وقتی که پیگاسو موتیس رو ملاقات کرد

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

وقتی که پیگاسو موتیس رو ملاقات کرد

روزی روزگاری، یک خوکِ جوون به اسم پیگاسو بود. وقتی که بچه خوک های دیگه تو گِل، قِل می خوردن و بازی می کردن، پیگاسو نقاشی می کشید. اون نقاشیِ همه چیز رو به غیر معمول ترین شیوه می کشید.

همزمان، گاو جوونی هم به اسم موتیس بود. موتیس مثل گاو های دیگه نبود. اون علاقه ای به مبارزه ی گاوی نداشت. تنها وقتی که نقاشی می کشید خوشحال بود. و نقاشی های بزرگ، جسورانه، و روشنی می-کشید.

همون موقع، شهرتِ استعدادِ پیگاسو، در بینِ ایالاتِ خوک ها پخش شد. چندی نگذشت که هنردوستانِ خوک از همه جا برای خریدن اثر های اون صف کشیدن. همزمان، موتیس هم در جامعه ی گله ی گاوها داشت مشهور می شد.

کمتر خونه ای بود که اثری ارزشمند از موتیس رو نداشته باشه. پیگاسو و موتیس داشتن تبدیل به ستاره‌های دنیای هنر می شدن. ولی هر چیزی یه بهایی داره. همه می خواستن اونها رو ببین؛ خریداران هنر، فروشندگان هنر، دانش آموزان هنر، تاریخ دانان هنر، و گروه های هنر. این یه حمله ی هنری بود.

یه روز پیگاسو خسته و بیزار شد و گفت: “من از دست این قلمِ خوکیِ پرهیاهو خسته شدم.” همزمان موتیس اعلام کرد: “من از این شهر گاوی پر جمعیت خسته شدم.” و هر دو احساس نیاز به تغییر کردن، و تصمیم گرفتن که دنبال جایی با آرامش، که بتونن بدون حواس پرتی نقاشی بکشن، بگردن.

بنابراین هر کدوم از دو هنرمند با دقت و با گستره ی زیاد، دنبال یه مکانِ عالی گشتن. پیگاسو یه مزرعه ی دوست‌داشتنی به سمت شرق پیدا کرد. موتیس یه مزرعه ی دلپذیر رو به غرب پیدا کرد .

بعد از اینکه پیگاسو اسباب‌کشی کرد، رفت تا خودش رو به همسایه ی جدیدِ اون طرفِ جاده معرفی کنه. همزمان، موتیس رفت تا خودش رو به همسایه ی جدیدِ اون طرف جاده معرفی کنه. سلام … سلام … این طوری بود که پیگاسو موتیس رو ملاقات کرد. و اتفاقاً، همین طور هم بود که موتیس، پیگاسو رو ملاقات کرد.

اوایل، پیگاسو و موتیس با هم دوست بودن، و همدیگه رو به عنوان همسایه گرامی می داشتن. ولی دیری نگذشت که اوضاع تغییر کرد.

از روزی شروع شد که پیگاسو شروع به نقدِ یکی از نقاشی های موتیس کرد. بعد موتیس یکی از نقاشی های پیگاسو رو مسخره کرد. موتیس، پیگاسو رو “خوکِ هنر” صدا زد. بعد پیگاسو موتیس رو “گاو دیوونه” صدا زد. موتیس به طعنه گفت: “مثل یه بچه ی دو ساله نقاشی می کشی.” پیگاسو در جواب گفت: “تو مثلِ یه جونورِ وحشی نقاشی میکشی.” موتیس با عصبانیت گفت: “رنگ های تو مثل گِل میمونن.” پیگاسو در حالی که آب دهنش از عصبانیت بیرون می ریخت، گفت: “نقاشی های تو مثل نقاشی هایی که با شماره رنگ میشن، میمونن.”

بعد، اوضاع واقعاً از کنترل خارج شد. یه آشفته بازارِ هنرِ مدرن بود. پیگاسو به خونه اش یورش برد. اون با اوقات تلخی گفت: “ این موتیس، هنر من رو دوست نداره. خوب، من هم نشونش میدم.” و موتیس راهش رو محکم به سمت خونه اش گرفت. اون با خِر و خِر گفت: “من به اون پیگاسو چیزی میدم که واقعا بتونه نقد کنه.”

بعد، یه جنگِ تمام عیار رخ داد. ولی، این نامتعارف ترین جنگ بود. به وسیله ی نردبون ها و سطل های رنگ مسلح شده بودن، که موتیس اولین حمله رو شروع کرد. اون از پایین شروع کرد. وقتی که عصر داشت به پایان می رسید، اون در تبدیلِ بیرون خونه اش به یه قطعه ی هنری ارزشمندِ موتیسی در سایز بزرگ موفق شده بود.

برای این که کم نیاره، پیگاسو قلموهای رنگش رو بیرون آورد و در افقِ دیدِ کاملِ دشمن، متقابلاً حمله کرد. اون مزرعه اش رو به یه “اثر خوکیِ” بزرگ و عصبانی کننده تبدیل کرد. بعد دو هنرمند، به طرفِ خونه هاشون عقب نشینی کردن و سایه بونِ پنجره هاشون رو پایین کشیدن. مطمئناً، پیگاسو نمی خواست از پنجره بیرون رو نگاه کنه و به موتیس زُل بزنه. و موتیس هم هیچ علاقه ای به اینکه منظره ی پیگاسو رو به اتاق هاش بده، نداشت.

این نشانگرِ یه مشکل بود. و به نظر می رسید که فقط یک راه حل وجود داره. بدون اینکه حتی یک کلمه هم با هم حرف بزنن، پیگاسو و موتیس هر کدوم شروع کردن به ساختنِ یک حصارِ چوبیِ بزرگ، پایینِ وسطِ جاده شون. اوایل، پیگاسو و موتیس راضی به نظر می رسیدن. هر دو هنرمند، برگشتن سر اینکه تنهایی برای خودشون نقاشی بکشن. ولی بعد از مدتی، پیگاسو از اینکه متوجه شد دلش برای موتیسِ کله گاوی تنگ شده، سورپرایز شد. همزمان، موتیس احساس کرد که استودیوش بدونِ حضورِ پیگاسوی کله خوکی خالیه.

پیگاسو فکر کرد: “این موتیس، هنرمند بدی هم نیست. ایده های جالبی داره.” موتیس زاری کرد: “اون پیگاسو، شاید مثل من نقاشی نکشه، ولی کارش رو بلده.”

با وجود اینکه، به طور ذاتی کله گاوی و کله خوکی بودن، هیچ کدوم از دو هنرمند نمی دونستن چطور از هم عذر خواهی بکنن. بنابراین، کاری رو که بهتر از همه انجام می‌دادن رو کردن. اونها، گذاشتن، قلموهای رنگشون، به جاشون حرف بزنه.

پیگاسو رویِ یه سمت حصار نقاشی کشید و موتیس رویِ سمت دیگه. هر کدوم از اونها تا وقتی که خسته و درمانده بشن کار کردن. وقتی که کارشون تموم شد، به شکل عجیبی ساکت بود.

بعد، کنجکاو از اینکه موتیس چی کار میکرد، پیگاسو با شتاب به اون سمتِ حصار رفت. همزمان، موتیس چهار نعل به سمتِ پیگاسو، تازید. وقتی که دو هنرمند شروع به خنده به کار قلبیِ جالب شون کردن، سکوت شکست.

از اون روز به بعد، پیگاسو و دوستای خوبی برای هم شدن. آنها با خوشحالی حصار رو پایین کشیدن و دیدگاه های مختلف شون رو با هم در میون گذاشتن. چند ماه بعد، یه موزه ی بزرگ، حصار رو خرید. پیگاسو اسم سمت خودش رو؛ “وقتی پیگاسو، موتیس رو ملاقات کرد” گذاشت. موتیس اسم سمت خودش را؛ “وقتی موتیس، پیگاسو رو ملاقات کرد” گذاشت.

بعد منتقدان اسمش رو “باور نکردنی” گذاشتن.