شکوفه های گیلاسِ ساکورا

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

شکوفه های گیلاسِ ساکورا

ساکورا عاشق بهار بود. بهار فصل محبوبش بود. البته کاملاً منطقی بود. اسم ساکورا یعنی شکوفه ی گیلاس، درختی که تنها توی بهار شکوفه میده.

ساکورا بیشتر از هرچیزی دوست داشت کنار اُباچان (مادربزرگ) که صداش مثل پرتو آفتاب گرم بود، زیر درخت گیلاس بلند بشینه

اونها کنار هم زیر سایه ی گلبرگ های صورتی می نشستن و پرپر زدنشون رو تماشا می کردن. اونها نهار خوراک بنتو میخوردن و برای هم قصه میگفتن.

اباچان میگفت: من کل عمرم شاهد رشد این درخت بودم. اینطور بود که فهمیدم تماشای شکوفه زدن شکوفه ها در کنار دوستان همیشه بیشترین لذت رو داره.

پدر ساکورا قرار بود به زودی کار جدیدی رو در آمریکا شروع کنه. اونها به اون طرف دریا یعنی جایی که زندگی جدیدی منتظرشون بود پرواز کردن. وقتی توی آسمون سوار هواپیما بودن با سرعت رد شدن از لابلای ابرها مثل یه معجزه به نظر میومد، ابرهایی چنان پفکی و رنگ پریده، که شبیه برنجی بودن که تازه تازه با ملاقه از توی قابلمه ی اباچان کشیده شده باشه.

خونه ی جدیدشون از دور پیدا بود، خونه ای که توی خیابونی واقع شده بود که درختان سربرافراشته داشت، درختانی که نور و سایه هاشون زمین رو می پوشوند، اما هیچ کدوم شکوفه ی گیلاس نداشتن.

لوک که پسر ساکتی بود تو خونه ی بغلی زندگی می کرد و با تلسکوپ به آسمون شب خیره می شد. ساکورا میخواست بهش سلام کنه، اما خیلی خجالتی بود.

مدرسه ی جدید ساکورا یه جای بزرگ و پر سر و صدا بود که توش هر کلمه ای جدید بود. کلمات مثل مزه ی ترش ترشی آلو روی زبونش گیر میکردن.

نیکو شده بود کت. سورا شده بود اسکای. کوتسو شده بود شو. ساکورا خیلی تلاش می کرد اما اغلب اشتباه می کرد. دلش برای اباچان تنگ شده بود. دلش برای شکوفه های گیلاس و عطر ملایم و مطبوعشون تنگ شده بود. دلش برای قصه ها و پیک نیک ها و صدای نجوای گلبرگ ها تنگ شده بود.

یه روز، لوک ساکورا رو دید که غمگین بود و هنوز روی پله های جلوی خونه ایستاده بود. لوک گفت: من متوجه شدم که وقتی ناراحتم، نگاه کردن به آسمون حالمو بهتر میکنه. اگه بخوای، میتونم نشونت بدم.

ساکورا ستاره ها، این دانه های نور، و ماه مروارید رنگ و درخشان رو دید. دهانه های ماه شبیه چشمان بازی بودن که همزمان کل دنیا رو تماشا میکردن.

لوک گفت: احتمالا داره که یکی از اون ستاره ها خاموش شده باشه، اما ما هنوز ببینیمش، چون آخرین پرتوهای نورش هنوز روی زمین به ما نرسیدن. ساکورا گفت: گل ها هم مثل ستاره هان. شکوفه میدن، می درخشن، و بعد محو میشن، پس ما قدرشون رو میدونیم چون یه روزی از بین میرن.

لوک هیچ تکونی نخورد. تا حالا به این فکر نکرده بود. بعد گفت: گمونم وقتی مدام بالا رو نگاه می کنی، متوجه خیلی چیزها نمیشی.

ساکورا و لوک. خیلی زود به دوستانی تبدیل شدن که با هم بازی میکردن و می خندیدن و میرفتن گردش. ساکورا، برای اولین بار احساس راحتی میکرد. وقتی خودش و دوستش بودن می دید که کلمات نرم و سریع از دهانش خارج میشن و هیچ مزه ای هم ندارن. کلمات به راحتی نفس روی زبونش میچرخیدن و از دهانش خارج میشدن.

زمستون که رسید مادر ساکورا بهش گفت: باید برگردیم. زیاد نمی مونیم، اما باید بریم. اباچان به شدت مریضه.

شهر زادگاه ساکورا خیلی کوچکتر از قبل به نظر می رسید. حتی درخت گیلاس بلند هم توی سرما و زیر نور درخشان آفتاب می لرزید و برگ هاش ریخته بودن.

حق با مادر بود. اباچان به شدت مریض بود و توی تخت افتاده بود و چرت می زد. اما با شنیدن صدای ساکورا، در حالیکه چشمهاش می رقصید بیدار شد و فریاد زد: شکوفه کوچولوی من. خیلی خوشحالم که دوباره می بینمت. فقط همین رو میخواستم. فقط همین، نه هیچ چیز بیشتری.

این بار توی هواپیما ساکورا از دیدن ابرهای پنبه ای شگفتزده نشد. خوابید و خواب آسمونی رو دید که با رسیدن هر فصلی رنگ دیگه ای به خود می گرفت.

لوک از اینکه دوباره ساکورا رو می دید ذوق داشت اما وقتی از ساکورا خواست که برای گردش همراهش بره، ساکورا گفت نه، چون خیلی غمگین بود.

ساکورا نگران هم بود. یعنی امکان داشت اباچان رو فراموش کنه؟ چهره اش رو؟ لبخندش رو؟ وقتی هیچ درخت گیلاسی دور و برش نبود، چه چیزی میتونست اباچان رو به یادش بیاره؟ لوک گفت: نگران نباش. یه هدیه ی غافلگیرانه برات دارم. فقط تا بهار صبر کن. ساکورا این کار رو کرد. منتظر موند. روزها گرم تر شدند، و بعد…

کل شهر جون گرفت و هر گوشه اش گلی شکوفه زد. ساحل دو طرف رودخونه از وجود شکوفه های گیلاس می درخشید! جمعیت زیادی برای تحسین شکوفه ها جمع شده بودن. همه جا پر بود از بادکنک های صورتی، موسیقی، پیک نیک و رژه و حتی یه گروه موسیقی!

ساکورا و لوک یه جای ساکت پیدا کردن که کنار خونواده هاشون بشینن. نهار خوردن و قصه گفتن. گپ زدن، بازی کردن، و خندیدن. و ساکورا فهمید که حرف اباچان درست بود. توی یه روز گرم بهاری، تماشای شکوفه زدن شکوفه ها در کنار دوستان همیشه بیشترین لذت رو داره.