دیده شد و این بار همه واقعاً دعوت بودن.

پس چطور شد که قهرمانِ دخترِ ما زنده موند؟ توسط هدیه ای که فقط عشقِ حقیقیش می تونست بهش بده. این گربه یکی از نه تا جونش رو به سگ داد. اونها بقیه اش رو بین هم تقسیم کردن. فلنی ها و بارکرها دوست های صمیمی شدن و سگ ها و گربه ها دوباره با هم بازی کردن. حالا داستان هایی میان و داستان-هایی میرن. بعضی ها پژمرده میشن و بعضی ها میمیرن. بعضی ها شکوفه میدن، بعضی ها رشد میکنن. بعضی ها تو قلبمون زنده میمونن. بنابراین تو هم داستان رومیو و ژولیت رو فراموش نکن.