گیلبرتِ روح

نکته اول:

ابتدا می‌توانید یکی دو بار به‌صورت تفننی این داستان را به‌صورت صوتی یا تصویری ببینید. اما برای یادگیری زبان انگلیسی بایستی تکنیک‌های سایه و استراتژی‌های گفته‌شده در نوشته‌ی پنج استراتژی برای تقویت مکالمه را روی این داستان پیاده‌سازی نمایید.

نکته دوم:

اگر سطح این داستان مناسب شما نبود، میتوانید به بخش داستان کوتاه انگلیسی وبسایت زبانشناس مراجعه کرده و داستان دیگری انتخاب نمایید.

گیلبرتِ روح

از روزی که به دنیا اومد، کاملاً مشخص بود که با بقیه فرق داره. پدرش که احساس غرور می کرد، گفت: “اسمت رو گیلبرت میذارم.” مادرش که سرش رو نوازش می کرد لبخند زد: “گیلبرت! این اسم برای روحِ خاصی مثل تو عالیه.”

گیلبرت زود بزرگ شد. وقتی وقتش رسید، درست مثل روح های جوون دیگه به مدرسه ی روح ها رفت. یه عالمه دوست جدید پیدا کرد.

تو مدرسه ی روح ها، اونها یاد گرفتن چطور شب ها بیدار بمونن، برای اینکه روح ها وقتی هوا تاریکه به شکار میرن. هر شب، اونها اطراف برج های مدرسه شناور میشدن و کنار دیواره ها قایم موشک بازی می کردن. اغلب مواقع، گیلبرت باهاشون بازی می کرد ولی بعضی وقت ها هم تو اتاق کوچیکش می موند و خیال بافی می کرد.

گیلبرت کلاس های پرواز و تاریخ روح ها رو دوست داشت. ولی کلاسی که با مدیر بود رو دوست نداشت. مدیر می خواست دانش آموزها رو تبدیل به روح های واقعی بکنه. یه شب اون منظورش رو کامل رسوند. مدیر فریاد کشید: “بوووو!” اون همه رو ترسوند! آنابلا داد کشید: “بووو!” سباستین جیغ کشید: “بووو!” ایگناز هم امتحان کرد: “بووو!” ایزابل ازشون تقلید کرد: “بوهوو!” بیلی نالید: “بوو!” گیلبرت گفت: “باباباهووو!” همه به شدت خندیدن. همه به جز مدیر.

مدیر به قدری عصبانی شد که از جلدش بیرون پرید. اون داد کشید: “فریاد واقعیِ روح ها، بووووئه؟ و نه چیز دیگه!” گیلبرت به جز یه بووووویِ ملایمِ دیگه نتونست کار بهتری انجام بده. اون آه کشید: “معذرت می خوام، آقا. نمی تونم انجامش بدم.”

گیلبرت به برج متروکه فرستاده شد. مدیر مطمئن بود که اون حتماً یاد می گیره چطور بوووو کنه. اون پشت سر گیلبرت داد کشید: “هر وقت واقعاً یاد گرفتی چطور شکار کنی، برگرد و گرنه اصلاً زحمت برگشتن رو به خودت نده.” دوست های گیلبرت وقتی اون داشت پرواز می کرد و می رفت مثل مرگ ساکت بودن.

تو برج متروکه جائیکه حتی روح ها هم از رفتن بهش می ترسیدن، به شدت سرد و تاریک بود. گیلبرت لرزید. اون تنهای تنها بود. حداقل اون اینطور فکر می کرد. بعد یه صدایی تو تاریکی شنید. یه گربه ی سیاه گفت: “اسم من میوئه. خوش اومدی.” گیلبرت گفت: “من گیلبرتم. پاپیونِ روی دُمت خیلی خوشگله!”

گیلبرت و میو دوست شدن. اونها برج رو با هم گشتن. تو زیرزمین زیر تارهای عنکبوت ضخیم اونها کمی اسبابِ خونه ی قشنگ و یه صندوق پر از لباس ها و پارچه های کهنه پیدا کردن. اونها تصمیم گرفتن برجه متروکه رو تزئین کنن. اونها از پارچه های کهنه برای درست کردن پرده و رومیزی استفاده کردن.

وقتی میو تو علفزارِ نزدیک برج برای خودش می گشت، اغلب برای گیلبرت یه دسته گل می چید. برای اینکه می دونست گیلبرت رو خوشحال می کنه. و وقتی شب ها دیر وقت، روی صندلی هاشون می شستن و به داستان های هم گوش می دادن، میو به وجد میومد و سر حال میشد. برای اینکه اون هم خوشحال بود. برج متروکه یه مکان مخصوص شد. میو بعضی وقت ها می پرسید: “می تونی دوباره اون صدای روحی رو در بیاری؟” گیلبرت می گفت: “بووو!” “بوووو!” باعث میشد هر دو بخندن. گیلبرت پرسید: “اون عصری که من رسیدم اینجا، ترسیدی؟” میو گفت: “البته که نه. من فوراً متوجه شدم که تو متفاوت و خاصی.”

و روح های دیگه؟ همه ی اونها یاد گرفتن چطور شکار کنن و به صورت وحشتناکی ترسناک باشن. اونها به برج های قدیمی فرستاده میشدن و به دژهایی که هیچ روحی توش زندگی نمی کرد، میرفتن. اونها اون اطراف جیغ و فریاد می کردن و هر جایی که می رفتن ترس می پراکندن.

ولی وقتی روح های جوون از شکارشون خسته می شدن، به سمت برج متروکه شناور می شدن. گیلبرت و میو جاشون رو راحت می کردن با چای و بیسکویت خونگی ازشون پذیرایی می کردن.

تو برج متروکه، رفتار روح ها همیشه مؤدبانه و دوستانه بود. اونها هیچ وقت عمدی چایی رو زمین نمی-ریختن. اونها می گفتن “لطفاً” و “متشکرم،” و “بیسکویت ها خوشمزن. ممکنه کمی دیگه هم بخورم؟” و به جای اینکه جیغ های وحشتناک بزنن، اونها به آرومی و ملایمیِ گیلبرت می گفتن: “بوووو!”