یه عالمه برف

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

یه عالمه برف

نویسنده: رابرت مونچ

تصویرگر: مایکل مارتچنگو

مادر جاسمین گفت: “کولاک! کولاک! کولاک!” “شاید بهترهباشه، امروز مدرسه نری.” جاسمین گفت: “ هنوز برفی نباریده.” “علاوه بر این، من برف رو دوست دارم. می‌خوام برم به مدرسه. امروز، روز پیتزاست.” مامانش گفت: “لباس خیلی گرم بپوش.”

بنابراین جاسمین لباس خیلی گرم پوشید. بلافاصله، برف شدیدی شروع به باریدن کرد. جاسمین آواز خوند: “تمیزِ تمیز! پاهای برفی! پاهای برفی رو نمی‌شه زد. تمیزِ تمیز! پاهای برفی! پاهای برفی رو نمی‌شه زد.زمستون خیلی باحاله!”

جاسمین خیابون رو به طرف مدرسه، اومد پایین. وقتی که به نبش خیابون رسید، برف تا زانوهاش رسیده بود. جاسمین آواز خوند: “هِی، هِی! زانوهای یخ زده!چکمه‌ها روی من رو پوشوندن.(چکمه‌ها خودشون رو با من پر کردن.)هِی، هِی! زانوهای یخ زده! چکمه‌ها روی من رو پوشوندن.(چکمه‌ها خودشون رو با من پر کردن.)زمستون خیلی باحاله!”

جاسمین رفت و رفت و رفت، تا اینکه به زودی، برف تا کمرش رسید. جاسمین آواز خوند: “کمر بیچاره! یخ زده‌ی کرخت!برف خیلی عمیقه، نمی‌تونم بدوم. کمر بیچاره! یخ زده‌ی کرخت! برف خیلی عمیقه، نمی‌تونم بدوم. زمستون خیلی باحاله.”

جاسمین رفت و رفت و رفت. اون می‌تونست مدرسه رو ببینه، ولی برف تا دماغش رسیده بود. جاسمین آواز خوند:”وای نه، تا دماغم رسیده! اگه همه‌ی دنیا یخ بزنه چی؟ وای نه، تا دماغم رسیده! اگه همه‌ی دنیا یخ بزنه چی؟زمستون خیلی باحاله؟”

جاسمین دیگه راه نرفت و برف هم‌چنان می‌بارید، و بعد از کمی، فقط بالای کلاهش، بیرون از برفمونده بود. جاسمین آواز خوند:”وای می‌ترسم! بالای سرمه!کاش تو خونه، توی تخت‌خوابم بودم!وای می‌ترسم! بالای سرمه!کاش تو خونه، توی تخت‌خوابم بودم!زمستون باحال نیست.”

اونجا درحالیکه برای مدت درازی آواز می‌خوند، ایستاد. عاقبت سرایدار مدرسه، با یه جفت کفش برفی، پاکوبان از میون برف‌ها اومد. اون از کلاه جاسمین گرفت و کشیدش بیرون و داد زد، “وااااای! بچه‌ی یخ‌زده!” بعد دوباره پاکوبان توی کولاک، در حالیکه جاسمین رو پشت سرش می‌کشید، برگشت.

جاسمین گفت: “داریم کجا می‌ریم؟” سرایدار گفت: “دارم می‌برمت به دفتر پرستار، اول بدنت رو گرم می‌کنیم، بعد اگه حالت خوب بود، من می‌برمت به کلاست.”

بنابراین، جاسمین رو به دفتر پرستار برد و گذاشتش روی صندلی. معاون اومد و گفت: “تو یخ‌زده و خشک شدی! بیا گرمت کنیم. این‌ها چند تا پتوی قشنگن.” اون جاسمین رو توی ده تا پتو پیچید، ولی جاسمین یخش باز نشد.

منشی مدرسه اومد و گفت: “تو یخ‌زده و خشک شدی!بیا گرمت کنیم. میرم برات یه فنجون شکلات داغ بیارم.” اون شکلات داغ رو تو دهن جاسمین ریخت. جاسمین گفت: “به به!” ولی یخش باز نشد.

عاقبت سرایدار برگشت و یه نگاه به جاسمین انداخت و گفت: “تو هنوز یخت باز نشده؟ بذار ببینم چیکار می‌تونم بکنم.” اون یه گردگیر بزرگ آورد و زیر چونه جاسمین رو با اون قلقلک داد. جاسمین شروع به خندیدن کرد و “تَرَک” یخ میلیون‌ها تکه شد .

بنابراین، سرایدار اونو به کلاسش برد. تو راه از جلوی دفتر مدیررد شدن. مدیر گفت: “هی، شما دو تا اینجا چیکار می‌کنین؟ بیرون کولاکه، و برف هم بند نمیاد. بنابراین، ما یه روز برفی داریم! همه باید برن خونه‌هاشون!”

جاسمین گفت: “یه لحظه صبر کنید! امروز روز پیتزاست!”

بنابراین، همگی برای نهار رفتن بیرون و جاسمین آواز خوند: “برف،کم بباره یا زیاد بباره. زمستون خوبه اگه برای لحظه‌های بد کمک بگیری.زمستون خیلی باحاله.”