برفِ سنگین

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

برفِ عمیق

یه جایی بیرون، وسطِ ناکجا آباد، اَلی یهویی داد کشید: “وایستا!” پدرش گفت: “قضیه چیه؟” اَلی گفت: “می خوام بپرم توی برف.” خواهرش، کیت گفت: “نه. این برف، خیلی عمیق و عمیق و عمیقه.” اَلی گفت: “با این وجود، باز هم می خوام بپرم توش.” کیت گفت: “فکر خوبی نیست.”

اَلی روی صندلی ایستاد و بلندترین فریادی که می تونست رو زد، و تا جایی که می تونست دورتر پرید. و روی برف فرود اومد و ناپدید شد. تِلِپ! تنها چیزی که باقی موند، یه گودال وسط برف بود. کیت گفت: “اون کاملاً نیست شده.” پدرش گفت: “اون ته گوداله. کیت، بپر پایین، توی گودال و کمکش کن بیاد بیرون.” کیت گفت: “این هم فکر خوبی نیست.” ولی به هر حال، اون پرید تویِ گودال: تِلِپ!

یه مدت طولانی، هیچ اتفاقی نیفتاد. بعد پدرشون از روی موتور برفی پیاده شد و به سمت گودالِ تویِ برف، سینه‌خیز رفت، و گفت: “هی، اَلی و کیت. اون پایین چیکار می کنید؟” اَلی و کیت گفتن: “مرف بلاه بروووه.” برای اینکه دهن شون پر از برف بود. پدرشون گفت: “اَلی و کیت، واضح حرف بزنید. من نمی تونم صداتون رو بشنوم.” اَلی برف رو از دهنش بیرون آورد و داد کشید: “ما رو از اینجا بیار بیرون.” پدرشون گفت: “نگران نباشید.” تا جایی که می تونست، تویِ گودال خم شد. یه چیزی رو گرفت و محکم کشید.

اَلی داد کشید: “آآآآآآی! این گوش منه.” بنابراین، پدرشون گوش اَلی رو ول کرد. توی گودال، پایین تر رفت. یه چیز دیگه ای رو گرفت و محکم کشید. کیت داد زد: “آآآآآی! این دماغ منه.” بنابراین پدرشون دماغ کیت رو ول کرد. تو گودال، تا جایی که می تونست، پایین‌تر رفت. چیز دیگه ای رو گرفت و محکم کشید. اَلی داد کشید: “آآآآآآی! این لب منه.”

بالاخره پدرشون از موهای دم اسبی شون گرفت و تا جایی که می تونست محکم کشید. و اَلی و کیت از توی گودال، پروازکنان اومدن بیرون. پدرشون گفت: “حالا می تونیم بریم.”

اَلی و کیت گفتن: “نه، نمی تونیم. پوتین هامون هنوز ته گودال موندن.” پدرشون گفت: “وای، نه!” اون تا کنار گودال سینه خیز رفت و تا جایی که می تونست به پایین گودال خم شد. نتونست پوتین هاشون رو پیدا کنه. بنابراین بیشتر و بیشتر و بیشتر و بیشتر به طرف پایین خم شد و افتاد توی گودال: تِلِپ! فقط پوتین هاش بیرون برف مونده بودن.

اَلی به سمت پوتین ها خزید و گفت: “هی، بابا! حالت اون پایین چطوره؟” پدرشون گفت: “مرف بلاه بروووه.” برای این که دهنش پر از برف بود. کیت گفت: “واضح حرف بزن. ما نمی تونیم بفهمیم چی میگی!” پدرشون گفت: “مرف بلاه بروووه.” و بعد برف رو از دهنش بیرون آورد و داد کشید: “منو از اینجا بیارید بیرون.” اَلی و کیت از پاهای پدرشون گرفتن و تا جایی که می تونستن محکم کشیدن. هیچ اتفاقی نیفتاد.

اَلی گفت: “این خیلی بده. بابا باید تا بهار اون پایین بمونه! چطور میتونه با جتش پرواز کنه در حالی که ته گودال گیر افتاده؟!” بعد کیت یه فکری به ذهنش رسید. اون به طرف موتور برفی دوید و یه طناب آورد. یه سمت طناب رو دور پای پدرش و سمت دیگه اش رو به تهِ موتور برفی بست. بعد اَلی و کیت سوار موتور برفی شدن و به سمتِ پایین راه با نهایت سرعت روندن؛ غِژژژژژژژ!

پدرشون پروازکنان از گودال بیرون اومد و افتاد روی راه، پشت سر موتور برفی، در حالی که داد می کشید: “آخ! آخ! آخ! بایستید! بایستید! بایستید! بایستید!” بنابراین کیت موتور برفی رو متوقف کرد و پدرشون اونجا روی برف افتاده بود. اَلی گفت: “بابا، بعد از این همه ماجرا، پوتین های ما رو در نیاوردی. ما باید دوباره این کار رو انجام بدیم.” پدرشون گفت: “درسته! بیایید دوباره انجام بدیم.” اون یه سر طناب رو به پاهای اَلی و کیت بست و اونا رو انداخت توی گودال.

و بعد با یه جت اومد تا اونا رو بیرون بکشه.